Will Ellis negeerde in 2012 zijn eerste ‘verboden toegang’-bordje toen hij door het hek van een oud pakhuis in Red Hook, Brooklyn dook. Hij begon het rottende interieur te fotograferen en was meteen verslaafd.
“Ik ben helemaal geen waaghals, maar de eerste keer dat ik naar binnen glipte, was er die rush van adrenaline en gevoel van avontuur,” zegt Ellis. “Ik was ook gefascineerd door de beelden binnen. Als kind hield ik al van griezelige dingen – Halloween was mijn favoriete feestdag en daar ben ik nooit overheen gegroeid.”
Van griezelig tot bizar, Ellis’ verkenning van het vervallen en vervallen heeft hem ertoe gebracht bijna 50 locaties in New York City en daarbuiten te documenteren. De foto’s tonen verlaten scholen, asylums en forten, maar ook spoorwegen en waterfronten. Hij werkt zijn populaire blog voortdurend bij, en een verzameling van 150 beelden is gepubliceerd in Abandoned NYC.
, Schiffer Publishing, 2015.
Ellis is een beetje een expert geworden in het ontdekken van de verborgen ruïnes van de stad. Hij verzamelt veel informatie van andere “urban explorers” die hun bevindingen online plaatsen. Hij gebruikt ook Google Earth — als hij een gebouw ziet met een ingestorte boom buiten of wat lijkt op verlaten auto’s, is dat een zeker teken dat er niemand binnen is. In de drie jaar dat hij in de stad spioneert, is hij op de een of andere manier niet gearresteerd. Af en toe heeft hij een aanvaring met bewakers, maar meestal gaat hij weg als ze hem dat zeggen en dat is het dan. “Binnenkomen is makkelijker dan je denkt”, zegt hij.
De fotograaf heeft meestal een digitale camera, een statief en een paar architectonische tilt-shift lenzen bij zich om de gebouwen in al hun afbrokkelende glorie vast te leggen. Licht is de sleutel. Scheuren in dichtgetimmerde ramen en gaten in het dak zorgen vaak voor contrastrijk, verzadigd licht dat je nergens anders ziet. Om het lastige licht te vangen, maakt Ellis soms meerdere opnamen en combineert die in Photoshop. “Het licht maakt deze plekken zo mysterieus en geeft ze een bijzonder gevoel,” zegt hij.
Hoewel sommigen het werk misschien klassieke “ruïneporno” noemen – het fetisjeren van stedelijk verval in steden die het zwaar te verduren hebben gehad -, heeft Ellis een meer antropologische kijk. De fotograaf is meer geïnteresseerd in de verdwijnende geschiedenis van het bouwwerk en de verhalen die het vertelt. Ellis doet veel onderzoek naar elke locatie en koppelt de prachtige, gruizige beelden aan even fascinerende verhalen over hun verleden. Voor sommige gebouwen, zoals de Harlem Renaissance Ballroom of de Domino Sugar-fabriek in Williamsburg, zijn de foto’s vaak een memoriam voordat ze worden gesloopt.
Naarmate New York zijn onophoudelijke herontwikkeling voortzet, zegt Ellis dat het steeds moeilijker wordt om nieuwe plekken te vinden om te fotograferen. Hij reist nu verder dan de vijf stadsdelen, waaronder plaatsen als Long Island en New Jersey. Ellis zegt dat hij verder weg moest gaan als hij materiaal voor zijn blog wilde blijven vinden. De zoektocht is eindeloos.
“Op dit moment heb ik meestal geen locaties meer die al ontdekt zijn, dus ik moet zeker een beetje dieper graven,” zegt hij.