Zwarte mensen hebben Thanksgiving gebruikt om gemeenschap, saamhorigheid en banden te vieren die niet zo gemakkelijk toegankelijk zijn als ze wel nodig zijn.
Dit essay bevat discussies over genocide, anti-inheemse gevoelens/geweld, en vermeldt r/pe
Door Gloria Oladipo
Als zwart persoon en iemand die zich identificeert als “sociaal bewust” (aan sociale rechtvaardigheid grenzende krijger), haatte ik het vroeger dat ik Thanksgiving vierde. Waarom vieren we de pelgrims en de diefstal van het land van de inheemse Amerikanen en de voortdurende verwoesting van Noord-Amerika?
Ongeacht hun oorspronkelijke bedoelingen, de pelgrims en puriteinen waren en moeten worden herinnerd als kolonisatoren die niets dan ellende en ziekte brachten naar de inheemse bevolking die gewoon probeerde te bestaan. Om nog maar te zwijgen van het feit dat dezelfde rechtvaardiging voor de plundering van Noord-Amerika door blanken ook is gebruikt om het Afrikaanse continent te verwoesten, waardoor eeuwenlange generatietrauma’s zijn ontstaan waarvan ik een rechtstreekse afstammeling ben. Maar hier zit ik dan, nog steeds in treinen van 15 uur naar Chicago om deze “feestdag” te “vieren” met mijn familie en vrienden.
Bij nader inzien realiseerde ik me echter dat niets van wat ik doe op Thanksgiving iets te maken heeft met het vieren van Europese klotezooi. Rond onze tafel, als we dankzeggen, met elkaar brood breken en getuigen van de echte gemeenschap, wordt geen enkele positieve gedachte besteed aan het eren van kolonisators en de vermeende scheppers van deze “feestdag”. Zwarte mensen, een bevolkingsgroep die ook is getroffen door de wreedheid van het kolonialisme, hebben Thanksgiving gebruikt als gelegenheid om gemeenschap, saamhorigheid en banden te vieren die niet zo gemakkelijk toegankelijk zijn als ze nodig zijn.
Hier zijn 4 redenen waarom zwarte mensen samenkomen op Thanksgiving die niets te maken hebben met het vieren van kolonialisme en inheemse genocide:
1. We moeten onze paletten dekoloniseren
Als iemand die vastzit op een semi-afgesloten universiteitscampus zonder de mogelijkheid om het eten van mijn voorouders te koken (sorry mam en pap), consumeer ik voortdurend wat ik “wonderbroodvoedsel” noem. Wanneer ik voor het schooljaar terug naar de campus van Cornell trek, zijn de avondmaaltijden met garri en egusi-soep verdwenen. Ik neem mijn laatste lepel Jollof Rice en bereid me voor op al het “wonderbrood” dat Cornell me te bieden heeft. Franse frietjes. Burgers. Assortimenten kip met assortimenten van een graansoort (meestal ondergare rijst of aardappelen die beter geschikt zijn voor onder de grond). Overwegend blanke instellingen produceren routinematige, flauwe menu’s, voedsel dat mijn eetlust en mijn voedsel-ziel verbinding dempt. Hoewel mijn maaltijdopties drastisch zijn verbeterd sinds ik in een huis met een zwarte chef-kok woon, zijn er voedingsmiddelen van thuis die hier niet kunnen worden nagemaakt, die hier niet zouden moeten worden nagemaakt. Ik wil niet dat mijn favoriete gerechten worden besmet door de stress en de blankheid van Cornell. Net als mijn leeftijdsgenoten die naar huis gaan voor de beroemde zoete aardappeltaart van hun oma of de macaroni met kaas van hun oom die het eerst komt, gaat het er bij Thanksgiving om onze smaakpapillen de verlossing te geven die ze nodig hebben. Ik ruim alle smaakresten op van een zeer beetgare pasta die ik heb gegeten en maak plaats voor eten dat er niet alleen is om de tijd te doden.
2. We hebben gemeenschap nodig
Het is moeilijk om zwart te zijn. Ik hou van onze cultuur, onze schoonheid, alle geweldige dingen die we hebben bereikt en nog steeds bereiken en die onze geschiedenis kenmerken. Maar zwart zijn betekent voortdurend geconfronteerd worden met blanke suprematie en de verstrengeling ervan met structuren zoals gender, seksualiteit, bekwaamheid en meer. Zwart zijn betekent rouwen om de hoge sterftecijfers van onze gemeenschap. Het betekent kijken naar onze gemeenschap wordt afgeslacht door de rechtshandhaving, ongeacht wat we doen of niet doen. Met verdriet in onze dagelijkse ervaringen, hebben zwarte mensen dagen als Thanksgiving nodig.
Wij als zwarte mensen zoeken Thanksgiving op als een kans om onze gekozen gemeenschappen te vieren. We eten, drinken en vieren het leven tegen de achtergrond van zoveel dood. Gezien hoe vaak we worden bedreigd, gezien hoe vaak onze lichamen, geesten en geesten worden aangevallen, hebben we sterke gemeenschappen nodig om op te steunen. Vooral voor vrouwen, queer folx, en andere verder gemarginaliseerde mensen in de zwarte gemeenschap, zijn mogelijkheden om onszelf en elkaar te vieren van cruciaal belang voor ons welzijn en geluk.
Aanbevolen: BLACK AND INDIGENOUS AMERICAN SOLIDARITY IS CRUCIAL TO ENDING SETTLER COLONIALISM
3. Thanksgiving geeft ons de kans om terug te geven
Tijdens Thanksgiving, als we nadenken over alles waar we dankbaar voor moeten zijn, is het ook moeilijk om diegenen te vergeten die het nog steeds moeilijk hebben. Als je gaat zitten voor een overvloedige familie maaltijd, je gedachten dwalen af naar degenen die honger hebben. Als ik aan de deur hartelijk word ontvangen door mijn familie, vraag ik me af wie er vanavond (en morgen) alleen zal zijn. Het feit dat ik een huis heb om het te vieren, herinnert me eraan wie er weer geen onderdak zullen hebben. Thanksgiving geeft zwarte mensen de kans om dienstbaar te zijn, om manieren te vinden om de vreugde te verspreiden die we voelen als we dankzeggen en brood breken. Op Thanksgiving zal mijn familie voedsel bezorgen aan ouderen in onze gemeenschap, van wie velen alleen zullen zijn. Ik heb vrienden die de feestdag gebruiken om te helpen bij voedselbanken, zodat Thanksgiving niet de zoveelste gelegenheid is voor niet-blanke mensen om te lijden – vooral gezien de oorsprong ervan. Als zwarte mensen zijn vrijgevigheid en vergevingsgezindheid niet alleen eigenschappen die we proberen te belichamen, maar een cultureel fenomeen dat we actief in praktijk brengen. Thanksgiving biedt ons een extra mogelijkheid om die waarheid in praktijk te brengen. Thanksgiving is voor ons een extra gelegenheid om die waarheid te leven.
4. Tijd en ruimte om bij ouderen te zijn
Een andere gelegenheid op deze dag is om bij familie te zijn die niet onmiddellijk beschikbaar is. Als student zie ik zelden mijn naaste familie, laat staan tantes en ooms. Voor degenen die ver van huis werken, is die scheiding van familie ook gebruikelijk. Het kan pijnlijk zijn, vooral gezien de chaos van alledag. Thanksgiving biedt dat moment van stabiliteit waar degenen die het huis hebben verlaten, om welke reden dan ook, weer samen kunnen komen. Ouderen met jongere generaties, ouders met hun broers en zussen. Deze en andere reünies maken onze Thanksgiving zo bijzonder; het is een gelegenheid om ons in te laten met de troost van anderen, van hen die ons waarschijnlijk net zo hard missen.
Is de oorsprong van Thanksgiving afschuwelijk? Ja. Is de manier waarop het wordt toegeëigend en gebruikt om Black Friday te promoten een degradatie van de reflectieve actie? Ja. Maar deze waarheden over Thanksgiving maken de manier waarop zwarte mensen deze dag vieren alleen maar meer eerbiedwaardig. Onze tradities en het gebruik van deze feestdag om eten, gemeenschap, dienstbaarheid en familie te vieren zijn mooi en belangrijk. Onze gebruiken zijn die van liefde, een ervaring waar Europese, koloniserende moordenaars niets van zouden weten.
Gloria Oladipo is een zwarte vrouw die tweedejaarsstudent is aan de Cornell University en permanent woonachtig is in Chicago, IL. Ze leest en schrijft graag over alles wat met ras, gender, geestelijke gezondheid en meer te maken heeft. Volg haar op Instagram op @glorels.