In 1338 waren er ongeveer 17.000 bedelaars in de stad. 4.000 daarvan ontvingen overheidssteun. Er waren zes lagere scholen met 10.000 leerlingen, waaronder meisjes. Vier middelbare scholen gaven les aan 600 studenten, waaronder een paar meisjes. Zij studeerden literatuur en filosofie.
Van de bevolking die voor de Zwarte Dood van 1349 op 80.000 werd geschat, waren er naar schatting ongeveer 25.000 werkzaam in de wolindustrie van de stad. In 1345 was Florence het toneel van een stakingspoging van wolkaarders (ciompi), die in 1378 in opstand kwamen in een korte opstand tegen het oligarchische bewind, bekend als de Opstand van de Ciompi. Na hun onderdrukking kwam de stad tussen 1382 en 1434 onder de heerschappij van de Albizzi familie, bittere rivalen van de Medici familie. Cosimo de’ Medici (1389-1464) was het eerste Medici familielid dat de stad van achter de schermen bestuurde. Hoewel de stad technisch gezien een soort democratie was, kwam zijn macht voort uit een uitgebreid netwerk van beschermheerschap en een politieke alliantie met nieuwe immigranten in de stad, de gente nuova. Het feit dat de Medici bankiers van de paus waren, droeg ook bij tot hun prominentie. Cosimo werd opgevolgd door zijn zoon Piero di Cosimo de’ Medici (1416-1469), die kort daarop, in 1469, werd opgevolgd door Cosimo’s kleinzoon, Lorenzo. Lorenzo de’ Medici was een groot beschermheer van de kunsten en gaf opdrachten voor werken van Michelangelo, Leonardo da Vinci en Sandro Botticelli.
Florence in een houtsnede uit 1493 uit Hartmann Schedel’s Neurenbergse Kroniek
Na Lorenzo’s dood in 1492 nam zijn zoon Piero de Ongelukkige de teugels van de regering in handen, maar zijn bewind was van korte duur. In 1494 viel koning Karel VIII van Frankrijk Italië binnen en drong Toscane binnen op weg naar de troon van het Koninkrijk Napels. Nadat Piero een onderdanig verdrag met Karel had gesloten, dwongen de Florentijnen hem in ballingschap te gaan, en de eerste periode van de Medici-heerschappij eindigde met het herstel van een republikeinse regering. Het anti-Medici sentiment werd sterk beïnvloed door de leer van de radicale Dominicaanse prior Girolamo Savonarola. Na verloop van tijd verloor Savonarola echter steun en in 1498 werd hij opgehangen. De heerschappij van de Medici werd pas in 1512 hersteld. De Florentijnen verdreven de Medici voor de tweede maal en herstelden de Republiek op 16 mei 1527.
Een persoon met een hoogst ongebruikelijk inzicht in de politieke omstandigheden van deze tijd was Niccolò Machiavelli, wiens voorschriften voor de wederopstanding van Florence onder sterk leiderschap vaak zijn gezien als een legitimatie van politiek opportunisme en zelfs kwaad. Machiavelli werd gemarteld en verbannen uit Florence door de Medici familie in 1513, als gevolg van beschuldigingen van samenzwering, die werd verergerd vanwege zijn banden met de vorige republikeinse regering van Florence. In opdracht van de Medici schreef Machiavelli in 1520 de Florentijnse Historiën, een geschiedenis van de stad.
Het beleg van Florence in 1530
Het tien maanden durende beleg van Florence (1529-1530) door de Spanjaarden maakte een einde aan de Republiek Florence en Alessandro de’ Medici werd de heerser van de stad. Het beleg bracht de verwoesting van de voorsteden, de ondergang van de export en de inbeslagneming van de rijkdommen van de burgers. Alessandro, die regeerde van 1531 tot 1537, was de eerste Medici die zich hertog van Florence mocht noemen, een titel die hem in 1532 was verleend door de Heilige Roomse keizer Karel V. In 1569 werd hertog Cosimo I door paus Pius V verheven tot groothertog van Toscane. De Medici zouden tot 1737 als groothertogen in Toscane blijven regeren. Na de Slag bij Marciano in 1554 werd de historische rivaal van de stad, Siena, veroverd en was de Republiek Lucca (later een hertogdom) het enige overgebleven gebied in Toscane dat niet vanuit Florence werd bestuurd.
Tijdens de Renaissance in Florence waren bendes zowel algemeen als invloedrijk. Families stonden tegenover elkaar in een voortdurende strijd om de macht. Politiek gekonkel en verraad waren niet ongewoon, soms zelfs binnen families. Ondanks het politieke geweld, de verdeeldheid en de corruptie, experimenteerde Florence in de Renaissance met verschillende vormen van burgerbestuur en machtsdeling. Om de strijdende partijen en families met elkaar te verzoenen, werd een complex kiesstelsel ontwikkeld als mechanisme om de macht te verdelen. Om de drie of vier jaar hielden zittende ambtenaren en aangestelden een geheime stemming. Zij stopten de namen van alle verkozenen in een reeks zakken, één voor elke sesto, of zesde, van de stad. Uit elke zak werd om de twee maanden één naam getrokken om de hoogste uitvoerende macht van de stad, de Signoria, te vormen. Het lotingsschema werd zodanig gecontroleerd dat geen twee leden van dezelfde familie in dezelfde partij van zes namen terechtkwamen.
Dit lotingsschema organiseerde de politieke structuur van Florence tot 1434, toen de Medici-familie de macht overnam. Om de controle te behouden, ondermijnden de Medici het selectieproces door een systeem van gekozen comités in te voeren dat zij effectief konden manipuleren door angst en gunsten. Er vonden nog wel burgerloterijen plaats, maar de feitelijke macht berustte bij de Medici’s. In 1465 werd een beweging om de burgerloterijen te herinvoeren gestopt door een buitengewone commissie die vol zat met Medici aanhangers.
Rol in kunst, literatuur, muziek en wetenschapEdit
De opleving in artistiek, literair en wetenschappelijk onderzoek die in Florence plaatsvond in de 14e-16e eeuw werd vergemakkelijkt door de sterke economie van de Florentijnen, gebaseerd op geld, bankieren, handel, en met het tonen van rijkdom en vrije tijd.
Parallel aan de vrijetijdsbesteding die uit een sterke economie voortkwam, leidden de crises in de katholieke kerk (met name de controverse over het Franse pausdom van Avignon en het Grote Schisma) samen met de catastrofale gevolgen van de Zwarte Dood tot een herwaardering van de middeleeuwse waarden, resulterend in de ontwikkeling van een humanistische cultuur, gestimuleerd door de werken van Petrarca en Boccaccio. Dit zette aan tot een herbezinning op en studie van de klassieke oudheid, wat leidde tot de Renaissance.
Deze renaissance bloeide plaatselijk van ongeveer 1434 tot 1534. Ze stopte te midden van sociale, morele en politieke omwentelingen. Tegen die tijd had de inspiratie die zij had geschapen de rest van West-Europa in vuur en vlam gezet met nieuwe ideeën.
Florence profiteerde materieel en cultureel van deze omwenteling in het sociale bewustzijn. In de kunst waren de creaties van Florentijnse kunstenaars, architecten en musici in vele delen van Europa invloedrijk. Het hoogtepunt van bepaalde speculaties over de aard van het oude Griekse drama door humanistische geleerden leidde tot de geboorte van de opera in de jaren 1590.