America’s Water Stress Index
Om een goede diagnose van het waterrisico te kunnen stellen, hebben onderzoekers van het Columbia Water Center zowel de bestaande vraag als de variaties in het hernieuwbare wateraanbod met de juiste ruimtelijke resolutie en eenheid onderzocht. Een metriek die informatie kan verschaffen over de potentiële ernst van een tekort is het geaccumuleerde tekort tussen vraag en aanbod op een locatie. Hier geven we manieren om dit risico te schatten en in kaart te brengen voor de VS op districtsniveau.
Hoewel de industrie slechts 18% van het directe watergebruik voor haar rekening neemt, kunnen industriële toeleveringsketens een groter waterrisico lopen als gevolg van klimaatvariabiliteit. De afhankelijkheid van geïmporteerd rivierwater of gedolven grondwater verbergt het werkelijke risico voor toeleveringsketens via de gemeenschappen die de watervoorziening delen. Het is belangrijk om de onderliggende waterstress bloot te leggen in het licht van de ruimtelijke concurrentie om bestaande watervoorraden.
In tegenstelling tot eerdere werkzaamheden waarbij schattingen van grondwateraanvulling en rivierdebiet als maatstaven voor de watervoorziening worden gehanteerd, gebruiken wij neerslag als de hernieuwbare watervoorraad die endogeen is voor het gebied, en houden wij rekening met natuurlijk en menselijk gebruik van dit water.
Het is belangrijk om op dit punt te beseffen dat, terwijl de watervoorziening fysieke en institutionele settings met gedefinieerde waterrechten in sommige regio’s met zich meebrengt, het incorporeren van dergelijke kredieten en institutionele factoren een uitdaging is gezien het gebrek aan een alomvattende gegevensbron voor dergelijke niet-fysieke factoren. Bovendien beschouwen wij, in tegenstelling tot de meeste toepassingen van waterrisico-indices, voor onze toepassing de watervoorziening als bepaald door de regenval in de boekhoudeenheid (d.w.z. het graafschap). Wij hebben geen rekening gehouden met bijkomende bronnen zoals kanalen of rivieren die het district binnenkomen of verlaten, aangezien het een uitdaging is om de hydrologische aanpak op dagschaal en een boekhoudeenheid op fijne schaal te beperken. Als men bijvoorbeeld alle voorraden en fluxen in aanmerking zou nemen om de stress te beoordelen, zou men ook rekening moeten houden met de fluxen in en uit het diepe grondwater, het ondiepe grondwater en natuurlijke en door de mens aangelegde reservoirs, en het is een uitdaging om die op betrouwbare wijze te schatten. Bovendien wordt de feitelijke waterstress in termen van de waterbalans weliswaar gedefinieerd, maar is deze afhankelijk van toewijzings- of exploitatievoorschriften, die gewoonlijk niet op nationaal niveau beschikbaar zijn.
Door de vraag te veranderen in “hoe duurzaam zijn de waterreserves in deze boekhoudeenheid, als we alleen rekening houden met de hernieuwbare endogene voorziening zoals gedefinieerd door de regenval in de eenheid”, kan een directere beoordeling worden gemaakt. Dit neemt de begiftigingskwesties weg en brengt impliciet de afhankelijkheid van exogene voorraden aan het licht.
Bovenste paneel: Omvang van de waterstress in de continentale VS binnen een jaar (NDI)
Lager paneel: Meerjarige cumulatieve analyse (NDC) voor dagelijkse vraag- en aanbodgegevens van 1949-2009.