Hey, we snappen het al – ongewervelde dieren zijn soms moeilijk uit elkaar te houden. Hoewel deze langgerekte zeebewoners met hun zachte lichaam op elkaar lijken, kunnen zeenaaktslakken en zeekomkommers niet meer van elkaar verschillen. Spijker je ongewervelde feiten bij (en maak indruk op je vrienden) met deze eenvoudige manieren om ze uit elkaar te houden.
Vorige dingen eerst: zeeslakken en zeekomkommers behoren niet eens tot dezelfde taxonomische groep. Zeeslakken zijn mariene buikpotigen, die deel uitmaken van het Phylum Mollusca, terwijl zeekomkommers deel uitmaken van het Phylum Echinodermata. Eenvoudig gezegd zijn zeeslakken nauwer verwant aan schelpdieren, zoals mosselen en oesters, dan aan zeekomkommers. Aan de andere kant zijn zeekomkommers het meest verwant aan gestekelde dieren, zoals zeesterren en zee-egels.
“Zeeslak” wordt meestal gebruikt in verband met naaktslakken, die vaak felgekleurde ingewikkelde buikpotigen zijn die over de hele wereld voorkomen. Er zijn ongeveer 3.000 soorten naaktslakken bekend bij de wetenschap, en we ontdekken nog steeds nieuwe soorten. De naam kan ook worden gebruikt om sacoglossans, zeehazen en zeevlinders (ook bekend als pteropoda) aan te duiden. Hoewel alle soorten zeeslakken hun unieke eigenschappen hebben, lijken ze vaak op naaktslakken op het land. De naam “zeekomkommer” verwijst naar meer dan 1.000 soorten in de klasse Holothuroidea, genoemd naar hun komkommerachtige uiterlijk.
Dus, hoe kun je deze twee spinloze beestjes uit elkaar houden? De eenvoudigste manier is om naar de kop te kijken (of liever, te kijken of er een kop is). De meeste zeeslakken hebben een afgebakende “kop” met tentakels waarmee ze hun omgeving kunnen waarnemen. Deze tentakels, rhinoforen genoemd, zorgen ervoor dat zeenaaktslakken chemische signalen kunnen “ruiken”. Sommige zeeslakken hebben ook blootliggende kieuwen op hun rug (de term “naaktslak” is afgeleid van Griekse en Latijnse woorden die “naakte kieuwen” betekenen), die er veerachtig en felgekleurd uit kunnen zien. Zeekomkommers daarentegen hebben geen duidelijke kop – ze lijken een beetje op onderwaterworstjes. Soms zie je tentakels uit één uiteinde komen waarmee de komkommer zich voedt, maar die kunnen ze weer in hun lichaam intrekken.
Als je goed kijkt, zie je bij de zeekomkommers kleine buisvoetjes die bij de zeeslakken ontbreken. Om zich voort te bewegen duwt de komkommer water in de voeten via een watervatenstelsel, waardoor de voeten stevig worden en als kleine pootjes fungeren die de komkommer voortbewegen. Zeeslakken hebben geen buisvoeten en golven over de zeebodem op een manier die lijkt op landslakken (hoewel sommige zeeslakken ook kunnen zwemmen).
De twee verschillen ook in hun verdedigingsmechanismen – hoewel dit niet wordt aanbevolen als een manier om te testen welke is welke! Omdat beide dieren geen harde schalen of stekels hebben om roofdieren af te schrikken, hebben ze zich ontwikkeld tot behoorlijk creatieve manieren om zich te verdedigen. Zeeslakken zijn vaak giftig en hebben felle kleuren om roofdieren te waarschuwen niet met hen te knoeien. Ze kunnen ook zuur, inkt of slijm afscheiden (afhankelijk van de soort). Hoewel zeekomkommers ook gif kunnen bevatten, hebben ze een extra wapen: als ze bedreigd worden, kunnen ze hun inwendige organen uit hun anus spuwen. Als je dus een lang ongewerveld dier ziet waarvan de organen uit het lichaam zijn gespuugd, dan is de kans groot dat je naar een zeekomkommer kijkt.
Daar heb je het – alles wat je moet weten om deze vreemde en wilde ongewervelden uit elkaar te houden. Of je nu een trivia-avond hebt, naar het aquarium gaat of gewoon op zoek bent naar een uniek gesprek tijdens het diner, je zult je vrienden versteld doen staan en jezelf neerzetten als een ongewervelde expert.
Teken in voor onze e-mails!