Als de dag nooit lang genoeg lijkt om alles gedaan te krijgen, wees dan in ieder geval dankbaar dat de tijden zijn veranderd. Volgens nieuwe berekeningen duurde een dag op aarde zo’n miljard jaar geleden maar liefst vijf uur en een kwartier korter, lang voordat complex leven zich over de planeet verspreidde.
Wetenschappers gebruikten een combinatie van astronomische theorie en geochemische handtekeningen die in oude rotsen begraven liggen om aan te tonen dat de aarde 1,4 miljard jaar geleden elke 18 uur en 41 minuten een volledige omwenteling om haar as maakte.
Dit getal betekent dat de lengte van de dag op aarde sinds het Precambrium gemiddeld met ongeveer één 74 duizendste van een seconde per jaar is toegenomen, een trend die zich naar verwachting nog miljoenen, zo niet miljarden jaren zal voortzetten.
Terwijl de draaiing van de aarde geleidelijk afneemt, verwijdert de maan zich verder van ons. In Proceedings of the National Academy of Sciences hebben Stephen Meyers van de Universiteit van Wisconsin-Madison en Alberto Malinverno van de Columbia Universiteit in New York berekend dat de maan in de afgelopen 1,4 miljard jaar ongeveer 44.000 km van de aarde is verwijderd tot een afstand van 384.400 km.
Meyers en Malinvern hebben zich tot taak gesteld veranderingen in de afstand tussen de aarde en de maan en variaties in de baan van de aarde te reconstrueren, samen met wiebelingen en kantelingen die bekend staan als Milankovitch-cycli, verder terug in de tijd dan ooit tevoren. Tot nu toe was het moeilijk om betrouwbare cijfers te berekenen voor meer dan 50 miljoen jaar geleden.
Omdat de Milankovitch-cycli van invloed zijn op hoeveel zon de polen van de planeet bereikt, zijn zij de belangrijkste aanjagers van klimaatverandering op tijdschalen variërend van tienduizenden jaren tot miljoenen jaren. Om de frequentie van de cycli in de diepe geschiedenis van de aarde vast te stellen, keken de wetenschappers naar koper- en aluminiumverhoudingen die in verband worden gebracht met klimaatverandering in het 1,4 miljard jaar oude mariene sediment van Xiamaling in Noord-China en de 55 meter oude Walvis-rug in het zuiden van de Atlantische Oceaan, en voerden deze in een model in. Ze zijn als wegwijzers op een pad, die ons in staat stellen om door de geologische geschiedenis te navigeren,” zei Meyers. “De identificatie van Milankovitch-cycli in sedimenten van de afgelopen miljoen jaar heeft bijvoorbeeld ons begrip van de aard van ijstijden, de instabiliteit van ijskappen en de werking van het klimaatsysteem van de aarde radicaal veranderd.”
De maan zal zich niet voor altijd van de aarde terugtrekken. Ergens in de verre toekomst zal zij een stabiele afstand bereiken waarop zij slechts vanaf de ene helft van de Aarde zichtbaar zal zijn, en vanaf de andere helft nooit meer.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}}{highlightedText}}
- Wetenschap
- Astronomie
- De maan
- Ruimte
- Nieuws
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger