Billy Bragg, voluit Steven William Bragg, (geboren 20 december 1957, Barking, Essex, Engeland), Britse zanger, liedjesschrijver, gitarist en auteur die in het midden van de jaren tachtig een lieveling van de critici en een kampioen van het populistische activisme werd toen hij het persoonlijke en het politieke in liefdes- en gewetensliederen liet samensmelten.
Geboren in een arbeidersgezin in het oosten van Groot-Londen, speelde Bragg kort in een punkband (Riff Raff), kocht zich vervolgens vrij uit het Britse leger voordat hij een moderne troubadour werd. Geïnspireerd door de Clash, deels punk en deels folksinger, knalde hij liedjes uit op zijn elektrische gitaar op elk podium dat voor hem open stond. Zijn debuutalbum, Life’s a Riot met Spy vs. Spy, kreeg lovende kritieken, bereikte de Britse Top 30 en leverde in 1984 de hit “A New England” op. Als overtuigd socialist speelde Bragg een aantal benefietoptredens tijdens de Britse mijnwerkersstaking van 1984-85. (Hij hielp later Red Wedge op te richten, een organisatie en tournee die de Labour Party steunde.)
Ter aanvulling van de spaarzame instrumentatie van zijn eerste albums, begon Bragg steeds meer gepolijst werk uit te brengen, waaronder Talking with the Taxman About Poetry (1986), met het op Motown geïnspireerde “Levi Stubbs’ Tears,” en Workers Playtime (1988). Na het meer dogmatische The Internationale (1990), hervatte zijn songwriting zijn karakteristieke mix van eenvoudige, poëtische teksten en suggestieve melodieën, overgebracht door Bragg’s emotieve Cockney-geïnflecteerde stem, op Don’t Try This at Home (1991) en William Bloke (1996). Meer populair in Groot-Brittannië (waar hij nummer één bereikte met een coverversie van The Beatles’ “She’s Leaving Home” in 1988) dan in de Verenigde Staten, werkte Bragg niettemin samen met de Amerikaanse alternatieve-rockband Wilco op Mermaid Avenue (1998), een album gebaseerd op teksten van de volksmuzieklegende Woody Guthrie; Mermaid Avenue Vol. II werd uitgebracht in 2000. Een andere postume samenwerking met Guthrie, Mermaid Vol. III, werd gelijktijdig uitgebracht in 2012 met een box set die het bundelde met de eerste twee albums, Mermaid Avenue: The Complete Sessions. Latere albums waren onder meer England, Half English (2002) en Mr. Love & Justice (2008), dat zijn titel ontleende aan een roman van Colin MacInnes, chroniqueur van de Britse jeugdcultuur in de jaren ’50 en ’60.
Toen het Britse culturele en politieke leven zowel deconcentreerde naar de samenstellende naties van het Verenigd Koninkrijk als in toenemende mate multicultureel werd, raakte Bragg geïnteresseerd in het begrip Engelse identiteit, een van de onderwerpen die centraal staan in zijn boek The Progressive Patriot: A Search for Belonging (2006). In 2011 bracht hij Fight Songs uit, een compilatie van politieke songs die hij in pakweg de 10 jaar daarvoor als gratis downloads op zijn website had gezet. Tooth & Nail, dat volgde in 2013, mengde voornamelijk persoonlijke composities met een aantal politiek geïnfundeerde werken, allemaal tegen een muzikale achtergrond van folk en country.
Over vier dagen in maart 2016 reisden Bragg en de Amerikaanse singer-songwriter Joe Henry zo’n 3.000 mijl (4.800 km) per trein van Chicago naar Los Angeles, waarbij ze onderweg stopten in steden als San Antonio, Texas, en Tucson, Arizona, om een reeks country-, folk- en bluesstandards op te nemen in wachtkamers en op perrons van treinstations. Het resulterende album, Shine a Light: Field Recordings from the Great American Railroad (2016), bevatte geen tekort aan treinsongs, waaronder Leadbelly’s “Rock Island Line”. De opname van dat nummer – dat als katalysator diende voor de skifflebeweging in het midden van de jaren vijftig in Groot-Brittannië toen het werd opgenomen door Lonnie Donegan – was een voorbode van Braggs volgende grote project, het schrijven van het boek Roots, Radicals and Rockers: How Skiffle Changed the World (2017).
Geïnspireerd door pamflettist Thomas Paine, schreef Bragg vervolgens een strikt politiek tractaat, The Three Dimensions of Freedom (2019), waarin hij reflecteerde op de vrijheid van meningsuiting in een tijdperk van groeiend autoritarisme en pleitte voor de koppeling van vrijheid, gelijkheid en verantwoordingsplicht. Ook uitgebracht in 2019 was Best of Billy Bragg at the BBC 1983-2019, een verzameling Bragg’s live optredens voor de BBC radio. Bragg’s lange associatie met de BBC dateert van 1983, toen de toen nieuwe platenartiest, nadat hij de gerenommeerde disc jockey John Peel in de ether had horen zeggen dat hij honger had naar curry, in de BBC-studio’s verscheen met een portie Indiaas eten en een exemplaar van zijn eerste album, waarvan Peel vervolgens overging tot het spelen van een fragment in de ether.