- Wetenschappelijke naam: Maja squinado (maar zie hieronder)
- Ook bekend als: Gewone spinkrab, Stekelige spinkrab
- Grootte: Tot 20 cm doorsnede van het kopborststuk
- Wijdverspreiding: Komt voor in alle Europese wateren, vooral in de Middellandse Zee en delen van de Atlantische Oceaan.
De Europese spinkrab is een grote krabbensoort die voorkomt rond de Britse en Ierse kustlijn. Deze krabbensoort is in een groot deel van Europa commercieel waardevol en neemt, in tegenstelling tot andere soorten, deel aan jaarlijkse migraties.
De Europese spinkrab heeft een rond lichaam dat meestal licht oranje tot bruin van kleur is (hoewel dit in het broedseizoen rood kan zijn) en bedekt is met knobbels en heeft kleine stekels die langs de rand lopen. De poten zijn meestal donkerder oranje, zeer lang en voorzien van twee gewrichten. De lange armen hebben twee gewrichten en eindigen in kleine klauwen. Als een van de grootste krabbensoorten in de Britse wateren kan de Europese spinkrab een kopborststuk hebben dat tot 20 cm in doorsnee is en de klauw-tot-klauwmaat van de uitgestrekte armen van een volgroeid mannetje kan meer dan 50 cm bedragen.
Distributie, voeding en gedrag
Spinkrab in zijn natuurlijke omgeving voor de kust van Corsica.
De Europese spinkrab, een soort die over het algemeen warmere wateren verkiest, komt voor in de hele Middellandse Zee, langs de Portugese kust en de Atlantische kusten van Spanje en Frankrijk en rond Noord-Afrika. Deze soort wordt echter aangetroffen in koelere wateren, waarbij de Britse eilanden de grens van het noordelijke verspreidingsgebied markeren. Hier is hij veel algemener rond het zuiden en westen van Engeland en delen van Wales en Ierland en ontbreekt hij grotendeels in de Noordzee en de noordelijker gelegen delen van Engeland en Schotland. Europese spinkrabben komen voor op diverse zeebodems, waaronder steenachtige bodems, zware rotsen en wieren.
De Europese spinkrab voedt zich met plantaardig materiaal, schelpdieren en eet ook dieren zoals zeesterren, broze sterren en zeewormen, hoewel ze zich ook voeden met alle andere voedselbronnen die ze tegenkomen. Deze soort onderneemt een soort migratie waarbij ze in grote aantallen (vermoedelijk als verdediging tegen roofdieren) naar dieper water trekken, waarbij ze vaak tientallen kilometers afleggen gedurende verschillende maanden. Deze trek wordt slecht begrepen, maar men denkt dat hij verband houdt met de voortplanting.
Soortenverwarring
Het is nu aanvaard dat de Europese spinkrabben die in de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee worden aangetroffen, genetisch zodanig van elkaar verschillen dat ze als twee afzonderlijke soorten kunnen worden beschouwd. De soorten in de Atlantische Oceaan hebben de wetenschappelijke naam Maja brachydactyla gekregen, terwijl die in de Middellandse Zee nu Maja squinado worden genoemd. De verschillen tussen deze soorten zijn miniem en het zou een marien bioloog vergen om de twee soorten van elkaar te onderscheiden. Daarom worden ze op deze pagina samen als één soort beschouwd. Desondanks kan het van belang zijn de soorten in de commerciële vangsten afzonderlijk in te delen om de aantallen nauwkeurig te controleren en de vangstniveaus in het oog te houden. De grote spinkrab (Hyas araneus) komt ook voor in de Britse wateren. Deze soort wordt overal in het VK aangetroffen, ook in delen van de Noordzee en rond Schotland en Noord-Engeland, zij het niet in grote aantallen. Hij wordt aangetroffen langs rotsachtige en gebroken kusten en voor de kust tot waterdieptes van ongeveer 100 meter. Hoewel hij de grote spinkrab wordt genoemd, is deze soort in feite kleiner dan de Europese spinkrab, met een maximumomvang van ongeveer 8 – 9 cm op het kopborststuk.
Commerciële waarde van Europese spinkrabben
Commercieel gevangen spinkrabben
Europese spinkrab is een commercieel waardevolle soort vanwege het eetbare witte vlees dat in zijn poten en scharen zit. Er is een visserij op deze krabbensoort, die vooral geconcentreerd is rond havens in het zuidwesten van Engeland en delen van Ierland, hoewel de Europese visserij op deze soort veel groter is. Er is weinig vraag naar deze krabbensoort bij de Britse consumenten, wat betekent dat het overgrote deel van de Britse vangsten van deze soort wordt uitgevoerd naar het Europese vasteland. Beperkingen zoals een minimummaat bij aanvoer en een verbod op het oogsten van eierleggende vrouwtjes zijn ingevoerd in een poging om de vangsten te beperken en overbevissing van deze soort te voorkomen.