Lehman Brothers, Washington Mutual en Bear Stearns. Ooit werden deze drie bedrijven beschouwd als titanen van ons financiële systeem. Vandaag zijn deze voorheen beroemde financiële instellingen in de vuilnisbak van de geschiedenis beland, gedegradeerd tot casestudy’s in liquidatie. Alle drie zijn ze slechts een deel van de geschiedenis, zoals financiële instellingen van elke vorm en grootte in het hele land. Terwijl we ons dus nog de namen kunnen herinneren van degenen die ten onder zijn gegaan, is dit misschien ook het moment om de discussie te openen over het onderwerp van hoofdstuk 14 van de Bankruptcy Code. In het kort, zoals Tom Jackson beschrijft in de inleiding van zijn paper getiteld Bankruptcy Code 14: A Proposal, zou het doel van Hoofdstuk 14 als volgt zijn:
…verschillende voorgestelde wijzigingen van de Bankruptcy Code die zijn ontworpen voor – en beperkt tot – de reorganisatie of liquidatie van ’s lands grootste financiële instellingen. De voorgestelde wijzigingen creëren een nieuw hoofdstuk 14 van de Bankruptcy Code en omvatten kenmerken van liquidaties volgens hoofdstuk 7 en van reorganisaties volgens hoofdstuk 11. Daarnaast bevat het voorgestelde hoofdstuk 14 een aantal inhoudelijke en procedurele wijzigingen die speciaal zijn ontworpen met het oog op de complexiteit en de potentiële systeemgevolgen van het faillissement van deze grote financiële instellingen. Met deze wijzigingen is het volgens ons mogelijk om te profiteren van een gerechtelijke procedure – met expliciete regels die van tevoren zijn vastgesteld en die zijn aangescherpt via gepubliceerde juridische precedenten, met beroepsprocedures waarin de toepassing van die regels wordt aangevochten, openbare procedures en transparantie – op een zodanige wijze dat de gevoelde noodzaak om gebruik te maken van de alternatieve afwikkelingsprocedure voor overheidsinstanties die onlangs is ingevoerd als onderdeel van de Dodd Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, tot een minimum wordt beperkt. Het nieuwe hoofdstuk kan worden goedgekeurd als aanvulling op of als alternatief voor de nieuwe afwikkelingsregeling van Dodd Frank.
Zie Jackson, Tom, Bankruptcy Code 14: A Proposal. De centrale focus van hoofdstuk 14 wordt toegelicht aan het begin van het voorstel van de heer Jackson, waarin het volgende staat:
Het cruciale kenmerk van dit nieuwe hoofdstuk 14 is ervoor te zorgen dat de gedekte financiële instellingen, de schuldeisers die met hen te maken hebben, en andere marktdeelnemers van tevoren op een duidelijke en voorspelbare manier weten hoe de verliezen zullen worden verdeeld als de instelling failliet gaat. Als de schuldeisers van een failliete financiële instelling worden beschermd (bail-out), wordt de sterkste en snelst reagerende beperking op het nemen van risico’s door het management van de financiële instelling tenietgedaan en worden hun verliezen op anderen afgewenteld.
Too big to fail? Door de belastingbetaler gefinancierde reddingsoperatie? Verdeling van verliezen? “Duidelijk en voorspelbaar” in een faillissementszaak?
Een andere mogelijkheid die hoofdstuk 14 biedt, is het voorzien in een mechanisme om gevallen als MF Global aan te pakken. Zaken waarbij grote financiële instellingen betrokken zijn die niet opereren als traditionele banken of financiële instellingen, maar die toch een vertrouwenspositie delen omdat ze vermogen aanhouden namens verschillende bedrijven.
Wij van Business Reorganization Report weten niet of de Bankruptcy Code nog een hoofdstuk nodig heeft, en we weten nog niet zeker of hoofdstuk 14 levensvatbaar zal blijken als onderdeel van een lopende wetgevingsdiscussie. Het vooruitzicht, of misschien spook, van nog een hoofdstuk in de Bankruptcy Code betekent echter dat een geheel nieuwe reeks zakelijke kansen voor ons allen.