In dit opiniestuk legt Lisa S. Hoffstein, uitvoerend directeur van het Anne Frank Center for Mutual Respect, de diepe relevantie van Anne Franks nalatenschap vandaag de dag uit.
“Laat me mezelf zijn en dan ben ik tevreden. Ik weet dat ik een vrouw ben, een vrouw met innerlijke kracht en veel moed.”
Op 11 april 1944 schreef Anne Frank deze woorden, 14 jaar oud, te midden van de ergste genocide die de wereld ooit heeft gekend. Haar dagboek, dat in 70 talen is vertaald en waarvan meer dan 30 miljoen exemplaren zijn verkocht, is evenzeer een kroniek van haar onderduiktijd in het Achterhuis als een tiener die in het reine komt met wie zij is als jonge vrouw.
Dankzij haar dagboek, dat werd gered door een van de helpers in het Achterhuis, Miep Gies, en gepubliceerd door haar vader, Otto Frank, die de oorlog overleefde, werd Annes stem gehoord toen miljoenen anderen het zwijgen werd opgelegd. Ze was een jonge vrouw die de vervolging probeerde te ontvluchten, en haar leven werd op tragische wijze beëindigd. Samen met 6 miljoen andere Joodse mensen, werden Anne en de meerderheid van haar familie vermoord door het Duitse Nazi regime omdat ze anders waren. Zij waren slachtoffers van het kwaad. Zij waren het slachtoffer van haat.
Toch blijven Anne’s woorden hoop bieden. Het zijn woorden die door de generaties heen echoën en mensen van alle achtergronden en culturen bereiken. Ze geven ons de vastberadenheid om toekomstige generaties te onderwijzen over de gruwelen uit het verleden; om de idealen van vrijheid van angst en vrijheid van gebrek door te geven; en om in actie te komen als we onrechtvaardigheden zien plaatsvinden.
De diepgaande relevantie van Annes nalatenschap kan vandaag de dag niet worden onderschat.
Mensen blijven zich met haar verbonden voelen. In veel opzichten is ze een gewone tiener die schrijft over gewone tienerdingen. Toch is ze een buitengewoon persoon, niet alleen omdat ze deze dingen schreef temidden van oorlog en geweld, maar ook omdat we in dit tienermeisje reflectieve wijsheid en gevatheid aantreffen. Ze is een vrouw met innerlijke kracht en moed. En haar woorden blijven inspireren, optimisme bieden en generaties optillen.
In maart 2018 zal het Anne Frank Center for Mutual Respect de Noord-Amerikaanse première houden van Let Me Be Myself: The Life Story of Anne Frank in het Seattle Holocaust Center for Humanity, een nieuwe tentoonstelling met dank aan de Anne Frank Stichting in Amsterdam. De tentoonstelling vertelt niet alleen het verhaal van Anne, maar ook dat van jonge mensen van nu. Geïnspireerd door Annes uitspraak over het zijn van een sterke vrouw, kijkt deze tentoonstelling naar de manier waarop jongeren omgaan met identiteit, discriminatie en uitsluiting. Dit is waarom Anne’s nalatenschap zo groot is, en waarom ze zo’n diepe connectie heeft met mensen, jongeren in het bijzonder. Annes zoektocht om uit te vinden wie ze is als jonge vrouw, terwijl ze de ergste horror uit de geschiedenis meemaakt, raakt ons allemaal omdat ze dezelfde emoties voelt die de meeste tieners op die leeftijd voelen: angst, liefde, isolatie, angst, eenzaamheid. We voelen ons zo verbonden met haar omdat haar emoties die van ons weerspiegelen. Zij zit in ons allemaal. Annes woorden leren ons dat daden en taal ertoe doen. Haar woorden laten ons zien dat we niet blind kunnen zijn voor de gruwelijkheden en het misbruik om ons heen. Dat we onze stem moeten verheffen en moeten zeggen: nooit meer!
De herinneringen aan hen die tijdens de Holocaust zijn omgekomen, waaronder Anne, moeten ons steunen en ons aansporen om een verschil te maken. Anne schrijft in haar dagboek: “De uiteindelijke vorming van iemands karakter ligt in hun eigen handen.” Het ligt in onze handen. Discriminatie, onrechtvaardigheid en uitsluiting eindigden niet met het einde van de Tweede Wereldoorlog en de bevrijding van de kampen. Het duurt vandaag de dag nog voort.