In de vroege ochtenduren van 6 juni 1944 ontvingen de Amerikanen het bericht dat drie jaar gezamenlijke oorlogsinspanningen eindelijk hun hoogtepunt hadden bereikt in D-day – militair jargon voor het niet nader genoemde tijdstip van een geplande Britse, Amerikaanse en Canadese actie. Gedurende de nacht waren meer dan 5.300 schepen en 11.000 vliegtuigen het Engelse Kanaal overgestoken en op de stranden van Normandië geland. Het doel van elke soldaat en burger die bij die inspanning betrokken was, was het Duitse leger terug te drijven naar Berlijn door een westelijk front in Europa te openen.
Generaal Dwight David Eisenhower had de leiding over de invasie, die de codenaam Operatie Overlord kreeg. Slechts enkele maanden daarvoor had de West Point-afgestudeerde uit 1915 de invasie van Frans Noord-Afrika geleid.
De VS gingen de Tweede Wereldoorlog in zonder de infrastructuur en logistieke steun die nodig waren om te winnen. Om dit tekort te overbruggen, werkten de Amerikanen de klok rond. Donald Nelson, voorzitter van de War Production Board van 1942-44, zei: “De Amerikaanse oorlogsproductie was waarschijnlijk de grootste collectieve prestatie aller tijden. “1
Zestig miljoen Amerikanen mobiliseerden om de oorlog te winnen. Ze hielden concerten en verkochten oorlogsobligaties om geld in te zamelen; rantsoeneerden voedingsmiddelen en benzine; en redden schroot om er machines van te maken. Burgers produceerden alles van geweren tot sokken voor de mannen in het veld – 25 miljard kogels van 30-kaliber munitie, meer dan 88.000 tanks, en 460.000.000 pond kool. Elke vierentwintig uur rolden fabrieksarbeiders vijf nieuwe B-26 bommenwerpers van de lopende band. In de Higgins-fabriek in New Orleans produceerden de eerste volledig geïntegreerde arbeiders in de VS 20.094 nieuw ontworpen landingsvaartuigen, waarvan er 1.500 troepen aan land brachten op D-Day.
Om ongeveer 3 uur ’s nachts op D-Day, op de vier meter hoge deining van het Engelse Kanaal, stapten de geallieerde troepen over op die landingsvaartuigen, zo’n twaalf mijl voor de Franse kust. Britse troepen gingen linksaf richting Caen, de Amerikanen rechtsaf richting Utah en Omaha stranden bij Cherbourg, en de Canadezen naar Juno Beach.
Voor de Amerikanen was Omaha een bijna-zelfmoord missie. Eerst werden levens en wapens weggevaagd door een krachtige onderstroom; tien landingsvaartuigen met zesentwintig artillerie kanonnen en tweeëntwintig van negenentwintig tanks werden overspoeld. Daarna werden ze geconfronteerd met een maalstroom van kogels. Binnen tien minuten na de landing was elke officier en sergeant van het 116de Regiment dood of gewond. Maar tegen 10 uur ’s morgens, toen de Amerikanen het eerste nieuws over D-Day ontvingen, hadden 300 mannen zich door mortiervuur geworsteld, over het met lijken en uitrusting bezaaide strand, en een klif op om de Duitse verdediging aan te vallen. Tegen de avond hadden de geallieerden het continent in handen, maar alleen al op “Bloody Omaha” lagen 3000 Amerikanen dood.
- Hugh Sidey, “D-Day: The Home Front,” Time Magazine 143, no. 24 (1994): 48.