Was dat een beer of een eland? Onderzoek van het bewijsmateriaal
Iedere lente en zomer zet Jessy Coltrane zich schrap voor de poepoproepen.
Sommige geagiteerde bellers willen dat Coltrane, de assistent-gebiedsbioloog voor Anchorage van het Alaska Department of Fish and Game, naar buiten komt om een kijkje te nemen. Ze zijn er zeker van dat een beer de grote plop in hun tuin of in de buurt van hun huis heeft gemaakt.
Coltrane, wiens werk zich grotendeels concentreert op het beheer van stedelijke wilde dieren, heeft geleerd gesprekken te beginnen door tactvol te vragen: “Wist je dat elandpoep er soms uitziet als een natte lap in plaats van klompjes?”
Niet iedereen weet dat. Maar het is wel waar: Elandenpoep verandert van vorm en consistentie aan het eind van de winter.
Coltrane schat dat ze jaarlijks zo’n 50 telefoontjes over dit onderwerp krijgt van inwoners van Anchorage. En dat is exclusief alle andere telefoontjes die naar andere biologen en naar de algemene helpdesk van Vis en Spel gaan.
“Het is niet dat het me niet kan schelen, maar ik heb geen tijd om naar alle poep in de tuinen van mensen te kijken,” zei Coltrane. “Er zijn zo veel andere oproepen met echte dieren betrokken die moeten reageren op hetzelfde moment.”
In plaats van uit te rijden voor een professionele blik, biedt Coltrane bellers een paar zelfhulptips om hen te helpen onderscheid te maken tussen beren- en elanduitwerpselen.
Kleur kan bedrieglijk zijn, zei ze. Terwijl berenpoep over het algemeen donkerder is, kan elandenpoep in kleur variëren van groen tot bruin tot zwart.
Coltrane raadt aan het uitwerpselenmateriaal met een stokje te onderzoeken. Omdat elanden herkauwers zijn – wat betekent dat ze hun voedsel kauwen en het dan weer uitbraken en opnieuw kauwen – ziet hun uitwerpselen er meestal uniform uit in zowel kleur als consistentie.
“Het is zeer verwerkt, of super vermengd,” zei ze.
Beren, aan de andere kant, hebben een spijsverteringskanaal dat meer lijkt op dat van mensen. Als mensen maïs eten, komt er aan de andere kant ook maïs uit. Evenzo, als beren gras, vogelzaad of bessen eten, komen onbewerkte stukjes van dat voedsel in de uitwerpselen terecht.
Berenpoep ziet er vaak vezelig uit, vooral in het voorjaar als de beren veel gras eten. Coltrane voegde eraan toe dat het bijzonder veelzeggend is dat berenpoep die rond Anchorage wordt gevonden vaak vogelzaad bevat – een lokmiddel voor beren dat in de zomer opgeborgen moet worden.
Waarom elandpoep van seizoen tot seizoen verandert, heeft te maken met wat ze eten, hoeveel water ze drinken en hoe hun magen werken.
Tom Lohuis, directeur van het Kenai Moose Research Center van Fish and Game in Soldotna, zegt dat elanden in de winter vooral vezelrijk, houtachtig gras eten dat moeilijk te verteren is. De wateropname is ook lager. Droge, harde klompjes – de elandpoep die iedereen kent en herkent – zijn het resultaat.
In de lente, rond het groen worden, schakelen de elanden tijdelijk over op vers gras en vervolgens op nieuw gegroeide bladeren die beter verteerbaar zijn en meer water bevatten. Als gevolg daarvan varieert de uitwerpselen van elanden van volledig los tot een koeienvlaai, tot grote, klonterige drollen.
Coltrane vergeleek de plotselinge verandering met iemand die een jaar lang geen groen had gegeten en daarna alleen nog salades en spinazie consumeerde. Het resultaat zou niet mooi zijn.
Een eland heeft ook tijd nodig om zich aan nieuw voedsel aan te passen, vanwege de bacteriën waar hij op vertrouwt voor de spijsvertering. De vierkamerige maag van het dier werkt als een minifabriek, fermenteert de planten en haalt de stikstof eruit. Stikstof voedt bacteriën in de darmen van een eland, en de eland verteert de bacteriën.
De aanpassing van de bacteriën in de pens van een eland (de eerste kamer van zijn maag) om efficiënt te verteren wat het dier eet, duurt volgens Lohuis 14 tot 18 dagen.
Coltrane en Lohuis zeiden dat je in de zomer wel wat elandpoep in pelletvorm ziet, maar dat de lossere stijl van uitwerpselen meer typisch is. Uiteindelijk hangt de consistentie van de poep af van wat de eland eet.
Coltrane geeft gekscherend alle elandklompjes de schuld voor het vastzetten van één beeld van elandpoep in pelletvorm in de gedachten van het publiek. “Het zijn die verdomde swizzle sticks en al die oorbellen,” zei ze lachend.
Haar advies: Volgende keer, neem de telefoon niet op. Pak een stokje en kijk eens.
Elizabeth Manning is schrijfster en voorlichter over wilde dieren bij het Alaska Department of Fish and Game. Ze is te bereiken op 267-2168 of op [email protected].
Inschrijven om op de hoogte te blijven van nieuwe uitgaven
Ontvang maandelijks een bericht over nieuwe uitgaven en artikelen.