By Devdutt Pattanaik Published on 3rd October, 2017, on www.dailyo.in .
Devil nie jest koncepcją hinduistyczną. Jest to chrześcijańska koncepcja. Hinduskie słowo oznaczające diabła – shaitan – jest w rzeczywistości słowem urdu zakorzenionym w perskiej myśli. Często zakładamy, że wszystkie religie są takie same i każda mitologia musi mieć diabła. Mitologia hinduistyczna nie ma pojęcia diabła, ponieważ hinduizm nie ma pojęcia zła. Diabeł jest ucieleśnieniem zła w mitologii chrześcijańskiej.
Zło jest pojęciem używanym przez religijnych ludzi na Zachodzie, aby wyjaśnić negatywne wydarzenia, które nie mają przyczyny źródłowej. Bóg jest dobry i miły, więc nie może być źródłem huraganów i tornad, a także morderstw i gwałtów. Tak więc te negatywne wydarzenia przypisuje się diabłu, który szerzy zło. Oczywiście ludzie argumentują, że jeśli Bóg jest wszechmocny, to dlaczego nie pokona diabła i nie zakończy wszystkich negatywnych wydarzeń. Na to księża, którzy mianowali się obrońcami Boga, mówią: cierpimy z powodu złych decyzji podjętych przez ludzi, którzy ulegli pokusom diabła. Bóg dał ludziom wolność wyboru między sobą a diabłem, dobrem a złem.
Takie idee są obce hinduizmowi, buddyzmowi i dżinizmowi, gdzie wszystkie wydarzenia są wynikiem karmy. Każde działanie jest karmą. Każda reakcja jest karmą. Każda przyczyna jest karmą. Każde następstwo jest karmą. Żyjemy w sieci karmy. Mamy kontrolę nad naszą karmą, ale nie nad karmą generowaną przez innych. I tak złe rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom i dobre rzeczy przytrafiają się złym ludziom. Dobro i zło to ludzkie osądy, oparte na tym, jak interpretujemy świat. Nie ma dobra ani zła w samym świecie; jest to wynik ludzkiego zrozumienia. Ludzie o mniejszej mądrości wolą dzielić świat na binaria dobra i zła, dobra i zła. Ludzie, którzy są bardziej mądrzy, widzą szerszy obraz i nie obarczają nikogo odpowiedzialnością za dobre lub złe wydarzenia. Nie potrzebują ani boga, ani diabła. Więc nie ma potrzeby istnienia shaitan. Budda, Tirthankarowie, Brahma, Vishnu, Shiva i wszyscy guru pomagają ignorantom stać się mądrymi, więc nie czujemy potrzeby opisywania zdarzeń jako złych. Każde zdarzenie, nawet te niewytłumaczalne, irracjonalne, ma swoją przyczynę. Nie ma tam Boga czy diabła, który by to spowodował. Bóg, w hinduizmie, jest naszą zdolnością do bycia mądrym, do patrzenia poza dobro i zło.
Więc kim są asury i rakshasy? Jak można opisać Andhakę, który zostaje zabity przez Sziwę, lub Kansę, który zostaje zabity przez Krysznę, lub Ravanę, który zostaje zabity przez Rama, lub Mahiszę, który zostaje zabity przez Durgę? W tym celu musimy wrócić do podstaw hinduskiej mitologii.
Purany mówią, że wszystkie stworzenia rodzą się z Brahmy. Od Brahmy pochodzą różni riszi i prajapatis, którzy są ojcami różnych rodzajów żywych stworzeń. Tak więc Kashyapa, syn Brahmy, ma wiele żon, takich jak Aditi, Diti i Danu, które rodzą różne dzieci, takie jak adityas, daityas i danavas. Chociaż urodzone z tego samego ojca, adityas i daityas są zawsze kłócące się. Angielscy pisarze nazywali adityas bogów hinduizmu i daityas jako demony hinduizmu. Daityas i danavas są kojarzone razem jako asury. Ale rzeczy nie są tak proste.
Diti miała urodzić dziecko większe niż Indra, przywódca adityas. Indra pociął embrion na 11 części. Każda część zaczęła płakać. Indra powiedział, „Nie płacz i tak nazwali siebie maruttas, dzieci, które nie płaczą. Stały się one zwolennikami Indry i przyjaciółmi adityas, i nazwały się 11 maruttas. Byli oni również nazywani rudras, the howlers. W ten sposób 33 „devów” lub bogów wedyjsko-hinduskiej mitologii zostało stworzonych z 12 adityas i 11 maruttas, jak również ośmiu vasus i dwóch ashwinów, nie wszyscy zrodzeni z tej samej matki, ale wszyscy wywodzący się od tego samego ojca, Kashyapy. Wrogowie devów, również zrodzeni z Kashyapy, nazywani byli asurami. Ich walka była pionowa pomiędzy ziemią i niebem, z asurami zamieszkującymi królestwo pod ziemią (patala) i devami zajmującymi błyszczące królestwo poza niebem (swarga).
Rakszasowie wywodzą się od innego syna Brahmy – Pulatsyi. Od Brahmy pochodzi Pulatsya, od Pulatsyi pochodzi Vishrava, od którego pochodzą rakshasas i yakhasas, którzy byli prowadzeni przez Ravanę i Kuberę odpowiednio, według Ramayany. Tak jak devowie walczyli z asurami, tak rakszasowie walczyli z jaksami. Rakszasowie mieszkali na południu, podczas gdy jakszasowie poruszali się na północ. Rakszas również walczył z riszis. Rishis pokonać the rakshas z asuras. Stąd w Mahabharacie różni mieszkańcy lasu, którzy sprzeciwiają się Pandawom i wedyjskiemu stylowi życia – Baka, Hidimba, Jata, Kirmira – wszyscy nazywani są asurami. Wedyjski styl życia był oparty na yagna, czyli wymianie, dajesz, aby otrzymać, podczas gdy styl życia rakshasów był oparty albo na chwytaniu, albo na dzieleniu się, sugerując stary plemienny porządek. W rzeczywistości, rakshas są opisani jako strażnicy (raksha) lasu. Tak więc bitwa tutaj sugeruje konflikt pomiędzy riszis, którzy preferowali rolnictwo i handel i rakshasas, którzy preferowali stare łowiecko-zbierackie sposoby. The bitwa tutaj być poziomy na ziemia, między osiadły wioska społeczność i koczowniczy tribals.
Curiousiously, tam w the lista małżeństwo, deva-małżeństwo znaczyć the ojciec dawać jego córka mężczyzna kto udowadniać jego worthiness the ojciec; asura-małżeństwo znaczyć dokąd mężczyzna kupować żona; i rakshasa-małżeństwo być jeden dokąd mężczyzna uprowadzać żona. Tak więc widzimy asury związane z bogactwem i rakshasy związane z siłą. Lakszmi jest często nazywana patala-nivasini (mieszkanką podziemnych regionów), jako że całe bogactwo pochodzi spod ziemi. Ona jest nazywana Paulomi (córka asura-króla Pulomana) co czyni ją asura-putri (córka asurów), która wznosi się z dołu by stać się deva-patni (oblubienicą bogów).
Asura są czasami jak duchy drzew, które są zabijane. Stąd, znajdujemy bogów zabijających asury podczas czasu żniw: Kryszna zabija Narakasurę, Durga zabija Mahiszasurę, Wisznu obezwładnia Bali. Ich wrogiem są devowie, którzy są wspierani przez późniejszych puranicznych bogów, takich jak Shiva, Vishnu i Devi. Rakszasowie są w konflikcie z ludźmi i mędrcami. Rama zabija Ravana i jego braci i jego synów. Wydają się przestrzegać matysa nyaya, lub prawo ryb, który jest prawem dżungli: może być prawo. Rama i riszi podążają drogą dharmy, gdzie potężni muszą chronić słabych.
Chrześcijańscy misjonarze i europejscy orientaliści byli chętni do pokazania, że hinduizm był albo podobny do greckiej mitologii (dlatego asury i rakshasasas byli nazywani demonami) albo podobny do chrześcijańskiej mitologii (dlatego asury i rakshasasas byli nazywani diabłem).
Indianie wykształceni w języku angielskim pomylili się i zaczęli używać rakshas i asuras zamiennie. Oba były „demonami”. Oba były manifestacjami „diabła”. Kontrarianie i aktywiści społeczni wyszli na prostą, bez żadnych danych, aby spekulować dziko i udowodnić, że te „demony” były pokrzywdzonymi ludźmi subalternu, ciemnymi Drawidianami i tribalami obezwładnionymi przez białych Aryjczyków. Używają uproszczonych argumentów rasowych i zwracają uwagę na czarny/zielony kolor Mahishy. Ignorują, że Rama i Kryszna są przedstawiani jako ciemni, podczas gdy Ravana (rakshasa) i Prahalada (asura) są malowani jako fair.
Hinduizm widział asurów i rakshasów jako różne rodzaje istot, zrodzonych z Kashyapy i Pulatsyi, jeden żyjący pod ziemią, a drugi żyjący w lesie. Devy posiadały amritę (nektar nieśmiertelności), podczas gdy asury posiadały sanjivani vidya (wiedzę o zmartwychwstaniu). Obaj byli równie potężni. Devy były potężne w lecie, asury w zimie. Rakszasowie byli postrzegani przez niektórych jako barbarzyńcy, ponieważ sprzeciwiali się wedyjskiej drodze. Jednak król rakszasów w Ramajanie jest wedyjskim uczonym, który w późniejszych pismach związany jest z Tantrą, Śiwaizmem i Tantryzmem. Uczymy się o dobrych rakshasach jak Vibhishan tak jak uczymy się o dobrych asurach jak Prahalad i Bali, którzy wielbią Wisznu.
Słowa takie jak zło i diabeł nie mają sensu w światopoglądach odrodzenia. Stąd, nie mają miejsca w Hinduizmie, Buddyzmie czy Jainizmie. Asuras i rakshasas są potężnymi i wiecznymi siłami, których możemy nie lubić, ale musimy z nimi współistnieć. Żyjemy w sieci wielu sił, niektórych, które nam pomagają, a niektórych, które nam szkodzą. Siły same w sobie nie są ani negatywne ani pozytywne. To nasza relacja z nimi sprawia, że są negatywne i pozytywne. Mądrzy nie będą osądzać; będą po prostu rozumieć.
.