Courtesy Pattie Steib/.comJarenlang was het gebruikelijk dat meisjes deelnamen aan de traditie van de schatkist, waarbij ze huishoudelijke artikelen verzamelden in afwachting van het huwelijk. In 1963, toen ik 15 was, begon ik zelf met een kist vol hoop. Mijn oudere zus, Donna, die getrouwd was, gaf me een mooie cederhouten kist van halve grootte die haar oude vriend in de houtwerkplaats had gemaakt.
Onze weduwe-moeder werkte als centraliste voor de politie, maar haar inkomen was bescheiden. Om geld te verdienen werkte ik ’s zomers, na schooltijd en op zaterdag als babysitter of in de stomerij van mijn oom A.O. Johnston.
Met 50 cent per uur verdiende ik $3 tot $6 per week. Elke zaterdag liepen mijn jongere zusje Tina en ik naar de Ben Franklin Five-and-Dime en kocht ik iets voor mijn schatkist.
Iedere keer als ik naar de winkel ging, keek ik verlangend naar een schattig sinaasappelsapstel dat een kan en vier glazen had, versierd met kleurrijke sinaasappelschijfjes. Maar het kostte 4,99 dollar, meer dan ik me kon veroorloven.
Dus in plaats daarvan kocht ik een plastic maatbekerset voor 79 cent of een peper- en zoutstel voor 49 cent.
Nu en dan haalde ik de spullen uit de kist en legde ze op mijn bed, terwijl ik mijn schatten bekeek en ze dan voorzichtig weer teruglegde.
Voor mijn 16e verjaardag was het laatste cadeau dat ik opende het sinaasappelsapstel! Ik was extatisch. Later hoorde ik dat Tina het aan mama had verteld.
Toen de jaren verstreken, breidde ik mijn schatten uit. In de lente dat ik 18 was, bood de Sureway supermarkt blauwe wilgentenen serviesjes aan voor 99 cent bij een aankoop van 10 dollar. Ik kocht zes couverts, en mama kocht de bijpassende serviezen – een koffiepot, juskom, room en suikerpot – voor Kerstmis.
Na de aanbieding van de schalen, had de Sureway dezelfde aanbieding voor besteksets. Nogmaals, ik verzamelde er zes. De schatkist was zo vol dat ik dingen in mijn kast moest gaan opbergen!
Na mijn afstuderen nam ik een baan als typiste. Verschillende van mijn vriendinnen trouwden, en ik begon mijn kist met hoop mijn hopeloze kist te noemen.
Maar in februari 1968 ontmoette ik Haryl Vandiver bij een vriendin thuis. We kregen verkering en verloofden ons in juni. Ik werd 20 in september, en we trouwden in de Baptisten kerk in oktober. Mijn kist met hoop was toch niet hopeloos geweest!
Door de jaren heen heeft de kist babykleertjes, toen schoolpapieren en knutselwerkjes gemaakt door kleine handjes, samen met gedroogde bloemen die naar me toe werden geduwd met pindakaas-en-jelly bedekte vingers.
Op 26 oktober 2013 vierden Haryl en ik onze 45e huwelijksverjaardag. Ik maakte een groot ontbijt voor hem, inclusief vers sinaasappelsap geserveerd in een van de glazen die ik had bewonderd in de Ben Franklin-winkel.
MORE: The Story Behind This 51-Foot Love Letter Will Melt Your Heart a Little