Erge woede zorgde ervoor dat Florence Terry, 39, uit Londen, haar man sloeg. Een cursus woedebeheersing hielp haar haar woede onder controle te krijgen, en veranderde haar leven.
“De eerste keer dat ik mijn man sloeg was ongeveer 14 jaar geleden. Ik was boos op hem en verloor mijn zelfbeheersing. Hij was overstuur en ik voelde me vreselijk, ik huilde en verontschuldigde me. Ik was bang en schaamde me, maar ik dacht dat het eenmalig was.
“Het is een tijdje niet meer gebeurd, misschien wel 18 maanden. Gedurende die tijd was er verbale kritiek en dwarsheid van mijn kant, maar niets gewelddadigs. Ik kan me de tweede keer dat ik hem sloeg eigenlijk niet herinneren. Het spijt me te moeten zeggen dat het een patroon werd.
“Terugkijkend had ik veel stress door mijn baan als echtscheidingsadvocaat, en ik vulde mijn vrije tijd met andere verplichtingen, zoals liefdadigheidswerk.
“Ik begon om de paar maanden of zo mijn geduld te verliezen. Als het gebeurde dacht ik dat ik, ondanks dat ik boos was, kalm was en rationeel praatte. Maar eigenlijk werd ik woedend zonder het te beseffen. Het ene moment praatte ik met verheven stem, en het volgende moment deden mijn ledematen dingen die ik niet wilde.
“Ik herinner me dat ik me buiten mijn lichaam voelde, naar mezelf keek en zei dat ik moest stoppen, maar dat kon ik niet. Op een keer pakte ik een tafel op en sloeg hem zo hard neer dat hij brak. Een andere keer goot ik een blikje frisdrank van mijn man op het tapijt omdat ik boos was over zijn ongezonde dieet.
“Hij zei dat mijn uitbarstingen geen groot probleem waren, maar ik vond het volkomen onaanvaardbaar. Ik schaamde me en praatte met niemand over wat er aan de hand was. Het was een geheim. Ik voelde me een hypocriet. Iedereen dacht dat ik een lief, rustig persoon was.
“Nadat ik mijn geduld verloren had, was ik in tranen en verontschuldigde me, maar moest ook zeggen: ‘Ik kan je niet zeggen dat het niet meer zal gebeuren, want ik weet dat het wel zal gebeuren’. Ik wist dat ik geen controle meer had.
“Het keerpunt kwam toen ik een folder zag van de British Association of Anger Management (BAAM). Ik was op zoek naar hulp, maar behalve de reclassering leek nergens iemand die hulp te bieden. Ik had zelfs contact opgenomen met een groep voor huiselijk geweld, maar die hielpen alleen mannen.
“Ik schreef me in voor een weekendcursus met de naam Beating Anger, georganiseerd door BAAM. Er waren ongeveer 15 anderen op dezelfde cursus als ik. Ik was eerst bang, maar het heeft me echt geholpen. Ik realiseerde me dat ik niet alleen was, en ik leerde dat boos gedrag een lichamelijke reactie is die je kunt beheersen.
“Ik dacht dat ik van praten meteen naar slaan overging, maar er is een escalatie van het een naar het ander, en als je de waarschuwingssignalen herkent, kun je je terugtrekken. Voor mij is het waarschuwingsteken dat mijn hart sneller gaat kloppen. Als ik dat voel, weet ik dat ik de kamer moet verlaten.
“Na de cursus kon ik tegen mijn man zeggen: ‘Het spijt me, het zal niet meer gebeuren’.
“Het gebeurde weer, twee jaar na de cursus. Ik werd overmoedig en dacht dat ik mijn woede kon beheersen zonder me terug te trekken, ook al voelde ik mijn hart sneller kloppen. Plotseling sloeg mijn hand tegen zijn wang. Sindsdien is het niet meer gebeurd. Ik word nu minder vaak boos, en veel minder boos als ik boos word.”
“De cursus heeft me ook geholpen naar andere gebieden van mijn leven te kijken, zoals werk en voor mezelf zorgen.
“Ik heb besloten minder verplichtingen aan te gaan in mijn vrije tijd, en ik besteed ook meer aandacht aan gezond eten. Ik vermijd veel cafeïne, want daar kan ik onrustig van worden. De cursus heeft een aantal problemen over mijn jeugd aan de orde gesteld, en therapie is heel effectief geweest om me te helpen daarmee om te gaan.
“Een belangrijk probleem voor mij is slaap. Mijn man kwam vroeger later naar bed dan ik en dan werd ik wakker, waardoor ik moe en geïrriteerd werd. Het klinkt sommige mensen vreemd in de oren om niet elke nacht in hetzelfde bed te slapen, maar voor ons werkt het goed.
“Ik realiseerde me dat mijn werk me veel stress bezorgde, en ik ben nu zelfstandige. Ik werk nog steeds in de advocatuur, maar ik werk ook als bemiddelaar en geef cursussen woedebeheersing. Het is uitdagend, maar het maakt me diep gelukkig om te zien dat andere mensen meer controle krijgen.
“Ik ben gepassioneerd over het helpen van mensen om te leren omgaan met woede en conflicten. Als ik de cursus eerder had gevonden, had me dat veel pijn bespaard.”