Je lichaam is'niet jouw wereld: De helden van Mad Max en invaliditeit

Ik merkte een klein detail op bij de openingsmomenten van Avalanche Studio’s Mad Max: Max droeg zijn beenbrace. Max krijgt die voor het eerst nadat zijn been is neergeschoten en overreden, aan het eind van de eerste film. Je ziet de been brace niet echt in de laatste film, Fury Road, hoewel het er is.

Hoewel Avalanche’s spel niet is gebaseerd op de films, is het gebaseerd in het universum – en chronologie is niet bepaald een centraal aandachtspunt voor de franchise (“Ik kan niet eens de chronologie uitwerken ,” heeft maker George Miller gezegd). Maar de beenbeugel is, net als de auto van Max, een centraal aspect van het personage geworden. Het was belangrijk, en het is veelzeggend dat Avalanche de been brace heeft opgenomen.

Het is niet alleen in het spel om esthetische redenen, ook niet. Tijdens het spelen, merkte ik dat Max niet loopt als een valide persoon. Hij hinkt een beetje als hij tegen dingen schopt en hinkelt een paar seconden om zich te herpositioneren. Max leunt zwaar op zijn sterkere been als hij pijn heeft, zijn zwakkere been sleept – het geluid van de beugel die bonkt.

Ik merkte dit allemaal op omdat dit precies is hoe ik beweeg.

Ik leef met chronische pijn, afkomstig uit mijn benen. Ik heb geleerd ermee om te gaan, wat betekent dat ik weet op welke dagen en voor welke activiteiten ik een loophulpmiddel nodig heb. Ik heb geleerd om de afstand en inspanning voor verschillende activiteiten te beoordelen.

Toen ik voor het eerst pijnklachten had, schreeuwde ik de meeste nachten van de pijn – maar er is niets wat je kunt doen als je lichaam een stekelige kooi wordt. Ik ben zeer efficiënt geworden in het verbinden van delen van mezelf.

Het betekent iets om Max te zien bewegen zoals ik. Zijn wereld is naar de hel gesleept, die zich met zijn vingernagels vastklampt aan de geesten van de mensheid. Het is een landschap van doden en stervenden. Maar onze held, een van de weinige overlevenden, is iemand als ik.

Een individu van wie je zou denken dat hij de eerste zou zijn die weg is – niet de laatste die overleeft – vanwege een lichamelijke handicap. Hier was een spel dat Max voorstelde en zei: “Hij overleeft.” De subtiele boodschap, vitale boodschap die onuitgesproken blijft is het volgende deel:

“En dat kan jij ook”.

Defined by Dreams, Not Bodies

Het is niet alleen Max.

Al bijna elk belangrijk personage in Mad Max is een persoon met een handicap: De eerste persoon die je ontmoet en constante metgezel, Chumbucket, heeft een merkbare naar buiten kromming van zijn wervelkolom; de eerste Stronghold leider die je ontmoet, Jeet, leeft met chronische pijn die hij beheert door middel van piercing; de tweede leider, Gutgash, gebruikt een loophulpmiddel en lijkt een ontbrekend been te hebben; Pink Eye, de derde leider, gebruikt een rolstoel. De rolstoel heeft wielen, dus, natuurlijk, heeft het ook onnodige buizen om de esthetiek van Mad Max te behouden.

Wat opmerkelijk is aan hoe het spel omgaat met de handicap van deze personages is hoe onopmerkelijk het allemaal lijkt. Ze worden niet gedefinieerd door hun lichaam, chronische pijn, loophulpmiddelen of een andere eigenschap die met een handicap wordt geassocieerd. Het is een deel van hun karakter, ja, maar niet hun centrale eigenschap.

Wat deze personages wel definieert is hoe elk een obsessie van ontsnapping, van vrijheid, aanwakkert in een hopeloze wereld. Wanneer Max hen bespot, bespot hij hen voor hun zinloze bezigheden.

Zelfs de schurken van het spel hebben het niet op deze personages gemunt vanwege hun handicap, maar hun weigering om te sterven; ze zijn het doelwit van hun weigering om toe te geven aan Max’ nieuwe nemesis (en zoon van Fury Road’s Immortan Joe) Scrotus en zijn heerschappij over deze landen. Er worden kleine opmerkingen gemaakt over Chumbucket, maar men zou gemakkelijk kunnen lezen dat deze gericht zijn op zijn vreemde overtuigingen, niet op zijn uiterlijk.

Wat verbazingwekkend is, is dat in deze wereld, mensen worden gedefinieerd door misplaatste dromen, niet door ontbrekende ledematen.

Kijk eens naar Pink Eye: Zij is een oude vrouw die een rolstoel gebruikt. In onze wereld, is dit een persoon waarvan we aannemen dat ze hulp en bescherming nodig heeft. In de wereld van Mad Max, is ze niet alleen een overlever, maar ook een gevreesde leider. Het eerste wat ze haar volgelingen toeroept is: “Ruim dat bloed op… en bereid je voor om meer te vergieten!” Max redt haar, maar alleen, zoals altijd, om middelen te gebruiken waar zij toegang tot heeft. Vanaf dat moment commandeert ze hem.

Personages in rolstoelen zien die niet volledig door dat kenmerk worden gedefinieerd, is nog steeds zeldzaam. Zie ook Wolfenstein: The New Order; Caroline bracht me bijna tot tranen door dezelfde pijn te beschrijven die ik voor het eerst in mijn benen voelde.

Fictie is een ruimte waarin je elke wereld kunt creëren die je maar wilt. Avalanche verdient lof voor het creëren van een wereld waarin mensen met een handicap niet alleen worden behandeld als ieder ander, maar leiders en helden zijn.

We horen vaak dat games “machtsfantasieën” zijn, en dat verwijst meestal naar een smalle demografie: jonge (valide, blanke, cis, heteroseksuele) mannen. Deze fantasieën stellen sterke mannen voor die sterke mannen dingen doen: vrouwen en de wereld redden, grote geweren vasthouden en soms in slow-motion lopen. Als er dingen achter hen ontploffen, draaien ze zich vaak niet om om te kijken. Zo weet je dat ze cool zijn.

Max het personage is ook een belichaming van veel van deze fantasieën Hij is een broedende eenling die efficiënt is in doden en hand-to-hand gevechten, bedreven is met veel gadgets, met tegenzin bondgenoten aanneemt en die niet kan stoppen met denken over de dood van geliefden, wat zijn “motivatie” lijkt te zijn. Deze eigenschappen zijn van toepassing op Batman, of bijna elke antiheld.

Maar Max en zijn wereld is er een waar mensen die zo vaak worden karikaturaal gemaakt of genegeerd, kunnen worden beschouwd als helden – inderdaad, in Batman zijn mensen met een handicap vaak schurken en worden beschouwd als “freaks.” Een gebroken lichaam is vaak steno voor een gebroken moraal.

Mad Max’s behandeling van mensen met een handicap geldt voor de franchise in het algemeen: Mensen als LJ Vaughn, die werd geboren met een ontbrekende ledemaat, sprak over cosplaying als Furiosa toen Fury Road werd uitgebracht.

“Kijken naar Fury Road, ik voelde me alsof ik keek naar mijn eigen strijd tot leven gebracht (zij het in een zeer fantastische setting), en ik denk niet dat ik me ooit gerealiseerd hoe echt diepgaand dat voor mij zou kunnen zijn.”

Net als de personages in het spel, benadrukt Vaughn dat Furiosa’s ontbrekende hand haar nooit definieert – en, sterker nog, er wordt zelfs nooit iets over gezegd, net als de handicaps van de personages in het spel.

“Er wordt niet verwezen naar een tragisch achtergrondverhaal met betrekking tot haar ledemaat,” stelt het bericht. “We hebben geen idee hoe ze het verloor, of als ze het verloor. Het kan heel goed een geboorteafwijking zijn.” Wonderlijk, je kunt zien wat er gebeurde toen het idee van cosplaying tot bloei kwam.

Mad Max’s wereld is ook wat een ongelooflijk bekwame fan, Ben Carpenter, in staat stelde om zijn staande rolstoel te gebruiken om te cosplayen als Max the Blood Bank himself.

De echte wereld is niet ontworpen voor mensen met een andere handicap. Ik word daaraan herinnerd wanneer sommige gebouwen alleen trappen hebben, maar ik hoger moet komen; of wanneer er geen manier is om te reizen, tenzij ik duur vervoer gebruik; wanneer mensen mijn wandelstok als excuus gebruiken om uitgebreide persoonlijke vragen over mijn gezondheid te stellen; waar het idee van chronische pijn ondoorgrondelijk is voor degenen die er niet mee leven; en waar pijn alleen gaat over huilende doodsangst of soortgelijke demonstraties van pijnreactie, niet over stille beheersing en medische hulp.

Dergelijke herinneringen hebben we niet nodig in fictie, als de werkelijkheid al hard genoeg is – sterker nog, fictie kan helpen anderen duidelijk te maken wat het betekent om anders te bewegen en om anders gehandicapt te zijn. Het brengt ook een gevoel van inclusie, dat we niet zo vreemd zijn van alle anderen – terwijl we, in feite, de sterren kunnen zijn.

Het is dan prachtig om een hoofdrolspeler als Max te zien, die – ondanks dat hij veel van dezelfde kenmerken heeft als elke broedende dude-held – niet alleen zelf een persoon met een handicap is, maar ook anderen niet afwijst of kleineert vanwege hun handicaps. (Of, vooral in het geval van Fury Road, hun geslacht.) Zelfs de schurken van het spel richten zich niet op mensen op basis van hun uiterlijk, maar hun kracht.

Het spelen als Max, het ervaren van personages met een handicap, herinnert ons eraan dat we werelden kunnen en moeten creëren die respectvol omgaan met degenen die zo vaak worden vergeten – als games meer inclusief willen zijn. Het geeft ons het gevoel dat we welkom zijn, het maakt ons plezier zoveel persoonlijker: ik twijfel er niet aan dat dit gevoel van empowerment mijn perceptie heeft gevormd van wat velen beschouwen als een middelmatig spel.

Terwijl ik me soms het gevoel van rennen wil herinneren, zoals bij Mirror’s Edge, is het ook prachtig om te zien dat een handicap geen barrière hoeft te zijn om een badass te zijn.

Fictie kan dat doen. Nog belangrijker, fictie zou dat moeten doen. De echte wereld herinnert ons er al genoeg aan hoe onzichtbaar gemarginaliseerde groepen zijn.

Het is heerlijk om te zien dat een grote studio besluit dat iemand als ik en mijn vrienden belangrijke karakters in hun spel kunnen zijn – en dat zulke karakters niet worden gedefinieerd of karikaturaal worden gemaakt door een handicap.