Bekijk de video
In een gevecht tussen een pipsqueak en een reus zou de reus toch moeten winnen? Welnu, een gevecht tussen deze onderwater David en Goliath heeft aangetoond dat soms de kleine man zegeviert. Hij heeft alleen de juiste wapens nodig, suggereert een nieuwe studie.
De David in dit geval is de kreeftenkrill. Een klein schaaldier, het leeft in de oceaan. En in plaats van een katapult, is het gewapend met scherpe tangen die soms een Goliath kunnen afschrikken: de ezelspinguïn.
Educators and Parents, Sign Up for The Cheat Sheet
Wekelijkse updates om u te helpen Science News for Students te gebruiken in de leeromgeving
Deze pinguïns (Pygoscelis papua) leven op de Falklandeilanden in de afgelegen Zuid-Atlantische Oceaan. Daar nestelen de vogels in hoog wit gras. Om te eten, trekken ze ongeveer 800 meter van hun kolonie naar de zee. Jonathan Handley noemt de paden die ze nemen “pinguïn snelwegen.” Handley is een natuurbeschermings ecoloog. Hij bestudeerde deze pinguïns toen hij werkte voor de Marine Apex Predator Research Unit (MAPRU) aan de Nelson Mandela University in Port Elizabeth, Zuid-Afrika.
Na een dag of twee gevoederd te hebben, keren de pinguïns langs dezelfde snelwegen terug naar huis. Door deze voorspelbare paden is een enkele pinguïn gemakkelijk terug te vinden na het zwemmen. Dus, in december 2013, startten MAPRU en Falklands Conservation een project om te zien wat de pinguïns deden tijdens het eten op zee. (Falklands Conservation is een organisatie die de fauna van de Falklands beschermt.)
De onderzoekers begonnen met zich op te stellen langs een van de paden. “Dan wacht je heel stil, heel laag bij de grond als de vogels voorbij komen,” legt Handley uit. Met een net bevestigd aan een lange paal, vingen de wetenschappers een pinguïn als deze op weg was naar zee. Ze markeerden 38 pinguïns met hetzelfde soort diermarkering dat boeren gebruiken bij schapen. Ze bonden ook op elk van deze pinguïns het equivalent van een GoPro camera alvorens de vogel los te laten. Het team wachtte dan op de terugkeer van het dier.
“Je besteedt een flink aantal uren aan het bekijken van de snelweg, altijd met grote verwachting,” merkt Handley op.
In totaal haalden de onderzoekers bijna 36 uur aan beeldmateriaal van 31 vogels. Ze gebruikten die video om te catalogeren wat de pinguïns aten. Hun dieet omvatte jonge kabeljauw en andere vissen, kreeft krill en volwassen inktvis. De video leverde ook een verrassing op. Het toonde een ezelspinguïn die langs een zwerm kreeft krill zwom. Met elk zo’n 7 tot 8 centimeter lang krill, had dat een groot en gemakkelijk feestmaal moeten zijn. In feite, negeerde de vogel het. “Oh, dat is heel interessant,” dachten de wetenschappers toen.
Toen gebeurde het opnieuw. En nog eens. Op dat ogenblik, zegt Handley, “beseften we dat we op iets heel unieks zaten.”
Niet alleen vermeden de pinguïns veel van de grote zwermen krill, maar soms slaagden deze vogels er zelfs niet in om ook maar één van de schaaldieren op te eten. Een pinguïn ging dan in de aanval, maar faalde.
De video’s onthulden enkele “epische vechtscènes,” zegt Handley. In hen, de kreeft krill volledig uit hun tangen en was in staat om die tang actie te gebruiken om weg te komen. Dat was blijkbaar genoeg voor de schaaldieren om te vechten tegen de hongerige pinguïns. En het is vrij indrukwekkend, aangezien de vogels ongeveer 10 keer zo lang zijn als de kleine krill.
Die uitwaaierende tang zou kunnen verklaren waarom in open water de pinguïns de neiging hadden om krill van onderen aan te vallen. Het zou ook kunnen verklaren waarom de vogels schaaldieren op de zeebodem en in krillzwermen vermeden aan te vallen. Er was gewoon teveel kans op verwondingen.
Handley en zijn collega’s publiceerden hun bevindingen 22 augustus in Royal Society Open Science.
Hoeveel schade een kreeft krill kan toebrengen aan een ezelspinguïn blijft onbekend. Maar, zo waarschuwt Handley, de krill “kan zeker een gemene kneep geven als ze dat willen.”