Op een warme, late zomeravond krijg ik een uitnodiging voor het drijvende huis van een vriend van een vriend. Iedereen zijn ramen en deuren staan open, uitnodigend voor een briesje. Terwijl ik de steiger afloop, glijden flarden van gesprekken naar buiten, het gerinkel en gekletter van borden. En dan is er nog Pam’s kleine witte hondje dat voor haar keukenraam zit, zijn reddingsvest draagt en blaffend het nieuws van mijn komst verkondigt.
Pam schenkt een drankje voor me in en we nestelen ons op de bank op het achterdek, op een paar meter van het water. Ik ben hier om haar te vragen hoe het is om op een van Seattle’s legendarische woonboten te wonen. Ik kan mezelf niet tegenhouden om commentaar te geven op het eersteklas potplanten spel. Bijna elke steiger staat er vol mee: keramische potten vol met krachtige klimplanten, bloemen en vetplanten.
“Ik zal je laten zien hoe ik ze water geef,” zegt Pam gretig, terwijl ze opspringt en een doorleefde tak van een meter of twee vastpakt met een theeketel zonder deksel aan een uiteinde vastgespijkerd. Ze dompelt het uiteinde van de ketel in de gracht en giet het water vol overgave over haar planten, waarbij ze het overtollige water over de vlonder laat klotsen en terug het meer in laat stromen. Het is net zo charmant als het klinkt.
Aan de overkant van het kanaal ligt een stapel opblaasbare drijvers – een donut, een zwaan, een ijslolly ter grootte van een tweepersoonsmatras – tegen een ander huis. Als het weer warm genoeg is, dobberen de buren in deze tussenliggende waterweg – een ruimte die de bewoners van het drijvende huis beschouwen als “een verlengstuk van de woonkamer”, of een gemeenschappelijke achtertuin.
Aan het eind van de steiger glijden een paar kajaks voorbij; een zeilboot volgt. Ik heb het gevoel dat ik op vakantie ben. Pam beaamt dat en zegt dat ze dat gevoel elke dag heeft als ze thuiskomt. Vaak springt ze na het avondeten op haar peddelplank en wordt ze wakker van de overvliegende zweefvliegtuigen die om 8 uur ’s ochtends vertrekken.
“Wil je mijn fantasieën laten zinken?” Vraag ik haar. “Vertel me de nadelen van het wonen hier.”
“Als je iets in het meer laat vallen,” zegt ze, “moet je een duiker bellen.” Bij zware stormen zijn de huizen losgeraakt van de steiger; haar vriend Philip heeft zijn huis eens met een lasso moeten binnenhalen. Rioolleidingen kunnen losraken als het niveau van het meer stijgt en daalt, dus je moet voorzichtig zijn met wat en hoe je doorspoelt. Elke steiger heeft een comité, zoals een HOA, die groepsbeslissingen vereist over zowat alles. Ze hebben problemen gehad met wasberen en otters (die hun voedsel uitbraken en onder de steigers verstopten). En iedereen kent iedereen – en al hun zaken. Als je op een steiger woont, is het onmogelijk dat niet te doen.
Ik probeer het me voor te stellen – thuis zijn op het water, mijn hele leven tentoongesteld hebben. Ik vraag me af hoe ik me zou voelen als al mijn buren getuige zouden zijn van de luidruchtige bezwaren van mijn zoon tegen naar school gaan toen hij vanmorgen de deur uitging, of per ongeluk mijn telefoongesprekken zouden afluisteren, of een oordeel zouden vellen over mijn streken ’s avonds laat (waren die er maar!). Ik denk aan alle dingen die we in ons dagelijks leven verbergen: onze gesprekken en eigenaardigheden, onze passies en talenten; aan het verschil tussen onze uiterlijke verschijning en ons innerlijk, tussen wat we mensen laten zien en wat we proberen te verbergen.