Ik ben erg klein. Korter dan de meesten. Op mijn rijbewijs staat dat ik 1,80 m lang ben, maar ik zit er net iets onder met 1,80 m… en driekwart. Ik denk dat de dame bij de DMV zich slecht voelde voor mij, eerlijk gezegd, en gaf me die extra kwart centimeter.
Denk er eens over na: Je zou dat nooit zeggen over een lang persoon, of zelfs een persoon van gemiddelde grootte, toch? Als mensen me zeggen dat ik leuk ben, zeggen ze eigenlijk dat ik een baby ben. Ik ben niet invloedrijk, ik hoor aan de zijlijn, en ik ben zwak. Ze zeggen me dat ze beter zijn dan ik. Maar mijn lengte zou niet automatisch de mening van mensen over mij moeten bepalen.
Als je ooit 21 bent geweest en een jaar verwijderd van afstuderen, weet je dat dit een super-bange maar super-opwindende tijd is. Mijn focus is op wat elke bijna afgestudeerde is: aangenomen worden. Ik werk al sinds de dag dat ik op de campus van mijn universiteit kwam om een goede baan te vinden. Ik heb drie jaar lang een vaste deeltijdbaan gehad, heb meerdere stages en veel buitenschoolse activiteiten gedaan, en heb goede cijfers gehaald. Ik respecteer mezelf, en ik verwacht dat anderen me ook zo behandelen. Ik denk dat ik dat verdiend heb. Maar als je me schattig noemt vanwege mijn lengte? Dat is niet oké. In een tijd waarin ik serieus genomen moet worden, voel ik me door schattig, klein. Het is dat je letterlijk op me neerkijkt. Je geeft me het gevoel dat ik een lachertje ben.
Het is al erg genoeg voor ons lengte-uitdagers van de wereld. Volgens gegevens van Slate kan een centimeter extra lengte een extra loon van ongeveer 1.000 dollar per jaar opleveren. Dat is niet per se vanwege de lengte, maar vanwege het gevoel van eigenwaarde. Drie economen ontdekten dat mensen die op de middelbare school kleiner waren, maar later groter werden, minder verdienen dan mensen die op de middelbare school langer waren, maar later kleiner werden. Waarom? Omdat je als lange adolescent meer zelfvertrouwen hebt, dat je je hele leven met je meedraagt. Meer zelfvertrouwen geeft je natuurlijk de moed om meer te vragen en om te proberen die beter betaalde banen te krijgen. Mensen die me schattig noemen, geven me het gevoel dat ik heb verloren zonder dat ik zelfs maar een kans heb gekregen. Alsof ze niet meer aan me denken of me niet meer belangrijk vinden omdat ze over mijn hoofd heen kunnen kijken.
Mensen die me schattig noemen, geven me het gevoel dat ik heb verloren zonder dat ik zelfs maar een kans heb gekregen.
Ik heb geen hekel aan mijn lengte. Toen ik opgroeide, waren mijn zorgen normaal, zoals wie ik mee zou nemen naar het schoolbal, en of ik algebra wel of niet zou halen. De “schattige” opmerkingen waren er, maar ik voelde me er niet zelfbewust door tot ik een echte volwassene begon te worden. Schattig werd oud. Grote jongens die me als armsteun gebruikten was niet grappig meer – het was irritant AF. Mensen klopten me op het hoofd als groet of erkenning voor een goede daad – neem je me in de maling? Slagen op het werk en dan “schattig” genoemd worden in plaats van “slim” of “capabel” of “getalenteerd” begon me echt te storen.
Dus maakte ik er een punt van om mezelf groter te laten lijken elke kans die ik kreeg. Als ik niet op school zat, liep ik op sleehakken of hakken. Elke dag op mijn stage, elk sollicitatiegesprek, elke keer dat ik uitging, eigenlijk elke keer dat ik niet gewoon aan het relaxen was of veel aan het wandelen was, liep ik op hakken, en dat deed pijn. Ik was niet meer zo aardig tegen mensen (wat verschrikkelijk is) omdat mijn persoonlijkheid een van de factoren was waarvan ik dacht dat mensen me leuk noemden. Ik veranderde wie ik was zodat andere mensen me geen slecht gevoel over mezelf zouden geven, in plaats van er voor uit te komen en te zeggen dat het me stoorde.
Ik was er klaar mee. Ik liet een groentje me niet als een baby voelen, zeker niet als ik haar nauwelijks kende. Zo beleefd mogelijk, vroeg ik haar of ze het gewoon kon … niet. Bedenk een betere manier om me te beschrijven. Schattig was voor mij respectloos, en ik kon met niemand bevriend zijn als ik me vanaf het begin al niet gerespecteerd voelde. Ze zei dat het haar speet, dat ze geen idee had, en dat ze het niet nog eens zou doen. Het voelde geweldig, en als gevolg daarvan zijn we echt goede vrienden. Ik leerde dat als ik wilde dat mensen mij respecteerden, ik hen moest laten zien dat ik mezelf respecteerde. Sindsdien heb ik nooit meer mensen uitgescholden voor hun opmerkingen over mijn lengte, vooral de “je bent zo schattig”.
Ik heb altijd geweten dat ik me nergens voor hoefde te schamen. Waar ik me wel voor schaamde, was dat ik niet serieus genomen werd vanwege mijn lengte. Maar de wetenschap dat ik ervoor kon zorgen dat mensen me serieus namen door te zeggen dat hun opmerkingen beledigend voor me waren, gaf me de kracht om me een stuk groter te voelen.
Dus, kleine meisjes van de wereld, kom voor jezelf op! Ik hoef niet te veranderen wie ik ben, net zoals jij ook niet hoeft te veranderen wie je bent. Ik kan nog steeds glimlachen naar vreemden, ik kan nog steeds aardig en vriendelijk zijn, en ik kan ook blijven schoppen in platte sandalen omdat (1) ik hakken niet meer aankan en (2) ik de wereld zoveel meer te bieden heb dan mijn lengte, of het gebrek daaraan.
Volg Veronica op Twitter.