Guinness/UDV – Bedrijfsprofiel, Informatie, Bedrijfsomschrijving, Geschiedenis, Achtergrondinformatie over Guinness/UDV

De donkere romige stout die Guinness al meer dan twee eeuwen brouwt, is een product dat wordt beschouwd als synoniem met de drinkgewoonten van de Ieren. Toch wordt Guinness stout nu in vele vreemde landen gekocht. Door ingenieuze marketingstrategieën en een bedreven management heeft Guinness de status van een multinational bereikt. Hun succes heeft echter onderweg verschillende obstakels en valkuilen moeten overwinnen.

Guinness Beginnings

In 1759 huurde Arthur Guinness, een ervaren brouwer, een oude brouwerij aan James Gate in Dublin. Naast het huren van de brouwerij tekende Guinness een ongebruikelijk 9.000-jarig huurcontract voor een molen, een pakhuis, een stal, een huis, en twee mouterijen. Het bleek dat hij niet zo’n lang huurcontract nodig had; in slechts vier jaar tijd kwamen er aanzienlijke hoeveelheden ale en tafelbier uit de nieuwe werkplaats.

Nadat de brouwerij volop in bedrijf was, begon Arthur Guinness een reputatie op te bouwen in zowel zakelijke als burgerlijke aangelegenheden. Het bedrijf dreef een actieve handel met pubs in de steden rond Dublin en werd ook een van de grootste werkgevers in de stad. Als uitgesproken deelnemer aan het openbare leven steunde Guinness uiteenlopende zaken als strafrechtelijke hervormingen, parlementaire hervormingen en het ontmoedigen van duelleren. Hoewel hij protestant was, steunde hij de eis van de Ierse katholieke meerderheid om gelijkheid.

De zaak kwam bijna tot een abrupt einde in 1775, toen een geschil over waterrechten uitmondde in een verhitte woordenwisseling tussen Guinness en de afgezanten van de burgemeester. De ruzie draaide om het besluit van het stadsbestuur om het kanaal dat de brouwerij van water voorzag, te dempen. Toen de mannen van de sheriff bij James Gate verschenen, greep Guinness een pikhouweel van een werkman en beval hen met veel “onbehoorlijk taalgebruik” te vertrekken. Uit angst voor escalatie van geweld, schikten de partijen in het geschil zich uiteindelijk door middel van een pachtovereenkomst.

In 1761 trouwde Arthur Guinness met Olivia Whitmore. Van de 21 kinderen die hen werden geboren, overleefden er slechts 10. Hun oudste zoon, Hosea, werd predikant. Na de dood van de stichter in 1803 ging het bloeiende bedrijf dan ook over op de tweede zoon, Arthur, die, net als zijn vader, al snel actief werd in burgerlijke en politieke zaken. Hij was lid van de Farming Society of Ireland, de Dublin Society, het Meath Hospital en de Dublin Chamber of Commerce. Het belangrijkste was dat hij als gekozen bestuurder in de Bank of Ireland een belangrijke rol speelde bij het regelen van valutakwesties. In de politiek sloot Arthur zich aan bij de overtuigingen van zijn vader door te pleiten voor de aanspraken van de religieuze meerderheid.

Van bij het begin van zijn carrière lijkt het erop dat Arthur zich niet zozeer bezighield met het beheer van het bedrijf als wel met het nastreven van zijn bankbelangen. Niettemin blijkt uit de brouwerijgegevens dat vanaf het einde van de Napoleontische oorlogen tot het einde van de Grote Hongersnood in 1850 de productie van het bedrijf met 50% toenam. Daarom wordt Arthur vaak gecrediteerd als degene die het fortuin van Guinness heeft gemaakt.

Handel naar Engeland begint

Een groot deel van dat succes kan natuurlijk worden toegeschreven aan het besluit van Arthur Guinness om het grootste deel van de handel van de firma van Ierland naar Engeland te verplaatsen. Toch was de groei van Guinness niet alleen het resultaat van het zakelijk inzicht van het management en de financiële kracht van de firma, maar ook van de mythen rond de drank. Vanaf het begin werd Guinness stout beschouwd als een voedzame drank en promotor van viriliteit. Hoewel het bedrijf er ooit van beschuldigd werd protestantse bijbels en Methodistische gezangboeken in het brouwsel te hebben gestampt om de inname van de anti-Papale leer af te dwingen, beweerde het belangrijkste Britse medische tijdschrift in het midden van de 19e eeuw dat de drank “… een van de beste siropen was die niet in de farmacopee was opgenomen”. Dit idee lag ten grondslag aan de reclamecampagne van het bedrijf in 1929, waarin werd gesuggereerd dat het drinken van Guinness kon leiden tot de ontwikkeling van “sterke spieren”, “verrijkt bloed”, en de verlichting van “uitgeputte zenuwen”. Enigszins verrassend is dat deze traditie nog steeds voortduurt in Groot-Brittannië: het nationale ziektekostenverzekeringssysteem betaalt de aankoop van Guinness voor zogende moeders.

Toen Arthur in 1855 overleed, nam zijn zoon, Benjamin Lee, de leiding van het bedrijf over. Hij was toen zevenenvijftig jaar oud en had al bijna 30 jaar in de brouwerij gewerkt. Tijdens zijn periode aan het hoofd van het bedrijf werd de James Gate faciliteit de meest vooraanstaande porterbrouwerij ter wereld. In de traditie van zijn familie was hij ook nauw betrokken bij burgerzaken. Patrick’s Cathedral en andere verdiensten; een jaar later overleed hij.

Hoewel Benjamin Lee Guinness in zijn testament de verantwoordelijkheid voor het leiden van de firma gelijkelijk verdeelde tussen zijn twee zonen, Edward Cecil en Arthur Edward, kwam Edward al snel naar voren als de meest scherpzinnige van de twee. Als jongste van de broers was hij naar verluidt een energieke, maar ook prikkelbare man. Zijn beslissingen waren controversieel en blijkbaar overweldigend: na acht jaar besloot Arthur de brouwerij te verlaten, en het partnerschap werd ontbonden.

In de traditie van zijn familie werd Edward een leidende figuur in zowel burgerlijke zaken als in het Engelse sociale leven. Na zijn huwelijk met zijn nicht Adelaide schijnt hij “gearriveerd” te zijn, en het jonge paar verkeerde vrijelijk in elitekringen. Onder de vele hoogwaardigheidsbekleders die werden ontvangen op hun weelderige landgoed van 23.000 hectare in Suffolk bevond zich Koning Edward VII.

Edward Guinness’ rijkdom, prestige, invloed, en vooral zijn filantropieën leverden hem uiteindelijk de titel Lord Iveagh op. Hij putte veel uit het familiefortuin om aan goede doelen bij te dragen. Hij richtte de Iveagh Trust op om in de eerste levensbehoeften van 950 behoeftige gezinnen te voorzien. Hij doneerde geld voor de voortdurende restauratie van St. Patrick’s Cathedral. Patrick Cathedral. Hij werd ook erkend als een verlichte werkgever, die zijn tijd ver vooruit was met het aanbieden van pensioenregelingen, gezondheidszorg en huisvesting voor zijn werknemers.

Guinness gaat naar de beurs, opent tweede brouwerij

In 1886 werd Guinness een naamloze vennootschap, waarvan de aandelen op de Londense beurs werden verhandeld (Dublin had in die tijd geen eigen beurs). De onderneming haalde zes miljoen pond op met haar aandelen, en begon aan een ambitieuze periode van expansie in Ierland, Engeland en daarbuiten. Het unieke brouwproces van Guinness zorgde ervoor dat de kwaliteit van de producten niet zou worden aangetast door lange reizen naar buitenlandse markten. Tegen de jaren 1920 had Guinness de kusten van Oost- en West-Afrika en het Caribisch gebied bereikt.

In 1927 ging de leiding van het bedrijf over op de volgende generatie. De tweede Lord Iveagh wordt vooral geroemd om zijn rol in het opzetten van een moderne brouwerij in Park Royal in Londen, gebouwd om de groeiende zaken van het bedrijf in Zuidoost-Engeland te bedienen. De fabriek werd operationeel in 1936 en het is daar dat Guinness Extra en Draught Guinness voor het eerst werden gebrouwen voor de Britse markt. In 1974 overtrof de productie in deze fabriek die van James Gate met 100%.

De bouw van de fabriek in Park Royal werd voltooid onder toezicht van een civiel ingenieur, Hugh E.C. Beaver. Hij werkte nauw samen met directeur C.J. Newbold, maar sloeg de uitnodiging van Newbold om lid te worden van de raad van bestuur van Guinness af. Na de Tweede Wereldoorlog vroeg Lord Iveagh Beaver persoonlijk om tot de onderneming toe te treden als assistent-directeur – en deze keer accepteerde Beaver. Toen Newbold eind jaren veertig overleed, nam Beaver de functie van algemeen directeur op zich. Hem wordt toegeschreven dat hij de activiteiten van het bedrijf moderniseerde, een nieuw management- en onderzoeksbeleid invoerde, de export deed toenemen en de productbasis van het bedrijf diversifieerde. Op zijn initiatief werd de onderneming officieel opgesplitst in Guinness Ireland en Guinness U.K. (de controle over beide concerns blijft in handen van een centrale raad van bestuur).

Beaver was ook een groot voorstander van het genereren van nieuwe ideeën door middel van “brainstorming sessies”. Een nu beroemd product dat uit deze bijeenkomsten voortkwam was Harp lager. Toen de Britten in de jaren 1950 hun vakanties in het buitenland begonnen door te brengen, keerden ze naar huis terug met een nieuwe smaak voor gekoeld pils. Beaver voelde deze veranderende voorkeur aan en tijdens een van de “brainstormsessies” besloten de bedrijfsleiders dat Guinness het eerste lokale bedrijf moest worden dat zijn eigen lager op de markt bracht. Vernoemd naar de harp op het etiket van Guinness’ traditionele product, werd Harp lager al snel het meest succesvolle product in de groeiende Britse lager markt.

The Company Branches Out

Beaver wordt ook erkend als de oprichter van de buitengewoon succesvolle publicatie, Guinness Book of World Records. Het boek, dat aanvankelijk als een soort bedrijfsgrap werd gecreëerd, is over de hele wereld zo’n succes geworden dat het nu een bedrijfstraditie is geworden. Van het Guinness Book of World Records worden nu zo’n vijf miljoen exemplaren verkocht in 13 verschillende talen.

Beaver, nu Sir Hugh, ging in 1960 met pensioen, maar in het volgende decennium bleef Guinness uitbreiden – met name in het buitenland, in landen met een warm klimaat. In overeenstemming met deze strategie bouwde de onderneming nieuwe brouwerijen in Nigeria en Maleisië en vervolgens een tweede en derde brouwerij in Nigeria, alsmede brouwerijen in Kameroen, Ghana en Jamaica. Guinness ontwikkelde in deze periode ook een nieuw product, Irish Ale, dat naar Frankrijk en Groot-Brittannië werd geëxporteerd. Om de dalende markt voor stout te compenseren, begon de onderneming te diversifiëren naar farmaceutische producten, snoepgoed en kunststoffen, alsmede naar andere dranken.

Hoewel zowel de omzet als de winst per aandeel tussen 1965 en 1971 waren verdubbeld, ging Guinness de jaren zeventig in met een aantal problemen. In vergelijking met die van de concurrenten werden de aandelen van de onderneming tegen bescheiden prijzen verkocht, grotendeels omdat Guinness buiten het systeem van gebonden drankgelegenheden opereerde (de vijf grootste brouwerijen bezaten en exploiteerden de meeste van de 100.000 pubs in het land) en de beleggers vonden dat de andere brouwerijen het voordeel hadden om te groeien. De Londense financiële gemeenschap redeneerde dat Guinness in het nadeel was omdat de onderneming de extra kosten van de detailhandel moest dragen.

Er waren ook problemen bij de James Gate brouwerij. De fabriek in Park Royal bleef beter presteren dan de oudere vestiging in Dublin en de onderneming en de vakbond van werknemers kwamen tot een overeenkomst waarbij het aantal arbeidskrachten in James Gate met bijna de helft zou worden teruggebracht. Deze oplossing loste tijdelijk het probleem van de dalende winsten in de James Gate faciliteit op en maakte het mogelijk de activiteiten in de zeer gewaardeerde historische faciliteit voort te zetten. Tegen 1976 bleek het kostenbesparingsplan echter minder te hebben opgeleverd dan was verwacht.

De diversificatie-inspanningen van de onderneming waren in deze periode ook niet van een leien dakje gegaan; de onderneming had namelijk een aantal aankopen gedaan waarbij 270 bedrijven werden overgenomen die een grote verscheidenheid aan producten produceerden, van babyslabbetjes tot autopoetsmiddelen, en veel van deze bedrijven hadden een tekort.

Zelfs in de basisbrouwerij had Guinness haar deel van de problemen. De geestige advertenties spraken zeker de middenklasse aan, maar negeerden de arbeidersklasse die het grootste deel van de klantenkring van Guinness vormde. Een nieuw product, ontworpen om de smaken van stout en ale te combineren, was een vergissing van drie miljoen pond. De prijs van het Guinness-aandeel bleef dalen.

Ernest Saunders neemt het roer over

Om de situatie te verhelpen, riepen leidinggevenden van Guinness de eerste niet-familiale professionele manager in de arm om de leiding van het bedrijf over te nemen. De zesde Lord Iveagh bleef, evenals tal van Guinness-relaties, in de raad van bestuur, maar Ernest Saunders, een voormalig leidinggevende bij J. Walter Thompson en Nestlé, trad aan als chief executive officer.

Saunders zag het als zijn eerste taak de ongelijksoortige holdings van het bedrijf te verkleinen. Hij verkocht 160 bedrijven. De bedrijven die overbleven waren allemaal detailhandelszaken. Vervolgens verminderde hij het personeelsbestand en bracht een nieuw managementteam binnen om de producten van het bedrijf te ontwikkelen en op de markt te brengen. Hij deed een grote investering in meer en meer eclectische reclame. Hij deed sluwe overnames in gespecialiseerde voedingsmiddelen, uitgeverijen en detailhandel (waaronder de 7-Eleven buurtwinkels). Volgens Saunders zou brouwen in de toekomst nog maar de helft van het totale volume van Guinness uitmaken. Financiële analisten, en de Londense City in het algemeen, waren blij met Saunders’ inspanningen. De koers van het Guinness-aandeel begon merkbaar te stijgen.

Medio 1985 leek Saunders de overhand te hebben. Tijdens zijn ambtstermijn was de winst van de onderneming verdrievoudigd, de aandelenkoers verviervoudigd. Hij had een duizelingwekkende overname van Distillers Company (Dewar’s White Label, Johnnie Walker, en Gordon’s) tot stand gebracht. Dat Guinness 2,5 miljard pond kon – en zou – betalen voor een bedrijf dat twee keer zo groot was als Guinness, verbaasde veel analisten in de sector, maar Saunders’ wens om een multinationale onderneming op te richten met de omvang van Nestlé leek de uitgave te rechtvaardigen. Er gingen geruchten dat Saunders met een ridderorde zou worden geëerd.

Binnen enkele maanden waren er echter andere geruchten in de City – geruchten over de methoden van Saunders bij de overname van Distillers. Om de overname van Distillers mogelijk te maken, zou Saunders, samen met twee van zijn medebestuurders, een internationaal plan hebben opgezet om de verkoop van Guinness-aandelen uit te lokken en zo de waarde ervan te verhogen en de overname mogelijk te maken. Externe beleggers werden op verschillende manieren gevrijwaard van verliezen die zij zouden lijden bij de aankoop van grote aantallen Guinness-aandelen. Bank Leu in Zwitserland kocht Guinness-aandelen, met dien verstande dat de onderneming ze uiteindelijk zou terugkopen. In ruil daarvoor stortte Guinness 75 miljoen dollar (op een niet-rentedragende rekening) bij de bank. De voorzitter van de bank was toevallig Saunders’ ex-baas bij Nestlé en lid van de raad van bestuur van Guinness. Ivan F. Boesky, de Amerikaanse arbitrageant die nu heeft toegegeven dat hij bij talrijke transacties met voorkennis heeft gehandeld, wordt genoemd als de belangrijkste bron van informatie over de overname van Distillers. Boesky zou zelf een grote rol hebben gespeeld bij de overname; Guinness deed een investering van 100 miljoen dollar in een commanditaire vennootschap onder leiding van Boesky slechts één maand nadat Boesky aanzienlijke aankopen van Guinness-aandelen had gedaan. Thans wordt aangenomen dat Boesky slechts het topje van de ijsberg is geweest, slechts één van de verschillende internationale investeerders die Guinness-aandelen hebben gekocht in een poging de waarde ervan te verhogen. De accountants van de onderneming hebben voor ongeveer 38 miljoen dollar aan facturen ontdekt voor “diensten” die door verschillende internationale investeerders tijdens de overname zijn verleend.

De beschuldigingen, indien waar, waren zeer ernstig-en, duidelijk een overtreding van de Britse vennootschapswetten. Vanaf eind 1986 gingen de gebeurtenissen snel. In december van dat jaar stelde het Britse ministerie van Handel en Industrie een onderzoek in naar Guinness. In januari 1987 vroeg de raad van bestuur van Guinness om het aftreden van Saunders en spande vervolgens, in maart, een rechtszaak aan tegen Saunders en een van zijn medebestuurders, John Ward. In mei klaagde de Britse regering Saunders aan wegens fraude: Saunders zou tijdens het onderzoek van het ministerie van Handel en Industrie bewust bewijsmateriaal hebben vernietigd. Gedurende deze gebeurtenissen bleef Saunders alle aanklachten tegen hem ontkennen.

Nieuwe CEO haalt Guinness uit verdere ondergang

De koers van het Guinness-aandeel kelderde als gevolg van het aanhoudende schandaal. Om een verdere daling te voorkomen, kondigde Anthony Tennant, de nieuwe chief executive officer van Guinness, een plan aan om de dochterondernemingen van de onderneming te verkopen en zich uitsluitend op het brouwen te concentreren. Clares Equipment, een fabrikant van winkelbenodigdheden, werd om te beginnen voor 28,5 miljoen pond verkocht. In de volgende 3 jaar verwierf het bedrijf Buckley’s Brewery PLC, All Brand Importers, Schenley Canada, J. Cawsey, en hun Canadese bierdistributeur, Rymax Corp. Zij kochten ook 24 procent van H Moet Hennessy Louis Vuitton (LVMH), een Franse cognac-, champagne-, en parfumfabrikant. In 1991 kocht Guinness 99,3 procent van La Cruz de Campo SA, een Spaanse bierproducent. Het was de grootste buitenlandse investering in de geschiedenis van Spanje.

In een proces in 1990 werden Ernest Saunders en drie andere leidinggevenden veroordeeld voor diefstal en vals boekhouden. Saunders zat negen maanden van een straf van 2,5 jaar uit en kwam vervroegd vrij wegens gezondheidsproblemen. Guinness liet het schandaal achter zich toen zij er in 1991 mee instemde Argyll 92 miljoen pond te betalen.

Sir Anthony Tennant ging in 1992 met pensioen. In de volgende jaren ging Guinness door met het kopen van sterke dranken, wijn en bier en met het herschikken van de holdings die het al had. In 1994 reorganiseerden Guinness en LVMH om Guinness niet langer te betrekken bij de parfum- en bagagelijnen van LVMH.

Saunders en het Guinness-schandaal kwamen in 1994 opnieuw in het nieuws, toen de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens oordeelde dat Saunders in 1990 geen eerlijk proces had gekregen. De veroordeling wegens fraude kwam voor een hof van beroep. Het hof handhaafde de eerdere veroordelingen. Drie van de verdachten (niet Saunders) bleven hun veroordelingen aanvechten, en in januari 2001 werd de zaak opnieuw naar het Hof van Beroep verwezen.

Het jaar 1997 was cruciaal voor het bedrijf toen Guinness de krachten bundelde met Grand Metropolitan, die de merken Smirnoff, Baileys, en J&B produceerden. Door de gedistilleerdedelen van beide bedrijven samen te voegen, creëerde de nieuwe moedermaatschappij, Diageo, United Distiller & Vintners. Een van de 10 grootste fusies in de geschiedenis, het bedrijf omvatte Guinness Brewing Worldwide; Grand Met wijnen; Moet Hennessy; Jose Cuervo; Stolichnaya; plus Pillsbury en Burger King, om er een paar te noemen. Het bedrijf was nu actief in meer dan 200 landen en had 180 bottelfaciliteiten. In 2000 combineerde Diageo al zijn alcoholische bedrijfsonderdelen tot het huidige Guinness/UDV.

Expansie was niet de enige onderneming die gaande was in het hoofdkwartier van Guinness. Halverwege de jaren negentig had de onderneming te kampen met een inzinking in de verkoop van alcoholische dranken en economische problemen op de markten. Om dit tegen te gaan, bracht de onderneming Guinness op twee verschillende manieren op de markt: Ze begonnen Guinness in een blikje te stoppen, en ze versterkten de populariteit van de “Ierse pub”. De Guinness-in-a-can was een nieuw concept door de “smoothifier” van Guinness, een plastic apparaat in de blikjes dat dezelfde ervaring creëerde als een uit een vat getapt biertje. Het bedrijf worstelde ook om het imago van Guinness als een donker, zwaar, ongezond bier te overwinnen. Zij hielp ook nieuwe pubs een “Guinness-ervaring” te creëren door deel te nemen aan de ontwerpen, van het meubilair tot het eten. In deze tijd had Guinness ook het geluk in te spelen op de populariteit van single-malt dranken door meer whisky’s aan te bieden dan enige andere distilleerder.

Het begin van de nieuwe eeuw bracht meer uitbreiding voor Guinness/UDV (met de aankoop van Seagram’s, bijvoorbeeld) en enkele ondernemingen in de wijnbusiness met een nieuwe organisatie onder leiding van Raymond S. Chadwick van Seagram. Het bedrijf kreeg ook te maken met een aantal hobbels, toen Guinness opnieuw in populariteit daalde bij jongere generaties die vonden dat het de drank van hun ouders vertegenwoordigde. Een staking in de brouwerijen in Dublin, Kilkenny, Waterford en Dundalk legde in februari 2001 de productie een dag stil. Later dat jaar sloot het bedrijf zijn productiefaciliteit in Dundalk en ontsloeg 140 mensen. Om deze problemen het hoofd te bieden, verhoogde Guinness zijn marketinginspanningen, herschikte het zijn hogere leidinggevende teams en ging het door met de distributie en ontwikkeling van nieuwe alcoholische dranken tot ver in 2001.

Chronologie

• Kerndata:
• 1759: Arthur Guinness neemt een kleine brouwerij over in St. James Gate aan de rand van Dublin en brouwt er ales en porters.
• 1769: De eerste export van de Guinness Brouwerij is 54 vaten Guinness porter die naar Engeland worden verscheept.
• 1799: Guinness richt de productie uitsluitend op porter, later stout genoemd.
• 1821: Het bedrijf brouwt voor het eerst Extra Superior porter, nu bekend als de standaard pint van Guinness.
• 1840: Extra Superior porter is goed voor 82% van de export van het bedrijf.
• 1886: Guinness wordt de eerste grote brouwerij die naar de beurs van Londen gaat. Op deze datum is de St. James brouwerij de grootste brouwerij ter wereld geworden, met een productie van 1,2 miljoen vaten per jaar.
• 1920: Guinness productie bereikt 3 miljoen vaten per jaar.
• 1936: Guinness’ eerste overzeese brouwerij, de Park Royal Brewery opent in Londen.
• 1955: Guinness Book of World Records bedacht door Guinness-directeur Hugh Beaver.
• 1961: Lancering van Guinness tap.
• 1981: Eerste niet-familielid, Ernest Saunders, neemt Guinness over als chief executive officer.
• 1986: Guinness neemt Distillers Company of Scotland over voor 2,6 miljard pond.
• 1987: Saunders vraagt om af te treden te midden van een controverse over aandelenmanipulatie rond de overname van Distillers Company.
• 1989: Guinness tapbier in blikjes wordt gelanceerd.
• 1997: Guinness en Grand Metropolitan gaan voor 19 miljard dollar samen en vormen Diageo.
• 1999: Guinness tap in flessen wordt gelanceerd.
• 2000: Guinness en UDV worden samengevoegd tot Guinness/UDV.

Aanvullende details

Verdere referentie

Ashworth, Jon, “Guinness Case Appeal,” The Times (Groot-Brittannië), 3 januari 2001.—Guinness Trial Trio Seek UK Ruling,” The Times (Groot-Brittannië), 4 januari 2001. Banks, Howard, “We’ll Provide the Shillelaghs,” Forbes, 8 april 1996, p. 68. “The Business of Guinness,” Marketing, 4 december 1997, p. 27. Curtis, James, “Can Guinness Keep Ahead?” Marketing, 5 maart 1998, blz. 14. “Grand Met en Guinness: About as Big as It Gets,” Beverage World, 15 juni 1997, blz. 14.Grose, Thomas K. “Erin Go Lager,” U.S. News & World Report, 19 maart 2001, blz. 41. “Guilty in the Guinness Trial,” The Economist, 1 september 1990, blz. 13. “The Guinness Affair, Bitter End,” The Economist, 29 november 1997, blz. 89.Guinness, Jonathan, Requiem for a Family Business, New York: Macmillan, 1997. “The Guinness Scandal,” The Economist, 1 juli 1989, blz. 74. “Guinness UDV North America Names Seagram Executives as Leadership Team for New Integrated Wines Company,” Business Wire, posted July 6, 2001, http://www.businesswire.com.Holland, Kelley, “Grand Met and Guinness Tie One On,” Business Week, 26 mei 1997, blz. 62. “How Guinness Adopted a Careline Strategy,” Marketing, 27 augustus 1998, blz. 42.Jackson, Michael, “The New Muscle in the Industry,” Forbes, 25 november 1991, blz. S4.Kay, William, “More Trouble Brewing: Guinness schandaal leidt tot strafrechtelijke aanklachten,” Barron’s National Business and Financial Weekly, 18 mei 1987, p. 44.Kennedy, Dominic, “I Just Told a White Lie,” The Times (Groot-Brittannië), 30 januari 2001.Khermouch, Gerry, “UDV stroomlijnt,” Brandweek, 13 juli 1998, p. 13.MacDonald, Lauries, “Guinness Puts Pub in a Can,” Beverage World, 31 januari 1992, p. 10.MaGee, Audrey, “Ontslagen Guinness-werknemers krijgen tien jaar lang gratis bier,” The Times (Groot-Brittannië), 1 juni 2001.Maland, Oliver, “The Guinness Case,” Campaign, 31 juli 1998, blz. 19.Maling, Nick, “Guinness Axes Failing Enigma,” Marketing Week, 10 december 1998, blz. 4.McLuhan, Robert, “Guinness Aims for New Fans,” Marketing, 2 juli 1998, blz. 23.Mills, Kevin, “The Big Pint Is Getting Bigger,” Irish Business News, 16 maart 1998.Nolan, Alexis, “On Top of the World,” Supply Management, 18 februari 1999, blz. 24.Prince, Greg W. “Planet Guinness,” Beverage World, september 1994, blz. 41.Sherrid, Pamela, “Britain’s Business Elite Takes a Fall,” U.S. News & World Report, 2 februari 1987, blz. 47. “Stout Fellows,” The Economist, 9 juni 1990, p. 66.Stroud, Michael, “Guinness’ Record,” Broadcasting & Cable, 10 augustus 1998, p. 44.Walsh, Dominic, “Guinness Strike May Cost Diageo Millions,” The Times (Groot-Brittannië), 13 april 2001.Weever, Patrick, “Guinness, A Loud Report,” Sunday Telegraph, 9 november 1997, p. 5.