Op 7 mei 1915 torpedeerde de Duitse onderzeeër (U-boot) U-20 de Lusitania, een snelvarend Brits cruiseschip op weg van New York naar Liverpool, Engeland, en bracht het schip tot zinken. Van de 1.959 mannen, vrouwen en kinderen aan boord kwamen er 1.195 om, waaronder 123 Amerikanen. Een krantenkop in de New York Times de volgende dag – “Divergent Views of the Sinking of The Lusitania” – vat de eerste reacties van het publiek op de ramp samen. Sommigen zagen het als een flagrante daad van kwaad en overtreding van de oorlogsconventies. Anderen begrepen dat Duitsland eerder alle neutrale passagiers van Atlantische schepen ondubbelzinnig had gewezen op de mogelijkheid van onderzeebootaanvallen op Britse schepen en dat Duitsland de Lusitania als een Brits en dus als een “vijandelijk schip” beschouwde.
Het zinken van de Lusitania was niet de belangrijkste factor die ertoe bijdroeg dat de Verenigde Staten twee jaar later aan de oorlog zouden deelnemen, maar het heeft de mening van het publiek over Duitsland zeker gesterkt. President Woodrow Wilson, die de VS door zijn isolationistisch buitenlands beleid leidde, hield zijn neutraliteitspositie nog bijna twee jaar vol. Velen beschouwen het zinken echter als een keerpunt – in technologisch, ideologisch en strategisch opzicht – in de geschiedenis van de moderne oorlogsvoering. Het betekende het einde van de ‘gentlemanly’ oorlogspraktijken van de negentiende eeuw en het begin van een onheilspellender en venijniger tijdperk van totale oorlogsvoering.
Tijdens de oorlog waren de eerste pagina’s van de zondagskatern van de New York Times gevuld met foto’s van het slagveld, trainingskampen en de oorlogsinspanningen thuis. In de weken na 7 mei werden veel foto’s van slachtoffers van de ramp afgedrukt, waaronder een spread van twee pagina’s in de editie van 16 mei met de titel: “Prominent Americans Who Lost Their Lives on the S.S. Lusitania.” Een ander artikel van twee pagina’s in de editie van 30 mei droeg de titel: “Het begraven van de doden van de Lusitania en het redden van haar overlevenden.” De afbeeldingen op deze pagina’s weerspiegelen een panorama van reacties op de ramp – verdriet, heldendom, ambivalentie, troost en woede.
Het is opmerkelijk dat deze gebeurtenis slechts een week lang de krantenkoppen domineerde voordat ze werd ingehaald door een nieuwer verhaal. De rotogravuresectie, die meer als een “weekoverzicht” dan als een “nieuwsuitzending” fungeert, illustreert een momentopname van de wereldgebeurtenissen – het zinken van de Lusitania deelde paginaruimte met foto’s van soldaten die langs de Russische grens vochten, broodlijnen die zich in Berlijn vormden en verschillende Europese leiders.