Het spijt me, ik zal het nooit meer doen. De zin die haar dwong hem te geloven en hem terug te nemen.
Ik heb nu echt mijn lesje geleerd. Dat zei hij terwijl hij haar omhelsde. Ik noemde hem het ‘Draaiende Wiel’. Hij bedroog zijn partner, kleineerde haar en viel haar aan. Door hem belandde ze op de eerste hulp. De mensen om hen heen geloofden dat dit het einde moest zijn – haar geduld moest deze keer te ver opgerekt zijn. Zij was er ook van overtuigd, maar…
Het spijt me, ik zal het nooit meer doen. Hij zei het nog eens – en hij had haar terug.
Dit heet een revolver-relatie. Elke keer dat je ‘Spinnewiel’ terugneemt, is het alsof je de revolver laadt en aan hem teruggeeft omdat hij de vorige keer gemist heeft. Je geeft hem zoveel kansen als hij wil om te profiteren van je overtuiging dat hij deze keer echt zijn lesje geleerd heeft, en dit de laatste keer was.
Dat was niet zo.
Ze deed haar uiterste best opdat hij haar de volgende keer niet zou bedriegen, haar niet zou vernederen en aanvallen. Toen kwam ze thuis van een nachtdienst en trof hem stomdronken aan, met een andere vrouw… Aanvankelijk sloeg ze met deuren, maar later ruimde ze zelfs achter hen op. Aanvankelijk dook hij in zichzelf, maar later beledigde hij haar nog meer en bedreigde haar met een pak slaag in het bijzijn van een andere minnaar.
Ze probeerde van alles weg te lopen, maar waar ze ook heen ging, ze werd altijd opgevangen door zijn “het spijt me, ik zal het nooit meer doen”.
Waarom ik dit begrijp
Hij ontnam haar al haar waardigheid en gaf haar maar één verlangen – hem te veranderen. De mensen hadden haar opgegeven omdat de zaak “zo duidelijk” was en “iedereen kon zien” dat zij hem moest verlaten.
Niemand begreep haar. We kunnen de rede niet gebruiken om iemand te begrijpen die door zijn hart wordt geleid. Alleen een ander hart kan het begrijpen. En dat deed ik. Hoe langer ze in deze ziekelijke relatie bleef, hoe meer ze zichzelf verloor. En hoe meer ze zichzelf verloor, hoe meer ze probeerde te vinden waar ze verloren was geraakt – bij hem. “Ik heb geen kracht meer. Ik slik antidepressiva, ik ga naar counseling maar het helpt niet. Alles helpt voor een korte tijd maar dan komen al mijn problemen terug en voel ik me nog slechter. Ik realiseer me hoe ik mijn leven heb verknald, al mijn vrienden heb verloren; hoe ik sterk en evenwichtig was en nu niet meer. Ik kan niet terug naar dat verleden omdat ik hem niet uit mijn hoofd kan krijgen.”
Wanneer iemand niet genoeg van je houdt, hoeft dit niet jouw schuld te zijn – dit is een gedachte die je naar beneden haalt. Je zoekt naar een fout die je niet kunt vinden en je verliest je hele leven door deze eindeloze zoektocht.
Wanneer iemand niet genoeg van je houdt, hoeft dit niet jouw schuld te zijn – dit is een gedachte die je naar beneden haalt. Je zoekt naar een fout die je niet kunt vinden en je verliest je hele leven door deze eindeloze zoektocht.Van de ongeveer zesduizend lezers die op een persoonlijke ontmoeting met mij wachtten, was zij een van degenen die ik om de andere dag ontmoette. De laatste drie maanden las ze De 100 kortste wegen naar jou, en ik legde bij elke ontmoeting een hoofdstuk in detail uit.
Ik legde haar uit waarom ze zich niet van hem kan losrukken, waarom ze hem nog steeds vertrouwt, waarom ze uitgeput is, en vooral waarom het goed is.
Onze laatste ontmoeting vond een week geleden plaats. Ze stuurde me een sms, verontschuldigend dat ze niet op onze gebruikelijke afspraak kon zijn… omdat ze een afspraakje had. Niet met Mr. Hurdy-Gurdy, hij was al uit de geschiedenis gewist. Maar met een man, die haar liet begrijpen waarom dat allemaal had moeten gebeuren – anders had ze hem gemist; anders had ze hem niet gerespecteerd; anders had ze niet begrepen wat de juiste partner maakt.
Ze dacht dat ze “haar leven had verpest”, dat ze “nooit sterk en evenwichtig zou zijn”, of nog erger, dat ze “voorbestemd was voor slechte relaties”. Ja, dat waren allemaal veronderstellingen en ze hoefde alleen maar te begrijpen: 1) waarom ze die in haar hoofd had, 2) waarom ze onwaar waren.
En bovenal moest ze beseffen in wat voor een relatie ze was blijven steken. En waarom het geen schande is om er een tijdje in vast te zitten, maar er niet permanent in te blijven…
Waarom is de relatie met Mr. Hurdy-Gurdy zo gek en waarom blijven mensen er nog steeds in hangen?
Hoe kunnen we ontsnappen voordat we alle eigenwaarde verliezen?
Gelieve verder te gaan naar de 2e pagina