Het dilemma Ik ben 40 en een fulltime werkende moeder van twee tieners. Ik heb nul vrienden en weinig kennissen. Tijd doorbrengen met mijn man en kinderen onderdrukte vroeger elk gevoel van eenzaamheid, maar dat is niet langer genoeg. Mijn gebrek aan vriendschappen geeft me het gevoel dat ik tekortschiet. Ik wil een groep vriendinnen die ik in vertrouwen kan nemen en waar ik contact mee kan maken – zelfs een enkele vriendin zou al zoveel betekenen. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik groepen vriendinnen zie rondlopen. Op school had ik veel goede vrienden, maar ik liet ze vallen omdat ik vond dat ik ze niet verdiende. Ik had geen goed gevoel van eigenwaarde en voor het grootste deel heb ik dat nog steeds niet. Mijn man heeft altijd commentaar op mijn gebrek aan vriendschappen, waardoor ik me nog slechter voel. Ik ben doodsbang om bij mijn collega’s en familie te worden ‘uitgemaakt’ als vriendloos – en ik houd geen social media-accounts bij vanwege deze angst. Help me alstublieft voordat ik te oud ben om uit te gaan en vrienden te maken.
Mariella antwoordt Ten eerste, felicitaties zijn op hun plaats. Je hebt je een weg gebaand door enkele van de lastigste fasen van het volwassen leven zonder ruggensteun. Om al die jaren je huwelijk in stand te houden zonder vrienden om je frustraties op af te reageren; om tieners op te voeden zonder vrienden om mee te leven, mee te voelen en advies te geven; en om een fulltime werknemer te zijn zonder vrienden om tegen te klagen bij een fles wijn, betekent dat je je heel trots zou moeten voelen. Mijn gevoel zegt dat “nul vrienden en weinig kennissen” meer een vertekend beeld van je situatie kan zijn dan de harde werkelijkheid. Het kan zijn dat het terrein waarop u zich bevindt niet zo somber is als u zich dat voorstelt, maar laten we daar later op terugkomen.
In een maatschappij waarin voor velen van ons vrienden op de eerste plaats staan en die soms zelfs meer gewaardeerd worden dan echtgenoten is, zoals u aangeeft, zeker iets om te betreuren. Ik wil je niet op het verkeerde been zetten, maar als ik kijk naar de dieptepunten in mijn leven tot nu toe, zonder de vriendelijkheid, zorg en toewijding van een klein groepje vrouwelijke vrienden om me ballast te geven, vraag ik me af of ik het overleefd zou hebben zonder ernstig uit elkaar te vallen.
Als je al het bovenstaande voor elkaar hebt gekregen, ben je zeker een overlever en een uiterst capabel persoon met veel te bieden aan degenen die erin slagen dicht bij je te komen. Het roept de vraag op waarom je anderen op afstand houdt. Op een bepaald moment moet het een bewuste keuze zijn geweest om je in te kapselen en een nucleair gezinsleven te gaan leiden. Echtgenoot, twee kinderen en een gesloten winkel, dat is waartoe u zich beperkt lijkt te hebben en ik kan het niet helpen te speculeren of er meer aan de hand is dan uw korte brief beschrijft.
Zelfvertrouwen is niet iets wat een pittig antwoord van mij zal verlichten en als het op zo’n laag niveau is dat het invloed heeft op uw vermogen om met uw leeftijdgenoten om te gaan, dan moet u professionele hulp zoeken. Een bezoek aan uw huisarts is een goede eerste stap. Overweeg ook cognitieve gedragstherapie, waarvan is bewezen dat het een gunstig effect heeft op alles van de menopauze tot stress. Met hulp van uw huisarts kunt u een behandelaar vinden.
Het verbaast me dat uw man, die toch heel goed weet hoezeer deze kwestie u zorgen baart, het productief vindt om er kritiek op te leveren. Ik wil geen olie op onrustig water gieten, maar het zou kunnen worden opgevat als een beetje pesten en ik wil er alleen maar op wijzen voor het geval zijn gedrag de situatie verergert. Ik weet zeker dat hij een geweldige vent is en dat alles goed gaat, maar als je je geïsoleerd voelt en de persoon met wie je samenwoont lijkt er plezier in te hebben je daarop te wijzen, dan is er iets mis.
Je bent duidelijk in staat om vrienden te maken, zoals je schoolervaring illustreert. Nu je ze hebt laten gaan vraag ik me af of een deel van het probleem is dat je tot voor kort hun waarde niet hebt ingezien. Ik overdreef niet toen ik mijn ontzag uitsprak voor je vermogen om zonder vrienden te overleven; nu zou ik graag zien dat je er iets aan doet. Nieuwe vrienden maken wordt om de een of andere reden moeilijker naarmate we ouder worden, misschien omdat we niet ver van de grenzen van ons dagelijks leven afdwalen.
Net als afspraakjes maken, houdt vrienden maken in dat je wat kikkers moet kussen en dat je bereid moet zijn om fouten te maken en kwetsbaarheden te tonen. Je hoeft je nergens voor te schamen en alles te winnen door uit je huiselijke leven te stappen en op zoek te gaan naar maatjes. Of je nu een boekengroep probeert of een fitnessles, een drankje met een collega die je opvalt, of een rendez-vous als een daad van vriendelijkheid met iemand die eruit ziet alsof ze een schouder nodig hebben om op uit te huilen, proactief gedrag zal je uiteindelijk de resultaten opleveren die je zoekt. De wereld is vol met mensen die hopen en bidden voor verbinding met anderen, niet alleen likes op sociale media.
Het is alsof je je eigen behoeften hebt verwaarloosd en de afhankelijkheid van je gezin hebt overgewaardeerd. Je hebt een baan, kinderen en een echtgenoot, die je allemaal een open deur bieden om vrienden te maken. Je hebt niets te verliezen en alles te winnen, dus laat je gevoel van schaamte je niet weerhouden om uit te reiken naar die mooiste zegening, iemand die jou begrijpt. Ik zou zeggen veel geluk, maar het is vastberadenheid die je nodig hebt en de wens om je situatie te veranderen, die ik beide aan je toeschrijf, samen met zo veel meer.
Als je een dilemma hebt, stuur dan een korte e-mail naar [email protected]. Volg haar op Twitter @mariellaf1
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}{highlightedText}}
- Relaties
- Dear Mariella
- features
- Share on Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger