Dank je voor het schrijven van dit, Nicole! Het is een van de weinige artikelen die ik vind dat daadwerkelijk ingaat op de identiteitscrisis die ik doormaak.
Ik ben een 35-jarige Zuidoost-Aziatische die werd opgevoed in mijn land als een conservatieve evangelische christen en klaargestoomd om te migreren naar Noord-Amerika, waar ik had gehoopt om studies en uiteindelijk een carrière in de wetenschap of techniek na te streven.
Maar in mijn vroege tienerjaren raakte mijn vader, een wetenschapper die voor een bedrijf werkte, verzeild in het hete water van de kantoorpolitiek. Dus hij liet me mijn middelbare school plannen om me voor te bereiden op de business school. Ik was nooit geïnteresseerd in het worden van een corporate baas, maar ik wilde denken dat, ongeacht welke carrière ik uiteindelijk, ik wilde de controle over mijn financiële zekerheid te hebben.
Dus ik gehoorzaamd, maar uiteindelijk miste de wetenschap klassen die ik nodig zou hebben gehad om de carrière die ik echt wilde na te streven. Een ander ding was dat ik in die tijd werd versneld in vreemde omstandigheden waar ik niet op in zal gaan, eindigde met één keer per jaar van school te veranderen en slaagde op 16-jarige leeftijd voor mijn middelbare school. Ik ging naar twee scholen: de tweede (15-16) was mijn droom all-star kostschool met de programma’s die ik wilde, en de eerste (14-15) was de goedkope een die de versnelling aangeboden, maar catering aan kinderen van dronken hillbillies en deed niets anders dan demoraliseren mijn studie.
Mijn universiteitsplannen waren zo in de war geschopt door de wensen van mijn ouders, dus namen ze het over en stuurden me naar een niet-geaccrediteerde fundamentalistische christelijke hogeschool in de Amerikaanse bijbelgordel, omdat het veel goedkoper was dan een echte Amerikaanse universiteit. Ik werd er na twee semesters uitgeschopt, alweer onder vreemde omstandigheden die niet zouden zijn gebeurd op een normale universiteit die niet het legalisme van een christelijke school had. Ik was pas 17, en na een leven lang een goede student te zijn geweest waarvan verwacht werd dat hij een mooie toekomst zou hebben, werd ik een bezoedelde college dropout.
Mijn ouders stuurden me toen naar Europa omdat de universiteiten daar goedkoper zijn dan in Amerika – maar dit was een omweg die ik nooit echt gewild had, behalve dan de belofte van mijn ouders om nieuwe talen te leren, nieuwe perspectieven op diversiteit in een geglobaliseerde wereld, en gemakkelijk internationaal te reizen.
En toen werd de speciale business major die ik in Europa koos kort na mijn aankomst geannuleerd wegens te weinig aanmeldingen. Ik kon niet opschieten met mijn vrienden, en was het mikpunt van roddels in de kerk omdat ik het nieuwe meisje was dat haar vriendje omhelsde bij koude bushaltes. En dat vriendje bleek een heethoofdige, misbruikende leugenaar te zijn die me constant in het openbaar voor schut zette en thuis mijn veiligheid bedreigde.
Op dat moment verloor ik het vertrouwen in het onderwijs en in mijn ouders, maar op de een of andere manier hield ik vast aan mijn geloof. Ik vond mijn toevlucht in een piramide van multilevel-marketing waar mijn neef me naar verwees, en mijn oudere upline-echtpaar werd als ouders voor me: ze begeleidden me, hielpen me en namen me op een gegeven moment zelfs in huis. Maar het was een roofzuchtige onderneming die me nog meer afzette tegen mijn opleidings- en carrièreplannen, mijn ouders en de hopeloze verliezer die ik zogenaamd zou worden als ik me niet zou inzetten om in deze “business” te slagen.
Ik heb mijn ouders 3 jaar niet gezien, maar toen ze eindelijk langskwamen toen ik 21 werd, besefte ik hoe erg ik ze mis. Mijn vader vertelde me dat ons land nu in een betere plaats is, niet langer de door crisis verscheurde burgeroorlog zone zoals ik het kende toen ik 7 jaar eerder vertrok. Dus besloot ik later dat jaar naar huis te komen en opnieuw te beginnen.
Achteraf gezien had ik misschien mijn geloof in een STEM-toekomst moeten herstellen en verder moeten gaan waar ik op mijn 14e was gebleven. Maar in plaats daarvan had ik nog steeds geen vertrouwen in het onderwijssysteem, en wilde ik wat ik dacht dat een goedbetaalde carrière was die ik zonder diploma kon beginnen: omroep. Uiteindelijk ben ik op mijn 22e weer begonnen aan de universiteit, waar ik communicatie studeerde aan een waardeloze universiteit in de buurt van waar mijn ouders en ik woonden.
Hoewel ik geen spijt heb van het herstarten van de universiteit op 22 en het behalen van mijn diploma pas op 26, heb ik er spijt van dat ik communicatie gestudeerd heb en naar die klote universiteit ben gegaan. In plaats van te proberen en te falen op omroepgebied terwijl het bestuderen van een makkelijke, maar nutteloze major, had ik echt had kunnen gaan all in met een ingenieursdiploma aan een goede en gerenommeerde research universiteit.
Mijn omroep dromen nudged een beetje en ik uiteindelijk een journalist geworden. Ik werkte graag voor een tijdschrift, maar ze betaalden niets. Ik ging naar een TV nieuwsredactie maar haatte het vanwege de kantoorpolitiek en hoe het mijn creativiteit doodde. Nogmaals, TV betaalde ook scheten en ik voelde me boos over de onzekerheid van mijn financiële toekomst.
Ik ging freelance reizen schrijven toen ik 27 was, toen ik me realiseerde dat het een goede manier is om mijn journalistieke vaardigheden in te zetten voor ervaringen die me helpen het thuisland te leren kennen en lief te hebben dat ik werd opgevoed om te verachten. Lange tijd was het de beste carrièrebeslissing die ik ooit heb genomen. Ik zou mezelf niet “succesvol” willen noemen, maar ik gaf om mijn werk, had controle over wat ik met mijn tijd deed, en verdiende beter dan toen ik in de media werkte.
Dat gezegd hebbende, ik had een moeilijke start met freelancen, dus ik ging op jacht naar overzeese grad school beurzen in de hoop om vooruit te komen. Dus vertrok ik naar Australië om een master in internationale ontwikkeling te volgen, in de hoop dat dit me zou helpen de economische en politieke problemen te begrijpen waarmee de “reisbestemmingen” van mijn land worden geconfronteerd, en inzichten te krijgen in hoe ik hen kan helpen. Plus, internationale NGO’s en VN-organisaties betalen beter dan journalistiek, dus het is een win-win.
Hoewel, leerde ik sommige dingen op de harde manier. Een masterdiploma betekent niet dat ik een nieuw vakgebied onder de knie krijg, het verrijkt alleen de vaardigheden die ik in mijn bachelor al had, met wat nieuwe perspectieven. Dus terug naar de journalistiek. Maar na 2-3 jaar in het buitenland te zijn geweest voor grad school en passie projecten, was het niet makkelijk om gewoon verder te gaan waar ik was gebleven met mijn professionele netwerk thuis.
Dus na grad school, heb ik een zeer gemengde freelance carrière gehad bestaande uit assistent onderzoek, vertalen, copywriting, documentaire filmmaken, kleine acteer optredens en freelance journalistiek voor internationale media. Dit ging twee jaar goed, maar ik had het gevoel dat dit allemaal naar de kloten kon gaan als mijn geluk op was. En dat deed het toen de covid-19 pandemie uitbrak.
Dag, weet ik niet meer wie ik ben. STEM Caro was voorbij voordat ze begon. Zaken Caro was niet voorbestemd. Omroep Caro gebeurde alleen in af en toe vonken, maar kwam nooit echt van de grond. Ik eindigde als een zielige Journalist Caro die meer wil maar nooit meer krijgt. Activiste Caro gelooft niet in activisme, ze geeft alleen om zichzelf en “helpt” anderen met woorden. Consultant Caro is verward omdat ze van variëteit houdt maar geen toekomst heeft in een van die variëteiten. Ik dacht dat Travel Caro mijn ultieme zelf was, maar covid-19 heeft me dat afgenomen.
Christelijke Caro? Ik verliet het geloof 10 jaar geleden toen mijn vader een affaire had en de kerk meer gaf om de huwelijksgeloften van mijn ouders en mijn onvoorwaardelijke vergeving dan om het verantwoordelijk houden van mijn vader en het aanmoedigen van mijn moeder om verandering te omarmen.
Onafhankelijke Caro? Mijn banen zijn verdampt en nu woon ik bij ouders die losers zijn die ik veracht. Iemand zou kunnen zeggen dat ik gewoon een slechte dochter ben die geen respect heeft en niet volwassen wil worden. Maar geloof me, ik ben volwassen geworden in wat er over is van mijn leven nadat mijn egoïstische en onzekere ouders me mijn vormende jaren hebben afgenomen. Daarom ben ik niet aardig tegen ze: ze gaven niet (en nu nog steeds niet) om mijn toekomst, dus waarom zou ik me druk maken om hun gevoelens? Mijn ouders zijn de laatste mensen in het universum op wie ik wil lijken, maar ik zit met ze opgescheept en kan er niets aan doen dan er boos over te zijn zonder mogelijke oplossing.
Vaak wens ik echt dat dit leven waarvan ik hou gewoon één lange nachtmerrie is, en dat ik ’s morgens weer wakker word als mijn 12-jarige zelf in 1997, en weer de juiste keuzes in mijn leven ga maken. Vijf jaar op de tweede all-star kostschool, mijn geloof verliezen op de middelbare school, vijf jaar ingenieursopleiding in Canada, waarschijnlijk terug naar mijn niet-betrokken land omdat ik zou afstuderen tijdens de crisis van 2008, vooruitkomen in mijn carrière omdat ik buitenlandse kwalificaties heb, terugkeren naar Canada voor grad school, een startup oprichten die de samenwerking tussen mijn land en Canada bevordert, en nu tijdens de pandemie zou ik werken aan iets dat problemen aanpakt die moeten worden opgelost voor de post-pandemische wereld.
Maar dat zal natuurlijk altijd een fantasie blijven. Ik ben te ver van mijn bèta-technische dromen afgeweken en heb een carrière nagestreefd die alles te maken heeft met mijn eigen bevrediging en niets met het oplossen van de problemen van de wereld, die niet meer relevant is in de wereld van vandaag.
Ik weet echt niet hoe ik mezelf voor de zoveelste keer moet herontdekken en opnieuw uitvinden. Ik heb het gevoel dat ik nu echt door mijn spreekwoordelijke kaarten heen ben en geen plaats meer heb in het spel. Maar dit is niet hoe ik het wil. Ik wou dat iemand die me niet veroordeelt gewoon met me kon gaan zitten en me de vragen in dit bericht kon stellen en dat we dan wat concrete plannen konden maken om mijn leven te veranderen. Op dit moment heb ik het gevoel dat zelfs pyschotherapeuten waar ik voor betaald heb me niet op deze manier helpen – ze willen zich alleen maar richten op gevoelens en vergeving. Maar dank je Nicole dat je me iets nieuws hebt gegeven om te proberen. En als je zo ver gelezen hebt, dank je. Het allerbeste.