Adrenocorticotroop hormoon (ACTH), ook corticotropine of adrenocorticotropine genoemd, een polypeptidehormoon dat in de hypofyse wordt gevormd en de activiteit van het buitenste gebied (cortex) van de bijnieren regelt. Bij zoogdieren is de werking van ACTH beperkt tot die gebieden van de bijnierschors waar de glucocorticoïde hormonen – cortisol en corticosteron (zie corticoïde) – worden gevormd. De secretie van ACTH door de hypofyse wordt zelf geregeld door een ander polypeptide, het corticotropine-releasing hormoon (CRH), dat vanuit de hypothalamus in de hersenen wordt afgegeven als reactie op impulsen die door het zenuwstelsel worden doorgegeven.
ACTH is een segment van een veel groter glycoproteïne prohormoonmolecuul dat proopiomelanocortine (POMC) wordt genoemd. POMC wordt gesynthetiseerd door de corticotrofen van de voorste hypofyse, die ongeveer 10 procent van de klier uitmaken. De molecule wordt gesplitst in verschillende biologisch actieve polypeptiden wanneer de secreterende korrels door de corticotrofen worden uitgestoten. Een van deze polypeptiden is ACTH, waarvan de belangrijkste werking het stimuleren van de groei en de afscheiding van de cellen van de bijnierschors is. Bovendien veroorzaakt dit hormoon een toename van de pigmentatie van de huid. Andere van POMC afgeleide polypeptiden zijn melanocyten-stimulerend hormoon (alfa- en bèta-melanotropine), dat de pigmentatie van de huid verhoogt; bèta-lipotropine, dat de afgifte van vetzuren uit vetweefsel stimuleert; een klein fragment van ACTH, waarvan wordt gedacht dat het het geheugen verbetert; en bèta-endorfine, dat pijn onderdrukt.
Verhoogde secretie van ACTH als gevolg van een corticotrofe tumor of corticotrofe hyperplasie veroorzaakt adrenocorticale hyperfunctie, die op zijn beurt de constellatie van symptomen en tekenen veroorzaakt die het syndroom van Cushing wordt genoemd. ACTH-deficiëntie kan optreden als onderdeel van een meervoudig hypofysehormoondeficiëntiesyndroom (panhypopituitarisme) of als een geïsoleerde deficiëntie.