Jim Crow Laws and Racial Segregation
Inleiding: Onmiddellijk na de Burgeroorlog en de goedkeuring van het 13e Amendement namen de meeste staten van de voormalige Confederatie Black Codes aan, wetten naar het voorbeeld van de vroegere slavenwetten. Deze wetten waren bedoeld om de nieuwe vrijheid van geëmancipeerde Afro-Amerikanen te beperken door hun bewegingsvrijheid te beperken en door hen te dwingen in een arbeidseconomie te werken die gebaseerd was op lage lonen en schulden. De landloperswetten maakten het mogelijk dat zwarten gearresteerd konden worden voor kleine overtredingen. Een systeem van strafarbeid, bekend als veroordeelden leasing, werd in deze tijd ingevoerd. Zwarte mannen die veroordeeld waren voor landloperij werden gebruikt als onbetaalde arbeiders, en dus in feite opnieuw tot slaaf gemaakt.
Virginia; Its Agricultural and Industrial Resources, 1914
De Zwarte Codes veroorzaakten grote woede in de publieke opinie in het Noorden en leidden ertoe dat het Congres de voormalige Geconfedereerde staten tijdens de Wederopbouw onder legerbezetting plaatste. Desondanks bleven vele wetten die de vrijheid van Afro-Amerikanen beperkten nog jarenlang in de boeken staan. De Black Codes legden de basis voor het systeem van wetten en gebruiken die een systeem van blanke suprematie ondersteunden dat bekend zou worden als Jim Crow.
De meerderheid van de staten en lokale gemeenschappen namen “Jim Crow” wetten aan die een “gescheiden maar gelijke” status voor Afro-Amerikanen oplegden. Jim Crow-wetten waren statuten en verordeningen die tussen 1874 en 1975 werden uitgevaardigd om het blanke en zwarte ras in het Amerikaanse Zuiden van elkaar te scheiden. In theorie was het de bedoeling een “aparte maar gelijke” behandeling te creëren, maar in de praktijk veroordeelden de Jim Crow-wetten zwarte burgers tot een inferieure behandeling en faciliteiten. Het onderwijs werd gesegregeerd, evenals openbare voorzieningen zoals hotels en restaurants onder de Jim Crow-wetten. In werkelijkheid leidden de Jim Crow-wetten tot een behandeling en voorzieningen die bijna altijd inferieur waren aan die voor blanke Amerikanen.
Foto: Library of Congress
Digital ID ppmsc 00199
De belangrijkste Jim Crow-wetten bepaalden dat openbare scholen, openbare voorzieningen, zoals waterfonteinen en toiletten, en het openbaar vervoer, zoals treinen en bussen, aparte voorzieningen moesten hebben voor blanken en zwarten. Deze wetten hielden in dat zwarten wettelijk verplicht waren om:
– naar aparte scholen en kerken te gaan
– gebruik te maken van openbare toiletten waarop stond “alleen voor kleurlingen”
– in een apart gedeelte van een restaurant te eten
– achterin een bus te zitten
Achtergronden: De term “Jim Crow” verwees oorspronkelijk naar een zwart personage in een oud liedje, en was de naam van een populaire dans in de jaren 1820. Rond 1828 ontwikkelde een minstrel show performer genaamd Thomas “Daddy” Rice een routine waarin hij zijn gezicht zwart maakte, zong en danste in de imitatie van een oude zwarte man in haveloze kleren. Tegen het begin van de jaren 1830 werd Rice’s personage enorm populair, en uiteindelijk gaf het zijn naam aan een stereotype negatieve kijk op Afro-Amerikanen als ongeschoold, werklozen en oneerlijk.
Beginnend in de jaren 1880 werd de term Jim Crow gebruikt als een verwijzing naar praktijken, wetten of instellingen die verband hielden met de fysieke scheiding van zwarte mensen van blanke mensen. Jim Crow-wetten in verschillende staten vereisten de scheiding van rassen in gemeenschappelijke ruimten zoals restaurants en theaters. De “gescheiden maar gelijke” norm die door het Hooggerechtshof werd vastgesteld in Plessy v. Fergurson (1896) ondersteunde de rassenscheiding voor openbare voorzieningen in het hele land.
Een verordening van Montgomery, Alabama, verplichtte zwarte inwoners om in gemeentelijke bussen zitplaatsen te nemen die gescheiden waren van die van blanken. In die tijd gold de norm “gescheiden maar gelijk”, maar de feitelijke scheiding die door de Montgomery City Lines werd toegepast, was nauwelijks gelijk. De busondernemingen van Montgomery moesten hun bussen in twee delen splitsen: blanken vooraan en zwarten achteraan. Naarmate er meer blanken instapten, werd aangenomen dat het blanke gedeelte zich naar achteren zou uitbreiden. Op papier was het beleid van de busmaatschappij dat het midden van de bus de grens werd als alle zitplaatsen verder naar achteren bezet waren. Toch was dat niet de dagelijkse realiteit. In het begin van de jaren vijftig hoefde een blanke nooit te staan in een bus in Montgomery. Bovendien kwam het regelmatig voor dat zwarten die de bus instapten gedwongen werden achteraan te gaan staan als alle plaatsen daar bezet waren, zelfs als er plaatsen beschikbaar waren in het blanke gedeelte.
Het begin van het einde van de segregatie
Photo: Amerikaanse ambassade Den Haag via Creative Commons
Op 1 december 1955 weigerde Rosa Louise Parks (4 februari 1913 – 24 oktober 2005), een inwoonster van Montgomery, Alabama, te voldoen aan de eis van buschauffeur James Blake om haar zitplaats af te staan aan een blanke man. Ze werd gearresteerd, van haar vingerafdrukken voorzien en in de gevangenis gezet. Toen Parks ermee instemde dat haar zaak werd aangevochten, werd het een cause célèbre in de strijd tegen de Jim Crow-wetten. Haar proces voor deze daad van burgerlijke ongehoorzaamheid leidde tot de Montgomery Bus Boycott, een van de grootste en meest succesvolle massabewegingen tegen rassenscheiding in de geschiedenis, en lanceerde Martin Luther King, Jr., een van de organisatoren van de boycot, in de voorhoede van de burgerrechtenbeweging die vreedzame protesten tegen Jim Crow-wetten stimuleerde.
Tijdens het begin van de jaren zestig werden talrijke demonstraties en protesten voor burgerrechten gehouden, vooral in het zuiden. Op 1 februari 1960, in een Woolworth warenhuis in Greensboro, N.C., vroegen vier zwarte eerstejaars van North Carolina A & T College om bediend te worden aan de gesegregeerde lunchtrommel van de winkel. De manager weigerde, en de jongemannen bleven zitten tot sluitingstijd. De volgende dag kwamen de demonstranten terug met 15 andere studenten, en de derde dag met 300. Al snel verspreidde het idee van geweldloze sit-in protesten zich over het hele land.
Photo: Publiek domein
Voortbouwend op het succes van de “sit-ins”, werd een ander soort protest gepland met de “Freedom Riders”. De Freedom Riders waren een vrijwillige groep activisten: mannen en vrouwen, zwart en blank (velen van universitaire en hogeschoolcampussen) die in interstate bussen naar het diepe zuiden reden om de niet-naleving door de regio van de uitspraken van het Amerikaanse Hooggerechtshof (Morgan v. Virginia en Boynton v. Virginia) aan te vechten, die segregatie in alle interstate openbare vervoersfaciliteiten verboden. Het Congress of Racial Equality (CORE) sponsorde de meeste Freedom Rides, maar sommige werden ook georganiseerd door het Student Nonviolent Coordinating Committee (SNCC).
Deze en andere demonstraties voor burgerrechten bewogen president John F. Kennedy om op 19 juni 1963 een wetsvoorstel voor burgerrechten naar het Congres te sturen. De voorgestelde wetgeving bood federale bescherming aan Afrikaanse Amerikanen die wilden stemmen, winkelen, uit eten wilden gaan en onderwijs wilden volgen op gelijke voorwaarden.
Om munt te slaan uit de groeiende publieke steun voor de burgerrechtenbeweging en om druk uit te oefenen op het Congres om burgerrechtenwetgeving aan te nemen, werd een coalitie van de belangrijkste burgerrechtengroepen gevormd om een grote nationale demonstratie in de hoofdstad van het land te plannen en te organiseren. Men hoopte honderdduizend mensen te mobiliseren voor een mars op Washington DC.
Eindelijk maakten de Civil Rights Act van 1964 en de Voting Rights Act van 1965 rassenscheiding en discriminatie illegaal. De gevolgen van de lange geschiedenis van Jim Crow zijn in de Verenigde Staten echter nog steeds voelbaar en evalueerbaar.
Voor verdere lectuur:
Blackmon, D. A. (2008), Slavery by Another Name: The Re-Enslavement of Black Americans from the Civil War to World War II. New York, NY: Doubleday.
Brown, N. L. M., & Stentiford, B. M. (Eds). (2014). Jim Crow: A Historical Encyclopedia of the American Mosaic. Santa Barbara, CA: Greenwood.
Editorial Board(2018). Documenteren van ‘Slavernij onder een andere naam’ in Texas. Een Afro-Amerikaanse begraafplaats die onlangs in Texas is opgegraven, onthult details over een lelijk hoofdstuk in de geschiedenis van het Amerikaanse Zuiden. The New York Times, 13 april 2018. Opgehaald van https://www.nytimes.com/2018/08/13/opinion/texas-slavery-african-american-graveyard.html
Slavernij bij een andere naam. (Documentaire film)
Morrison, A. (2020 december 2). Amerikaanse wetgevers onthullen anti-slavernij grondwetswijziging. AP News
Virginia Writers Project. (1940) The Negro in Virginia. New York: Hastings House. (Zie vooral hoofdstuk XXII, Black Laws).
Woodward, C. V. (1966). De vreemde carrière van Jim Crow. (2e herz. ed.). New York: Oxford University Press.
Hoe dit artikel citeren (APA Format): Hansan, J.E. (2011). Jim Crow-wetten en rassenscheiding. Social Welfare History Project. Opgehaald van http://socialwelfare.library.vcu.edu/eras/civil-war-reconstruction/jim-crow-laws-andracial-segregation/
