Iedereen die in de jaren zeventig en tachtig in Michigan is opgegroeid, leeft nu met geesten en zombies. Nee, er was geen zombie-apocalyps in Detroit, maar als je zoals ik bent opgegroeid in steden als Flint of Detroit of Saginaw, weet je hoe je woonplaats er in de jaren zeventig uitzag en hoe het in de jaren tachtig allemaal naar het zuiden begon te gaan. De auto-industrie was koning in het grootste deel van Zuid- en Centraal-Michigan, maar toen de veranderingen in de industrie toesloegen, sloten fabrieken en trokken bedrijven weg. We werden achtergelaten met spoken van een vroeger verleden en een verlangen, een hoop dat de goede dagen terug konden komen als we gewoon deden wat we moesten doen om ze terug te laten komen.
Mijn woonplaats Flint staat nu bekend om de voortdurende watercrisis, maar vóór dat debacle stond het bekend als een stad die was gebouwd door GM. In de goede dagen, de jaren ’70, werkten er zo’n 80.000 mensen voor General Motors. Vandaag ligt dat aantal rond de 8.000. Zulke veranderingen hebben de neiging om van een stad als Flint een schim van zijn vroegere zelf te maken.
Dus als je uit Michigan komt, ben je gewend om met geesten te leven. Maar de geesten zien is niet makkelijk. Het betekent zien dat ze nu zijn en zich herinneren wat ze ooit waren.
Tijdens die goede dagen in de jaren zeventig was Kmart een van de plaatsen waar we naartoe gingen om te winkelen. Gestart in 1962 (wat toevallig hetzelfde jaar is dat zowel WalMart als Target werden gestart) was de detailhandelaar gevestigd in Troy, Michigan in zijn hoogtijdagen. De jaren zeventig waren een tijd waarin mensen budgetbewust waren en mensen met een budget gingen naar Kmart. Ik herinner me dat de winkels vroeger een delicatessenzaak hadden die meestal in het midden van de winkel was. Soms haalde ik mijn ouders over om me mee te nemen naar de delicatessenzaak om hun delicatessenbroodjes te eten. Ik vond ze lekker omdat ze rond waren en een pittige smaak hadden.
Kmart was niet chic, maar het was de plek waar alle Michigangers naartoe gingen. WalMart en Target waren nog niet de reuzen die ze nu zijn, dus gingen de meeste Amerikanen naar Kmart, dat Amerika’s winkelcentrum met korting werd.
Op een gegeven moment, misschien halverwege de jaren ’80, gingen mijn ouders en ik niet meer naar Kmart. Net als een heleboel andere mensen. Het was niet langer de plek waar je heen moest. Ik denk dat ze gestopt zijn met innoveren, waardoor Walmart en Target Kmart voorbij konden streven. Op een gegeven moment werd Kmart een plaats die je associeerde met rommel. Ik weet nog dat ik eind jaren 90 stopte bij een winkel in St. Paul. Ik had een airconditioner nodig en vond er een voor een lage prijs. Ik nam hem mee naar huis, klaar om te genieten van koele lucht en…er gebeurde niets. De airconditioner werkte niet. Ik moest het terugbrengen en het terugsturen. Kmart was zijn spel aan het verliezen. Het was hard op weg een achterhaalde zaak te worden in de detailhandel.
In 2002 ging Kmart failliet en begon een aantal winkels te sluiten. Dit was een voorbode van wat er in de toekomst zou gebeuren.
Marktkrachten en een gebrek aan innovatie is wat Kmart op zijn weg naar irrelevantie heeft gebracht. Maar wat het in een zombie veranderde was één man: Eddie Lampert.
Lampert werd geboren in hetzelfde jaar als Kmart begon: 1962. Als CEO van een hedge fund, kocht hij Kmart in het midden van de jaren ’70 en fuseerde het met een andere worstelende retailer, Sears. Wat er sindsdien gebeurd is, is moeilijk om aan te zien: steeds meer winkels sluiten, waardevolle onderdelen van het fusiebedrijf worden verkocht en er wordt weinig of geen geld gestoken in het opknappen van de verouderde winkels. De meeste bedrijven zouden een CEO hebben ontslagen die sinds 2010 geen winst meer heeft gemaakt en die de geschiedenis zal ingaan voor het om zeep helpen van niet één, maar twee beroemde merken. Maar hij blijft de kapitein van de retail Titanic terwijl het blijft zinken.
Er is misschien een reden dat hij nog steeds de leiding heeft: hij kan misschien profiteren van de langzame ondergang van Sears en Kmart. In maart meldde CNBC het volgende:
USA TODAY schat dat de waarde van Lampert’s Sears-aandelen sinds eind 2014 met ruwweg $ 519 miljoen is gedaald. Die schatting werd afgeleid door de waarde van de bezittingen van zijn Sears aan het einde van elk jaar sinds 2010 te berekenen, met behulp van de slotkoers van Sears voor het jaar en het aantal aandelen dat Lampert op dat moment bezat, geraapt uit S&P Global Market Intelligence-gegevens. Met behulp van die methodologie was de hoogste eindejaarswaarde van Lampert’s Sears holdings $ 760,3 miljoen.
Maar Lampert zal het niet allemaal verliezen.
“Als ze failliet gaan, blijft hij de controle over het bedrijf houden, want hoewel hij zijn aandelenbelang verliest, is hij hun belangrijkste schuldeiser,” zei voormalig CEO van Sears Canada en professor aan de Columbia Business School Mark Cohen in een interview. Maar Lampert heeft “een enorme hoeveelheid activa afgegrendeld door de leningen die hij heeft gemaakt, die hem in wezen hebben beschermd tegen wat er uiteindelijk (gaat) gebeuren.”
Hij heeft divisies afgesplitst, beveiligde financiering verstrekt in ruil voor onderpand in de vorm van onroerend goed en waardevolle eigendommen overgedragen aan een beleggingstrust, allemaal met behoud van eigendomsbelangen in die activa.(nadruk op mij)
Hij verkoopt een deel van de detailhandelsgigant en behoudt nog steeds het eigendom, wat meer geld betekent. Het artikel gaat verder met een lijst van de verkopen:
Hier is hoe Lampert activa heeft behouden, zelfs als Sears is verschrompeld:
-Lands’ End: Sears heeft in 2014 de retailer Lands’ End afgestoten, maar Lampert’s hedgefonds bezit 59% van het bedrijf. Dat belang was woensdagochtend bijna 360 miljoen dollar waard.
-Real estate: Sears verkocht 235 winkelpanden en zijn belang in nog eens 31 panden aan een nieuw gevormde vastgoedbeleggingstrust (REIT) genaamd Seritage Growth Properties voor $ 2,7 miljard in 2015. De deal gaf Seritage de controle over enkele van de beste eigendommen van Sears in een sale-leaseback-transactie. Lampert’s ESL bezit 43,5% van de limited partnership-eenheden van Seritage en 7,9% van de stemrechten van de REIT.
De stap was vergelijkbaar met transacties die worden begunstigd door investeerders in legacy-retailers waarvan het onroerend goed als waardevoller wordt beschouwd dan hun eigenlijke bedrijf.
Andere nieuwsbronnen, zoals de New York Post, melden hetzelfde: Lampert ontdoet het bedrijf van zijn activa en zorgt er ook voor dat hij iets verdient aan de ondergang van Sears en Kmart.
Ik wil niet zeggen dat het goed zou gaan met Kmart als het niet door Lampert was gekocht; zoals ik al heb gezegd, had Kmart (en Sears) het al moeilijk. Ik zou nog verder willen gaan en zeggen dat de twee winkelketens zonder Lampert waarschijnlijk sowieso hun deuren hadden moeten sluiten. Maar Lampert maakt de twee winkels beetje bij beetje met duizend stukjes papier kapot. De winkels zien er steeds armoediger uit en er sluiten steeds meer winkels, en steeds meer onderdelen van het bedrijf worden verkocht. Het zou beter zijn als de winkels in één keer dicht zouden gaan, maar dat zou Lampert waarschijnlijk niet ten goede komen. Wat we dus hebben is deze langzame dood, waarbij vooral Kmart een zombie is geworden, die door de detailhandelsmarkt sjokt en langzaam desintegreert.
Ik zou soms willen dat iemand Kmart zou komen redden. Kmart Australië is apart eigendom van Kmart en doet het geweldig down under. Op een gegeven moment was het ook aan het worstelen, maar het heeft een ommekeer gemaakt. De keten werd in 2007 gekocht door Wesfarmers, dat het voormalige hoofd van McDonald’s in Australië binnenhaalde om de zaken te keren, en dat is hem gelukt:
Russo heeft de voorraden verminderd, de prijzen verlaagd, magazijnen gesloten, de winkels opgeruimd en het personeel aangespoord te glimlachen. In het jaar tot 30 juni heeft Kmart de winst met 80 procent verhoogd tot 196 miljoen dollar, en Wesfarmers-directeur Richard Goyder merkte op dat Kmart “goede vooruitgang heeft geboekt bij de uitvoering van zijn strategisch plan”. Na een decennium van verwaarlozing onder Coles-Myers eigenaar is het “lelijke eendje” van Kmart nog geen zwaan, maar het ziet er wel een stuk mooier uit dan voorheen.
Ik zou willen dat Wesfarmers ertussen zou springen en Kmart hier in Amerika zou redden. Misschien kan het onder een eigenaar die er echt om geeft worden gered en opbloeien.
Ik weet dat het waarschijnlijk een droom is om te denken dat Wesfarmers Kmart nieuw leven kan inblazen. Maar het is ook moeilijk voor deze geboren Michigander om een in Michigan gevestigd bedrijf zo ten onder te zien gaan.
Kmart verdient ofwel een goede dood of een tweede kans op een leven in de detailhandel. Maar het ziet er meer en meer naar uit dat het geen van beide zal krijgen en dat is jammer.
Update: Misschien moet Kmart zich concentreren op stedelijke gebieden, aangezien zijn klantenbasis de neiging heeft Afro-Amerikaans en Latino te zijn. Dit komt uit een Bloomberg-commentaar uit 2002:
Kmart’s beste hoop om te overleven ligt in een kerngroep van enkele honderden winkels in stedelijke gebieden, ver van Wal-Mart- en Target-vestigingen. “Hun stedelijke locaties bieden een niveau van gemak dat potentieel ongeëvenaard is,” zegt Sanford C. Bernstein & Co. analist Emme P. Kozloff. “Wal-Mart en Target zullen niet naar die gebieden gaan.” Plus, voegt ze eraan toe, Kmart heeft zeer lage kosten, lange termijn huurcontracten op die winkels. Kmart hoopt de verkoop en winst in zijn stedelijke winkels drastisch te verhogen door een volledig assortiment van kruidenierswaren toe te voegen – inclusief vers vlees, verse producten en bakkerijproducten – afgestemd op de etnische mix van elke gemeenschap. Als Kmart dit spel correct uitvoert, heeft het een goede kans van slagen.
Update 2 (6/2/18): Terwijl de volgende golf van sluitingen van Sears en KMart locaties werden aangekondigd, heeft Marketwatch een goede synopsis gedaan van hoe opnieuw, Sears Holdings CEO Eddie Lampert zichzelf afschermt van het verliezen van enig geld nu Sears zinkt. Marketwatch denkt dat Lampert er niet in geslaagd is de detailhandel te begrijpen, maar ik vraag me af of dit minder te maken heeft met het feit dat hij geen verstand heeft van detailhandel, dan met het feit dat hij zoveel mogelijk geld probeert te verdienen aan een zinkend schip. Wat hij doet verschilt niet veel van wat een hedge fund zou doen, en dat is natuurlijk wat hem rijk heeft gemaakt. Eerder dit jaar deed CNN een verhaal over hoe Lampert een loonsverhoging kreeg terwijl het bedrijf geld bleef verliezen.
Misschien wat me het meest stoort is hoe hij dit heeft gedaan zonder veel tegenwerking van wie dan ook. Sommige nieuwszenders berichten over wat hij doet, maar ik zou graag zien dat grote nieuwszenders zoals de Wall Street Journal of Marketplace er meer over zouden schrijven. Er lijken ook weinig protesten te zijn op de sociale media. Wat er bij Sears gebeurt, is niet gewoon een spel van de markt, maar het gaat om de opzettelijke ontmanteling van een bedrijf.
Ik denk dat ik alleen maar zou willen dat mensen in opstand komen en dingen roepen, of dat er iemand opstaat om te kopen wat er nog over is en probeert de zaken te keren. Maar ik leer meer en meer dat niemand Sears komt redden omdat het niemand iets kan schelen.
Dat is deprimerend.