In 1925 won folk/blues-fenomeen Huddie William Ledbetter, ook bekend als “Lead Belly”. “Lead Belly” uit de gevangenis (hij was veroordeeld voor moord) dankzij een “pardon” van de gouverneur van Texas, Pat Neff.
Maar het duurde niet lang voordat Ledbetter weer in de gevangenis belandde, ditmaal (1930) voor poging tot moord.
Een tweede gelukstreffer leidde ertoe dat de beroemde musicologen John en Alan Lomax Lead Belly “herontdekten”; zijn daaropvolgende vrijlating uit de gevangenis resulteerde in de eerste opnamen van de 12-snarige gitarist (1934-43), bedoeld voor “archief/historische” doeleinden, nu beschikbaar als The Library of Congress Recordings (Elektra).
Tegen de veertiger jaren had de bekendheid van Ledbetter zich verspreid, zijn politieke teksten (bijv, “Bourgeois Blues”) inspireerden de beroemde folk revivalisten Pete Seeger en Woody Guthrie. (Seeger publiceerde later een boek/opname over 12-snarige gitaar, ter ere van Lead Belly). Optredens met Seeger, Guthrie, Sonny Terry en Brownie McGee hielpen de aantrekkingskracht van de bluesman te verbreden, wat leidde tot radio-uitzendingen (Lead Belly had zijn eigen WNYC show) en opnames bij RCA Victor, Smithsonian/Folkways en Capitol Records.
Nadat hij in 1949 overleed (aan de ziekte van Lou Gehrig), groeide de legende van Lead Belly exponentieel; zijn songs zijn sindsdien gecoverd door Nirvana, Bob Dylan, Beach Boys, Elvis Presley, ABBA, Frank Sinatra, Johnny Cash, Tom Waits en de White Stripes. Laten we Lead Belly eren met een les, die zich grotendeels richt op de inventieve baslijnen van de man, die hij plukt (met behulp van een thumbpick) op zijn Stella 12-snarige.
FIGUUR 1 is geïnspireerd op Lead Belly’s versie van de folksong “Grey Goose,” zijn baslijnen imiteren de altijd aanwezige “Lord, Lord, Lord”-melodie van het liedje. Terwijl je elke akkoordvorm vasthoudt, gebruik je je fret-handpinkie voor alle basnoten van de vierde fret (A7/C# en E7/G#). Gebruik je plectrum of vingers om de “akkoordensteken” te tokkelen die in deze les voorkomen. FIGUUR 2 toont gelijkaardige akkoorden, in de stijl van Lead Belly’s signature song, “Goodnight, Irene,” hier gekruid met step-wise baslijnen, scalaire/chromatische walk-ups naar akkoordtonen van E7 (maten 2 en 3) en A (maten 6 en 7).
Virtueel alle songs van Lead Belly zijn ontstemd in een “slack” versie van de standaard stemming, waarbij alle 12 snaren proportioneel lager zijn gestemd, zoveel als een grote terts (de afstand van vier frets, tot C), en soms lager dan dat. (Vóór 1921 waren truss rods zeldzaam in gitaren, en om de aanzienlijke spanning op 12-snarige halzen te verlichten, stemden gitaristen meestal lager om overmatige buiging van de hals te verlichten en hun instrument bespeelbaar te houden.)
Zo kan een liedje als “Where Did You Sleep Last Night?” (beroemd geworden door Nirvana op MTV Unplugged), hoewel afgebeeld in de toonsoort A in FIGUUR 3, klinkt eigenlijk veel lager en donkerder krachtig (toonsoort F) in de meeste versies die Lead Belly in de jaren veertig opnam. Het bevat ook lastige triolen baslijnen (drie gelijkmatig verdeelde noten, hier in tel vier van maat 1, 2 en 6), opklimmend naar aanstaande akkoorden.
We sluiten deze les af met FIGURE 4, een virtuoos staaltje activiteit in het lage register, vergelijkbaar met wat Lead Belly laat horen in verschillende vertolkingen van “Midnight Special”, een liedje gezongen vanuit het gezichtspunt van een gevangene die verlangt mee te liften op een ritje naar de vrijheid met een Houston-passagierstrein met dezelfde naam.
Recent news