Dravidian peoples

Dravidische volkeren verwijst naar de volkeren die van oudsher talen spreken die tot de Dravidische taalfamilie behoren. De taalgroep lijkt niet verwant aan de Indo-Europese taalfamilies, met als belangrijkste de Indo-Arische taal. Dravidisch sprekende bevolkingsgroepen leven hoofdzakelijk in Zuid-India, met name Tamil, Kannada, Malayalam, Telugu, en Tulu. Dravidisch is geïdentificeerd als een van de belangrijkste taalgroepen in de wereld, met Dravidische volkeren die wonen in delen van centraal India, Sri Lanka, Bangladesh, Pakistan, zuidwestelijk Iran, zuidelijk Afghanistan, en Nepal.

De oorsprong van het Dravidische volk en de taal is moeilijk te achterhalen. Antropologen zijn het grotendeels oneens. Een aantal vroegere antropologen was van mening dat de Dravidische volkeren een afzonderlijk ras vormden. Sommigen beweren dat het Dravidisch vóór de Indo-Arische invasie ontstond, waardoor de beschaving in de Indus Vallei Dravidisch zou zijn. Weer anderen beweren dat het Dravidisch in een veel groter gebied de overhand had en de Indo-Aryan talen verving. Genetische studies hebben geconcludeerd dat het Dravidische volk geen afzonderlijk ras is, maar veeleer een gemeenschappelijke genetische pool tussen het Dravidische en het niet-Dravidische volk in Zuid-India. Sommigen suggereren dat de Britse Raj heeft geprobeerd een onderscheid tussen de rassen te maken als een manier om de bevolking van India te verdelen en te controleren.

Of India nu één ras is of meerdere, het volk is vandaag verenigd door een grondwet binnen het kader van een parlementaire regering. India is vandaag een divers volk, dat de meeste godsdiensten van de wereld vertegenwoordigt met vele etnische groepen, verenigd in één natie. De toekomst van India als een verenigd volk is steeds sterker geworden met de oprichting van de Republiek India in 1947.

Dravidische taal

De term Dravidisch is afgeleid van de Sanskriet term Dravida. Francis Whyte Ellis van de Oost-Indische Compagnie was de eerste geleerde die de Dravidische talen als een afzonderlijke taalfamilie erkende. Hij stelde in 1816 zijn “Dravidisch bewijs” voor dat de talen van Zuid-India aan elkaar verwant zijn, maar niet zijn afgeleid van het Sanskriet. Na de publicatie in 1856 van Robert Caldwell’s Comparative Grammar of the Dravidian or South-Indian Family of Languages, werd de Dravidische taalgroep erkend als een van de belangrijkste taalgroepen van de wereld. Caldwell bedacht de term “Dravidisch” voor deze taalfamilie, gebaseerd op het gebruik dat hij waarnam van het Sanskriet woord dravida:

Het woord dat ik heb gekozen is “Dravidisch”, van Drāviḍa, de bijvoeglijke vorm van Draviḍa. Het is waar dat deze term soms gebruikt is, en nog steeds gebruikt wordt, in een bijna even beperkte betekenis als die van Tamil zelf, zodat, hoewel het over het geheel genomen de beste term is die ik kan vinden, ik toegeef dat hij niet volkomen vrij van dubbelzinnigheid is. Het is een term die al min of meer duidelijk is gebruikt door Sanskriet filologen, als een generieke benaming voor het Zuid-Indiase volk en zijn talen, en het is de enige term die zij ooit op deze manier lijken te hebben gebruikt. Ik twijfel dan ook niet aan de juistheid om deze term over te nemen.

Zesentachtig talen zijn geclassificeerd als Dravidisch. Verder verspreiden de talen zich en bestrijken delen van India, Zuidwest-Iran, Zuid-Afghanistan, Nepal, Bangladesh en Sri Lanka.

Meer dan 200 miljoen mensen spreken Dravidische talen. Zij lijken niet verwant aan talen van andere bekende families zoals Indo-Europees, met name Indo-Arisch, de andere veel voorkomende taalfamilie op het Aziatische subcontinent. Sommige taalwetenschappers nemen de Dravidische talen op in een grotere Elamo-Dravidische taalfamilie, waartoe ook de oude Elamitische taal (Haltami) uit het zuidwesten van Iran behoort. Het Dravidisch vormt één van de primaire taalgroepen in het voorgestelde Nostratische taalsysteem, dat bijna alle talen in Noord-Afrika, Europa en West-Azië verbindt tot een gemeenschappelijke familie met haar oorsprong in de Vruchtbare Sikkel ergens tussen de laatste IJstijd en het ontstaan van het proto-Indo-Europees vier- tot zesduizend jaar v. Chr.C.E.

De bekendste Dravidische talen zijn Tamil (தமிழ்),Kannada (ಕನ್ನಡ), Malayalam (മലയാളം), Telugu (తెలుగు), en Tulu (ತುಳು). Binnen de Dravidische taalfamilie bestaan drie subgroepen: Noord Dravidisch, Centraal Dravidisch, en Zuid Dravidisch, die voor het grootste deel overeenkomen met de overeenkomstige regio’s in het Indiase subcontinent.

Dravidische volkeren

• Brahui volkeren: Volk dat behoort tot de Noord-Dravidische subgroep, die vooral voorkomt in de provincie Balochistan van Pakistan. Zij lijken nu cultureel en etnisch grotendeels op het Balochi-volk in hun omgeving, waarmee zij zich aanzienlijk hebben vermengd.
• Kurukh: Volk dat behoort tot de Noord-Dravidische subgroep. Komt voor in India en Bangladesh, de enige inheemse Dravidische taal in Bangladesh.
• Khonds: Inheemse volkeren die de Dravidische taal Kui spreken. Meestal gevonden in de oostelijke Indiase staten Orissa en Andhra Pradesh.
• Gond volk: Een prominente groep van Dravidisch sprekende stammen die de centrale regio van India bewonen.
• Kannadiga: Mensen die behoren tot de zuid-Dravidische subgroep. Meestal gevonden in Karnataka en delen van het noorden van Kerala.
• Kodava: Mensen behorend tot de zuid-Dravidische subgroep. Meestal gevonden in de Kodagu (Coorg) regio van Karnataka.
• Malayali: Mensen die behoren tot de zuid-Dravidische subgroep, voornamelijk gevonden in Kerala.
• Tamil: Deze mensen behoren tot de zuid-Dravidische linguïstische subgroep. Meestal gevonden in Tamil Nadu, delen van Kerala, delen van Sri Lanka, Zuid-Afrika, Singapore en Maleisië.
• Telugu: Deze mensen behoren tot de Zuid-Dravidische subgroep (vroeger ingedeeld bij het Centraal Dravidisch maar nu meer specifiek bij het Zuid-Dravidisch II of Zuid-Centraal Dravidisch binnentak van het Zuid-Dravidisch. Meestal gevonden in Andhra Pradesh ook in Orissa en Tamil Nadu.
• Tuluva: Volk behorend tot de zuidelijke Dravidische subgroep, gevonden in het zuiden van Karnataka en het noorden van Kerala, ook wel Tulu Nadu genoemd.

Origins

De omstandigheden van het ontstaan van Dravidische sprekers in India zijn een raadsel geweest. Er bestaan vage linguïstische en culturele banden met de Oeral, met het Middellandse-Zeegebied en met Iran. Mogelijk heeft een Dravidiaans sprekend volk, beschreven als dolichocephale (langhoofdige van voren naar achteren) Mediterraneanen zich vermengd met brachycephale (korthoofdige van voren naar achteren) Armenoïden en zich in het vierde millennium v. Chr. in het noordwesten van India gevestigd. Langs hun route zijn deze immigranten wellicht in intiem, langdurig contact gekomen met de Oeral-Altaïsche sprekers, hetgeen de opvallende affiniteiten tussen de Dravidische en Oeral-Altaïsche taalgroepen verklaart.

Origins of Dravidian people are informed by various theories proposed by linguists, anthropologists, geneticist and historians. Volgens geneticus Luigi Luca Cavalli-Sforza in het boek The History and Geography of Human Genes, werden de Dravidiërs op het subcontinent voorafgegaan door een Austro-Aziatisch volk, en werden zij enige tijd later gevolgd door Indo-Europees sprekende migranten.

De meeste linguïsten geloven dat Dravidisch sprekende mensen over het Indiase subcontinent werden verspreid vóór een reeks Indo-Aryanische migraties. In deze visie wordt de vroege Indus Vallei beschaving (Harappa en Mohenjo Daro) vaak geïdentificeerd als zijnde Dravidisch. Culturele en linguïstische overeenkomsten zijn door onderzoekers zoals de Finse Indoloog Asko Parpola aangehaald als sterk bewijs voor een proto-Dravidische oorsprong van de oude Indus Vallei beschaving.

Sommige geleerden geloven dat de Indo-Ariërs naar een reeds Dravidisch sprekend gebied trokken nadat de oudste delen van de Rig Veda waren gecomponeerd. De Brahui bevolking van Balochistan wordt door sommigen gezien als het taalkundige equivalent van een relict bevolking, wat er misschien op wijst dat Dravidische talen vroeger veel wijder verbreid waren en verdrongen werden door de binnenkomende Indo-Aryan talen.

De Brahui bevolking van Balochistan (Pakistan) is door sommigen beschouwd als het taalkundige equivalent van een relict bevolking, wat er misschien op wijst dat Dravidische talen vroeger veel wijder verbreid waren en verdrongen werden door de inkomende Indo-Aryan talen.

Thomason en Kaufman beweerden dat er sterk bewijs is dat Dravidisch het Indicisch beïnvloedde door “verschuiving”, dat wil zeggen, inheemse Dravidische sprekers leerden Indische talen en namen die over. Erdosy heeft verklaard dat de meest plausibele verklaring voor de aanwezigheid van Dravidische structuurkenmerken in het Oud Indo-Aryan is dat de meerderheid van de vroege Oud-Indo-Aryan sprekers een Dravidische moedertaal hadden die zij geleidelijk hebben opgegeven.

Ondanks dat de vernieuwende kenmerken in het Indicisch door meerdere interne verklaringen zouden kunnen worden verklaard, is de vroege Dravidische invloed de enige verklaring die alle vernieuwingen in één keer kan verklaren; bovendien verklaart de vroege Dravidische invloed verschillende vernieuwende kenmerken in het Indicisch beter dan welke interne verklaring ook die is voorgesteld.

Genetische antropologie

Genetische opvattingen over ras verschillen in hun classificatie van Dravidiërs. Klassieke antropologen, zoals Carleton S. Coon in zijn werk The Races of Europe uit 1939, stelden dat Ethiopië in Noordoost-Afrika en India in Zuid-Azië de buitenste periferie van het Kaukasoïde ras vormden. In de jaren 1960 beschouwde de genetische antropoloog Stanley Marion Garn het gehele Indiase subcontinent als een “ras” dat zich genetisch onderscheidde van andere bevolkingsgroepen. Luigi Luca Cavalli-Sforza, die zich baseerde op werk uit de jaren tachtig, classificeerde Indiërs als genetisch Kaukasisch, waarbij hij vaststelde dat Indiërs ongeveer driemaal dichter bij West-Europeanen dan bij Oost-Aziaten staan. Anderen, zoals Lynn B. Jorde en Stephen P. Wooding, beweren dat Zuid-Indiërs genetische tussenpersonen zijn tussen Europeanen en Oost-Aziaten.

Terwijl een aantal vroegere antropologen de opvatting huldigden dat de Dravidische volkeren samen een afzonderlijk ras vormden, heeft een klein aantal genetische studies op basis van uniparentale markers deze opvatting in twijfel getrokken. Sommige onderzoekers hebben erop gewezen dat zowel Dravidische als Indo-Arische sprekers inheems zijn op het Indiase subcontinent; dit standpunt wordt echter door de meeste onderzoekers verworpen ten gunste van Indo-Arische migratie, waarbij de raciale gelaagdheid onder Indiase bevolkingsgroepen wordt verdeeld langs kaste-lijnen.

Niettemin worden Indianen door moderne antropologen geclassificeerd als behorend tot een van de vier verschillende morfologische of etno-raciale subtypen, hoewel deze elkaar over het algemeen overlappen als gevolg van vermenging: Caucasoïd en Mongoloïd (geconcentreerd in het noorden), Australoïd (geconcentreerd in het zuiden), en Negrito (gelegen op de Andaman-eilanden). Dravidians worden over het algemeen geclassificeerd als leden van het Proto-Australoid of Australoid ras. In één studie bleken Zuid-Indiase Dravidiërs genetisch geclusterd te zijn met Tamils, een sociaal endogame, overwegend Dravidisch-sprekende Australoïde groep. Vanwege vermenging tussen Kaukasische, Mongoloïde en Australoïde raciale groepen, kan men niet spreken van een biologisch gescheiden “Dravidisch ras” dat zich onderscheidt van niet-Dravidiërs op het Indiase subcontinent.

Studies naar de verdeling van allelen op het Y-chromosoom, microsatelliet DNA, en mitochondriaal DNA in India hebben overweldigende twijfel doen rijzen over een biologisch Dravidisch “ras” dat zich onderscheidt van niet-Dravidiërs op het Indiase subcontinent. Deze twijfel geldt zowel voor de vaderlijke als de moederlijke afstamming; het sluit echter niet de mogelijkheid uit van aparte Zuid-Indiase voorouders die in verband worden gebracht met Dravidische talen. In een studie uit 2009 bij 132 individuen werden 560.000 single-nucleotide polymorfismen in 25 verschillende Indiase groepen geanalyseerd, wat sterk bewijs levert voor de opvatting dat de moderne Indiërs (zowel de Indo-Arische als de Dravidische groepen) een hybride populatie zijn die afstamt van twee post-neolithische, genetisch uiteenlopende populaties die worden aangeduid als de ‘Voorouderlijke Noord-Indiërs’ en de ‘Voorouderlijke Zuid-Indiërs’. Volgens de studie zijn Andamezen een ASI-verwante groep zonder ANI-afstamming, wat aantoont dat de bewoning van de eilanden moet hebben plaatsgevonden vóór de ANI-ASI genenstroom op het vasteland.

Politieke vertakkingen

India

Sommige Indiërs geloven dat de Britse Raj de verschillen tussen Noord- en Zuid-Indiërs heeft overdreven, afgezien van de taalverschillen, om hun controle over India te helpen handhaven. De Britse Raj eindigde in 1947, maar alle discussies over Arische of Dravidische “rassen” blijven zeer controversieel in India. Dat de Britten dat alleen maar gebruikten als hun “verdeel en heers” blauwdruk om de regio over te nemen, wordt inmiddels algemeen geloofd. Volgens die opvatting gebruikten de Britten die “theorie” van vermeende verschillen tussen de zogenaamde “Ariërs” en “Dravidiërs” ook om racistische overtuigingen te propageren over de inherente “inferioriteit” van de Dravidiërs in vergelijking met de “Ariërs”, om zo hun kolonisatie van Zuid-Azië te rechtvaardigen (aangezien de Britten zichzelf als “Ariërs” beschouwden). Er zijn studies gepubliceerd waarin recente genetische studies worden aangevoerd als bewijs voor het bestaan van verschillende rassen op het Indiase subcontinent, evenals studies waarin dit onderscheid wordt betwist.

Sri Lanka

In Sri Lanka heeft de opvatting dat de meerderheid van de Singalezen en de minderheid van de Tamils tot twee verschillende etnische en linguïstische families behoren, het huidige etnische conflict en de burgeroorlog verder bemoeilijkt. Het Singalees is (evenals het Dhivehi) een Indo-Arische taal die voorkomt in het zuidelijk deel van Zuid-Azië.

Zie ook

• Tamilvolk
• Out of India theorie
• Tamil Nadu
• Sri Lanka
• Talen van India

Noten

• Bryant, Edwin, and Laurie L. Patton. The Indo-Aryan Controversy: Evidence and Inference in Indian History. Londen: Routledge, 2005. ISBN 978-0700714629
• Burrow, T., and M. B. Emeneau. A Dravidian Etymological Dictionary. Oxford: Clarendon Press, 1961. ISBN 978-8121508568
• Caldwell, Robert. A Comparative Grammar of the Dravidian or South-Indian Family of Languages. Nabu Press, 2010. ISBN 978-1171739982
• Erdosy, George. The Indo-Aryans of Ancient South Asia: Taal, Materiële Cultuur en Etniciteit. Berlijn: de Gruyter, 1995. ISBN 978-3110144475
• Garn, Stanley M. Readings on Race. Charles C Thomas, 1970. ASIN B000I8F3J2
• Indian Genome Variation Consortium. “Genetic landscape of the people of India: a canvas for disease gene exploration. Journal of Genetics 87(1) (2008): 3-20. Retrieved August 14, 2020.
• Jurmain, Robert, Lynn Kilgore, Wenda Trevathan, and Russell L. Ciochon, Introduction to Physical Anthropology. Wadsworth Publishing, 2007. ISBN 978-0495187790
• Krishnamurti, Bhadriraju. De Dravidische talen. Cambridge taaloverzichten. Cambridge: Cambridge University Press, 2003. ISBN 0521771110
• Mallory, J. P. In Search of the Indo-Europeans: Taal, Archeologie en Mythe. Londen: Thames and Hudson, 1989. ISBN 978-0500050521
• Sahoo, Sanghamitra, Anamika Singh, G. Himabindu, Jheelam Banerjee, T. Sitalaximi, Sonali Gaikwad, R. Trivedi, Phillip Endicott, Toomas Kivisild, Mait Metspalu, Richard Villems en V. K. Kashyap. “Een voorgeschiedenis van Indiase Y-chromosomen: Evaluating demic diffusion scenarios.” Proceedings van de Nationale Academie van Wetenschappen van de Verenigde Staten van Amerika. 103(4) (24 jan. 2006): 843-848. Retrieved August 14, 2020.
• Sengupta, S. et al. “Polarity and temporality of high-resolution y-chromosome distributions in India identify both indigenous and exogenous expansions and reveal minor genetic influence of Central Asian pastoralists.” American Journal of Human Genetics 78(2) (1 feb 2006): 201-221. Retrieved August 14, 2020.
• Smith, Vincent Arthur. The Early History of India from 600 B.C.E. to the Muhammadan Conquest, Including the Invasion of Alexander the Great. Universiteit van Californië Bibliotheken, 1914. ASIN B0062LNRLU
• Thomason, Sarah Grey, and Terrence Kaufman. Taalcontact, creolisering, en genetische linguïstiek. Berkeley, CA: University of California Press, 1988. ISBN 978-0520057890
• Trautman, Thomas R. Languages and Nations. Motilal UK Books of India, 2006. ISBN 978-8190363402

Alle links opgehaald 10 oktober 2017.

• India en Egypte.
• Ariërs en Dravidiërs – Een controversiële kwestie