Film muzyczny

Film muzyczny, film ruchomy składający się z fabuły integrującej numery muzyczne. Chociaż zwykle uważany za gatunek amerykański, filmy muzyczne z Japonii, Włoch, Francji, Wielkiej Brytanii i Niemiec przyczyniły się do rozwoju tego typu. Pierwszy film muzyczny, Śpiewak jazzowy (1927), w którym główną rolę zagrał Al Jolson, wprowadził erę dźwięku do kina. Po nim nastąpiła seria musicali pośpiesznie nakręconych, by wykorzystać nowość dźwięku. Jednym z niewielu wybitnych filmów tego wczesnego okresu była Broadway Melody (1929), która zdobyła Oscara za najlepszy film 1928-29 roku.

Na początku lat 30. niemiecki reżyser G.W. Pabst przedstawił poważny film muzyczny, Operę za trzy grosze (1931; Die Dreigroschenoper), na podstawie opery balladowej Bertolta Brechta i Kurta Weilla. Najpopularniejszymi filmami tego okresu były jednak ekstrawaganckie, pełne wyobraźni amerykańskie filmy Busby’ego Berkeleya (1895-1976), byłego reżysera tańca z Broadwayu, który przedstawiał misternie zainscenizowane sekwencje taneczne w ramach dobrze znanych historii. W spektaklach Berkeleya, takich jak produkcje Gold Diggers (1933-37), Footlight Parade (1933) i Forty-second Street (1933) często występowały Joan Blondell, Ruby Keeler lub Dick Powell, z których wszyscy stali się znanymi wykonawcami muzycznymi.

Filmy zespołów śpiewających lub tańczących w połowie lat trzydziestych – w tym Freda Astaire’a i Ginger Rogers (Gejowska rozwódka, 1934; Top Hat, 1935; i inne) oraz Nelsona Eddy’ego i Jeanette MacDonald (Niegrzeczna Marietta, 1935; Rose Marie, 1936; i inne) – stopniowo zastępowały popularnością spektakle z Berkeley.

Musicali z końca lat ’30 i początku ’40, w tym Czarnoksiężnik z Oz (1939), Babes on Broadway (1941), Spotkajmy się w St. Louis (1944), wszystkie z Judy Garland w rolach głównych; Cover Girl (1944), w którym wystąpili Gene Kelly i Rita Hayworth; oraz sentymentalny Going My Way (1944), z popularnym piosenkarzem Bingiem Crosby’m w rolach głównych, świadczyły o tendencji do większej unifikacji fabuły i muzyki. Dobrze pamiętane filmy z okresu bezpośrednio po II wojnie światowej to Easter Parade (1948); Amerykanin w Paryżu (1951) i Singin’ in the Rain (1952), oba z udziałem Gene’a Kelly’ego; oraz Kiss Me, Kate (1953).

Zdobądź subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subscribe Now

Do połowy lat 50. popyt na oryginalne filmy muzyczne spadał, choć filmowe adaptacje wielu broadwayowskich hitów, takich jak Oklahoma! (1955), Guys and Dolls (1955), South Pacific (1958), The King and I (1956), West Side Story (1961), My Fair Lady (1964), The Sound of Music (1965), Camelot (1967), i Hello, Dolly! (1969) były wielkimi sukcesami kasowymi.

W musicalach rosła też subtelność, jak we francuskim filmie Parasolki z Cherbourga (1964; Les Parapluies de Cherbourg); tendencja do wykorzystania musicalu w celu wykorzystania atrakcyjności popularnej gwiazdy śpiewu, jak w wielu filmach o Elvisie Presleyu; oraz eksperymenty z łączeniem nowatorskich technik muzyki popularnej i filmu, jak w obrazach angielskiej grupy śpiewaczej The Beatles. Pod koniec lat 60. i na początku 70. musical przeżywał spadek zarówno popularności, jak i poziomu artystycznego, mimo sporadycznych sukcesów takich filmów, jak Cabaret Boba Fosse’a (1972). Później to sama muzyka – rock, disco, lub klasyczna – zainspirowała produkcję takich filmów jak Gorączka sobotniej nocy (1978), Grease (1978), Flashdance (1983) i Amadeusz (1984). Zobacz także musical.