Network: Fox; Genre: Geanimeerde komedie, satire, parodie; Inhoudsclassificatie: TV-14 (doordringende seksuele inhoud, scatologische humor, grof taalgebruik, geweld, naakt in animatie); Perspectief: Eigentijds (sterrenbereik: 1-5);
Seizoen Gerecenseerd: 5 seizoenen
Na 5 seizoenen, twee annuleringen en een inmiddels militant leger fans dat de show heeft vergaard, weet ik niet meer zo goed wat ik over “Family Guy” moet zeggen.
Toen “Family Guy” in 1999 debuteerde, was het een schot in de roos van komische genialiteit dat uit het niets kwam en ongehoord bleef bij een publiek dat nog steeds in vervoering was door de capriolen van “Friends”. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal relatief routineus, zelfs – zoals velen hebben beschuldigd – een ripe-off van “The Simpsons”. De dikke, kinderlijke gezinshoofd Peter Griffin (ingesproken door bedenker Seth MacFarlane) verknoeit de boel terwijl stippelende echtgenote Lois (Alex Borstein), aanstellerige dochter Meg (Mila Kunis) en genetische kopie Chris (Seth Green) toekijken. Ook in de mix is geniale, moordzuchtige zuigeling Stewie (MacFarlene) – een van de meest verdienstelijke doorbraak personages in de tv-geschiedenis – en Brian, de pratende hond van de familie.
Als de personages klinken als clichés, dat is het punt. MacFarlane gebruikt ze gewoon als vaten en met de show regurgiteert hij elke popcultuur jeugdherinnering om een avondvullende parodie van jaren ’70 en ’80 sitcoms te creëren. Nog beter dan een parodie, een satire. Net zoals Archie Bunker een product van de jaren ’50 was dat werd opgedrongen door een veranderende jaren ’70 cultuur, gaat “Family Guy” over de nieuwe millennial waarden die tegenover de sitcom camp van de vorige eeuw staan. In MacFarlane’s wereld zijn er kindermisbruikers op “Lost in Space” en “Eight is Enough” verwijst eigenlijk naar disciplinaire afranselingen.
Ja, “The Simpsons” hebben soortgelijke grond bestreken, met een bijzondere nadruk op willekeurige flashbacks en fantasiescènes. Maar met “The Simpsons” in een creatieve staartspin voor de laatste tien jaar, MacFarlane en de bemanning duiken in om deze gapende leegte te vullen. Om “The Simpsons” te slim af te zijn, zo je wilt. Wat MacFarlane inbrengt is een perfecte komische timing – een vermogen om te weten hoe snel je moet knippen of hoe lang je een bepaald stukje moet rekken om de lachers op je hand te krijgen. En ook totale onverschrokkenheid. Van stukjes waarin Jezus Christus water “in funk” verandert of een tv-parodie “Gumble 2 Gumble: Beach Justice” met Greg en Bryant Gumble als fietsagenten, “Guy” is niet alleen een van de grappigste dingen die ooit op tv te zien waren, het was ook briljant. Dit breekt van zijn meer als een geanimeerde versie van “The Far Side”, dan “The Simpsons”.
Toen werd het geannuleerd alleen om te worden verlengd op het 11e uur. En toen werd het weer geannuleerd, teruggebracht zogenaamd door sterke DVD verkoop. Maar gezien de eigenaarschap van de zender en hoe Fox het even sterke Futurama doodsloeg, is dat moeilijk te geloven. Deze constante veranderingen moeten een tol eisen op het ritme van een serie. Toen de show terugkeerde voor een 3de seizoen voelde het alsof er iets ontbrak. Alsof de notities van het netwerk om “het tempo te verlagen”, “de fantasiescènes af te zwakken” en “de verhaallijnen aan te dikken” strikt werden opgevolgd, terwijl het breken met deze regels juist de show in de eerste plaats geweldig maakte. Toch bevatte het klassiekers als “Emission: Impossible”, “The Thin White Line”, “Road to Rhode Island” en “Brian Wallows, Peter’s Swallows” om ons tevreden te houden.
Bij de 2e terugkeer, die ons seizoenen 4, 5 en verder gaf, is de show volledig de weg kwijt. Na een lange, kwellende wachttijd is de première van het 4de seizoen een teleurstellende “North by Northwest”/”Passion of the Christ” parodie. De rest van het seizoen volgt dit voorbeeld, waarin alleen “PTV”, de satire van de show op het TV-waarderingssysteem, zijn eerdere waanzin terugvindt. MacFarlane maakt hier de cruciale fout dat hij wil dat we om hen geven. Gezien het feit dat ze in de eerste plaats als clichés bedoeld waren, toont het feit dat ze het gewicht van een verhaal op hun schouders moeten dragen alleen maar aan hoe weinig diepgang de show heeft wat karakter betreft. Zelfs Stewie, ooit een bron van grote lachsalvo’s, is uitgekleed tot een enkele latente homoseksualiteitsgrap. De show wordt verhaal zwaar waar het niet zou moeten. Vertraagt wanneer het zou moeten versnellen. Wordt breed wanneer het cult moet worden. Wordt politiek en boos wanneer het hersenloos escapisme zou moeten zijn. “Family Guy” ging over snelheid, willekeur en obscure 1% gags.
Ik zal niet zo ver gaan om te zeggen dat “Family Guy” na seizoenen 4 en 5 het bewijs is dat een dode show waarschijnlijk dood moet blijven. Maar het is het bewijs dat een show niet door constante annuleringen en herschikkingen kan gaan en intact blijven. Het lijdt ook aan hetzelfde lot dat “The Simpsons” heeft geteisterd. Het is vol van zichzelf. Het is lui geworden in de overtuiging dat het niet fout kan doen in de ogen van zijn fans. “Family Guy”, is in veel opzichten uitverkocht. Het is niet meer de bijtende TV rebel die het ooit was. Het is nu een deel van het systeem zelf
“Guy’s” humor heeft een meesterlijk vermogen om zowel “Star Trek” nerds als dronken frat jongens aan te spreken. En het is moeilijk te ontkennen dat de tv-nerd in mij niet flipt als ze iets doen wat de helft van beide kijkers niet snapt, zoals een Star Wars-grap verweven in een Curb Your Enthusiasm-referentie. Maar de die-hard legioenen fans van de show (sommigen zijn bijna sycofantisch over de genialiteit van de show) hebben toegestaan dat de show lui en zelfgenoegzaam werd en hebben de weg vrijgemaakt voor MacFarlane’s hoofd om recht in zijn eigen achterste te schuiven. In sommige opzichten verdient hij dat, de show kan nog steeds erg grappig zijn. Maar de echte fans weten dat het nog veel, veel beter kan.
* * * ½ / 5