Eerst komt de liefde, dan komt het huwelijk (of een moderne equivalent), dan komt de onvermijdelijke echt stomme ruzie die je blijft hebben over wie wie onder de koets gooide de laatste keer dat je naar die persoon’s huis ging voor dat ding. Ruzies met je geliefde – er zijn oneindig veel soorten – zijn onvermijdelijk. Maar ze hoeven niet zo kwetsend te zijn of zo vaak voor te komen, volgens Stan Tatkin, therapeut, onderzoeker en auteur van het nieuwe boek We Do: Saying Yes to a Relationship of Depth, True Connection and Enduring Love.
Tatkin bestudeert koppels door ze te filmen tijdens een ruzie en vervolgens video microanalyse (een slow-motion, frame-by-frame onderzoek van de beelden) te doen om te zien wat er echt aan de hand is. Door deze analyse heeft hij ontdekt dat het menselijk brein een aantal kenmerken heeft die ruzies met onze geliefden kunnen verergeren – en die we kunnen omzeilen, zodat we sneller een betere oplossing vinden. Niet om als een echtgenoot te doen of zo, maar dit is wat je waarschijnlijk verkeerd doet:
Je vertrouwt te veel op je geheugen.
Zelfs als je 100% zeker weet dat je je precies herinnert wat je echtgenoot heeft gedaan dat zo flagrant was, heb je het waarschijnlijk mis, zegt Tatkin. “De manier waarop we ervaringen vastleggen, hangt af van onze gemoedstoestand,” legt hij uit. Dus als we emotioneel of gestrest waren toen iets gebeurde, kunnen onze herinneringen scheefgetrokken raken, en als we het ons herinneren in een verhoogde emotionele staat, voegen de hersenen nog meer nieuwe kleur toe. “Als mensen ruzie maken over het geheugen, hebben ze het waarschijnlijk allebei op een bepaalde manier mis,” zegt Tatkin. “Daarom is het meestal beter om de ruzie te beëindigen en het goed te maken, in plaats van te proberen uit te zoeken wie gelijk heeft.”
Je verwacht dat waarneming objectief is.
Je kent de oude “Kijk me niet zo aan!” “Hoe dan?” “Alsof je denkt dat ik een idioot ben.” “Ik keek niet zo naar je” argument? Dat is een voorbeeld van hoe waarnemingen ook onbetrouwbaar zijn – vooral onder stress, zegt Tatkin, omdat onze hersenen niet op volle capaciteit of normale snelheid werken, zodat de gebruikelijke filters niet worden toegepast. “Er is een netwerk van structuren die met elkaar moeten praten om fouten te corrigeren,” zegt Tatkin. “En er moet genoeg tijd en energie zijn voor deze foutcorrigerende delen van de hersenen om hun werk te doen. Als mensen boos op elkaar zijn, gaan ze te snel en hebben ze te weinig energie, wat betekent dat er letterlijk niet genoeg bloed, zuurstof en glucose naar die delen van de hersenen gaat.” Dus als je gesprekspartner denkt dat je hem of haar op een bepaalde manier aankijkt, kun je beter niet verwachten dat hij of zij die foutieve waarneming ter plekke corrigeert. Laat ze gewoon weten dat je van ze houdt en niet denkt dat ze een idioot zijn.
Je overschat hoe goed je communiceert.
“De hersenen sparen altijd energie,” zegt Tatkin. “En dat betekent dat het sluipweggetjes neemt.” Mensen drukken zich vaak niet zo duidelijk uit als ze denken – of ze begrijpen de boodschap van hun gesprekspartner niet helemaal. “Het kan zijn dat ik duidelijkheidsfouten maak bij jou, door te denken dat jij het begrijpt. Jij, als luisteraar, kunt fouten maken door aan te nemen dat je iets begrepen hebt, of door het te koppelen aan iets anders, wat misschien een sprong te ver is,” zegt Tatkin. Of het kan nog eenvoudiger zijn. “Een woord kan voor mij iets betekenen en voor jou iets heel anders,” legt Tatkin uit. “Zelfs op een goede dag is onze verbale communicatie slecht, en begrijpen we elkaar meestal verkeerd. Dit spreekt gewoon tot de onvolmaaktheid van de menselijke communicatie over de hele wereld.”
Kleine misverstanden kunnen sneeuwballen en erger worden na verloop van tijd, tenzij mensen zich realiseren wat ze doen. Tatkin’s oplossing? “Een manier om dit te omzeilen is om te vertragen. Check: ‘O.K., bedoel je dit? Is dat wat je probeert te zeggen als je dat woord gebruikt?'” Hij vindt dat partners elkaar wat meer ruimte moeten geven. Hij houdt van de uitdrukking die een collega gebruikt: Wees nieuwsgierig in plaats van woedend.
Je kijkt elkaar niet aan.
Volgens Tatkin moeten koppels vermijden dat ze proberen ruzie te maken zonder recht in elkaars ogen te kijken. “We zijn visuele dieren en terwijl je praat, en ik kijk naar je ogen en je mond – wat iets is wat we van nature doen – kan ik veel van die correcties maken” van de misverstanden die ontstaan, zegt hij. Het is iets wat de hersenen van nature doen zonder dat we het merken. “Maar als we aan de telefoon of van links naar rechts zitten, of we sms’en, kan er van alles en nog wat gebeuren, omdat we niet visueel kunnen verifiëren.” Bedoelingen en zinnen kunnen verkeerd worden begrepen, en betekenissen en stemtonen kunnen onnauwkeurig worden afgeleid. Pas als mensen beter worden in communiceren en vechten in elkaars nabijheid, zouden ze zelfs moeten overwegen om dingen via sms uit te praten. “Ik zeg niet dat niemand dat ooit moet doen,” verduidelijkt Tatkin. “Maar ik zeg dat mensen die hier vreselijk in zijn, eerst het andere deel onder de knie moeten krijgen.”
Je zoekt naar een compromis, maar niet naar samenwerking.
Er zijn natuurlijk van die ruzies die niet gewoon een kwestie van communicatie zijn, maar van echte onenigheid. Of je moet kopen of huren. Naar welke school je een kind stuurt. Netflix of Amazon Prime. Die ruzies kosten wat moeite om op te lossen, zegt Tatkin, die dit keer zegt dat hersens productief gebruikt kunnen worden in plaats van overruled. Deze spats zijn beter beheersbaar als je het er allebei in eerste instantie over eens bent dat je om elkaar en het resultaat geeft, zegt hij, waarbij hij aanbeveelt dat elke partner een argument presenteert, elk de geldigheid van het argument van de ander erkent en vervolgens elk een oplossing aanbiedt die voortbouwt op dat van de ander.
Op die manier zijn “beide mensen betrokken bij een gezamenlijke inspanning om met iets beters te komen dan hun eigen idee,” zegt hij. Vaak hoeft de oplossing voor een meningsverschil er maar één te zijn die op dit moment werkt, en die later kan worden aangepast. “Als mensen elkaar zien als iemand die een wederzijds belang heeft bij de uitkomst, en dat respecteren, en ze geven elkaar wat ze toekomt, en dat ze werken aan een win-win, wat geen compromis betekent maar creativiteit, onderhandelen,” zegt Tatkin, “dan kunnen ze de bal genoeg vooruit brengen voor het volgende ding, en kunnen ze dit ding snel van tafel halen en gaan lunchen.” Bij voorkeur ergens romantisch.
Neem contact met ons op via [email protected].