Ik stond in een recordaantal van 1.721 roodharigen, allemaal gekleed in verschillende tinten blauw, te poseren voor een groepsfoto in een groot groen veld. We waren allemaal samengekomen voor een internationaal roodharigenfestival dat een weekend lang in Nederland werd gehouden. Terwijl de fotografen aan grote kranen de lucht in werden gehesen, keek ik om me heen naar de kleuren. Ik was nog nooit omringd geweest door zoveel mensen die op mij leken.
Van diep bordeauxrode tinten tot geel getint goud, het hele spectrum was aanwezig. Van gebrand oranje tot een oranje dat leek op een stapel herfstbladeren. Helder koper en gember en aardbeiblond en auburn. Er waren baby’s met heldere en zuivere krullen, kalende mannen met die verraderlijke gemberbleke wenkbrauwen, en oudere vrouwen wier ooit vlammende haar was vergrijsd tot een doffer strogeel soort oranje. Zoveel verschillende combinaties. Een heldere, prachtige zee van rood.
Toch voelde ik me alleen. Verrassend alleen.
Ik ontdekte voor het eerst over de vreemde bijeenkomst op de universiteit toen een vriend me een artikel over het festival stuurde, met de opmerking: “Kijk!!! Je kunt bij je volk zijn.” Na enkele jaren te willen bijwonen, begon ik eindelijk aan de trans-Atlantische reis.
Als de enige natuurlijke roodharige in mijn hele familie, heb ik me vaak alleen gevoeld in de manieren waarop ik de wereld ervaar. Mijn zus heeft donkerbruin haar en wordt gemakkelijk bruin, en in tegenstelling tot mij, werd ze nooit uitgelachen omdat ze bleek en pasteus was toen we opgroeiden. Als een van de weinige roodharigen op mijn middelbare school voelde ik me vaak verbannen nadat ik werd uitgescholden voor “vuurkruid” of werd verteld dat “roodharigen geen ziel hebben”. Ik paste er nooit helemaal bij – niet bij mijn leeftijdsgenoten, vriendengroepen of familie.
Mijn koperrode haar is niet het haar van iemand die rustig door het leven gaat. Ik dacht dat ik misschien iemand zou vinden die me begreep op ’s werelds grootste bijeenkomst van roodharigen. Ik verwachtte dat gevoel van erbij horen te vinden waar ik zo naar verlangde. Ik hoopte dat ik me eindelijk thuis zou voelen in zo’n grote roodharige gemeenschap.
De eerste bijeenkomst van de Redhead Days in het kleine Nederlandse Breda dateert van 2005, toen de blonde schilder Bart Rouwenhorst een advertentie plaatste in de lokale krant waarin hij vroeg om 15 roodharige vrouwen die model voor hem wilden staan. Meer dan 150 vrouwen reageerden op zijn advertentie. Toen ik Bart in 2015 in Breda ontmoette, vertelde hij me dat hij aanvankelijk geïnspireerd was door kunstenaars als Gustav Klimt en Dante Gabriel Rossetti, die beroemde roodharige vrouwen schilderden, en dat hij geen van “deze mooie vrouwen” wilde afwijzen. Dus nodigde hij ze allemaal uit om deel te nemen aan een loterij om te beslissen welke hij op zijn doeken zou schilderen.
Het festival is sinds de start bijna elk jaar opnieuw gehouden – en gegroeid. Meer dan 5.000 mensen uit meer dan 80 landen komen elk jaar, maar slechts een derde van de aanwezigen zijn echte roodharigen. Er zijn altijd veel meer “bewonderaars” dan echte roodharigen aanwezig, wat je misschien niet opmerkt tot het avondgebeuren als je naar de hoofden in een menigte kijkt.
Om in Breda te komen, moest ik eerst naar Amsterdam vliegen, en dan een trein van een uur nemen naar het zuidelijkste deel van het land, vlakbij waar Nederland grenst aan België. In de trein begon ik te zoeken naar tekenen van andere roodharige festivalgangers. Ik zag een paar roodharigen door de cabine passeren op de weg naar beneden. Te verlegen om te vragen waar ze heen gingen, hield ik me op in mijn rij.
Toen ik in mijn hotel aankwam, zat er een handjevol roodharigen in de lobby, die elkaar onwennig aanstaarden. Het was onuitgesproken, maar we wisten allemaal dat we om dezelfde reden in de stad waren, net als het hotelpersoneel. Toch voelde het niet helemaal goed om elkaar aan te spreken. Wat als ze een andere taal spraken? Of wat als ze echt toevallig in hetzelfde weekend in de stad waren?
Die avond, op het aftrapfeest, ontmoette ik mijn eerste aanbidder. Hij had lang, draderig bruin haar en een volle baard, droeg een slappe bruine hoed en een shirt met de tekst “I ♥ REDHEAD GIRLS.” We namen samen een foto. Hij kuste me zachtjes op de hand. Ik gaf toe aan zijn nieuwsgierigheid en vertelde hem mijn naam, waar ik vandaan kwam, en draaide me toen om om me voor te stellen aan een andere roodharige vreemdeling.
Mannen met elke haarkleur behalve rood benaderden me met camera’s, en vroegen of ze een foto van me mochten maken. Ik zag dat andere roodharigen voor hen hadden geposeerd, en wilde me overgeven aan de chaos van de menigte, dus deed ik dat, zij het met tegenzin. Zelfs met mijn vriend die me vergezelde, voelde ik een vreemde onderdanigheid tegenover deze mannen, waarbij de enige optie aanvoelde alsof ik hen toestond mij op film vast te leggen. Ik was helemaal hierheen gekomen om het uiterlijk van andere roodharigen te bewonderen en te waarderen, en het voelde verkeerd om het mijne niet met anderen te delen.
Het weekend zat vol met een willekeurig samenraapsel van evenementen, waarvan sommige met rood haar te maken hadden, en andere helemaal niets. Er waren meer dan een half dozijn fotografen opgesteld onder tenten, klaar en bereid om individuele fotoshoots te doen. Er waren speed-dating/speed-meeting sessies, modeshows, een Mister Redhead verkiezing en een hakkenrace, lezingen over de geschiedenis van rood haar, en roodharige-specifieke schoonheidsproduct tutorials. In 2015 was het thema Vincent van Gogh, die – je raadt het al – ook een natuurlijke roodharige was, dus je kon op de foto naast een vaas gevuld met zonnebloemen, of poseren in een face-cutout portret van “Potato Eaters.” Ik deed beide.
Wil je ooit op kroegentocht met een dozijn andere vreemden met wie je niets gemeen hebt behalve je rode haarkleur? Dat kan op Redhead Days. Wil je yoga doen in een veld omringd door rooien? Of een Latin dansles volgen met mede sproetige metgezellen? Dat kan hier ook.
Stel je het liefdeskind voor van een Renaissance Fair en een familiereünie, dan heb je een idee hoe dit bizarre festival eruit ziet. Er is een vreemde, afwijkende seksuele vibe tijdens het hele ding – zoals het soort dat ik me tieners in een slaapkamp voorstel. Behalve hier, het voelde incestueus.
Lees de rest van dit verhaal op Narratively.
Narratively is een digitale publicatie en creatieve studio gericht op gewone mensen met buitengewone verhalen.