Keith Hernandez hoort niet in STL Cardinals Hall of Fame

Ik denk dat het gebrek aan honkbal de fans van de St. Louis Cardinals echt begint te raken.

Elke dag is er wel een andere discussie tussen fans op sociale media. Het onderwerp van de laatste tijd is de selectie van Bill White, Tom Herr en John Tudor naar de Cardinals Hall of Fame over voormalig National League Most Valuable Player Keith Hernandez die Pittsburgh Pirates-grootheid Willie Stargell voor de eer bond en het met hem deelde in 1979.

Laat ik eerst zeggen dat ik het niet eens ben met mensen die beweren dat het team “het fout heeft” bij het benoemen van de drie winnaars. Dit is een zaak van de fans en als de fans het zo wilden, hoe kan het dan “fout” zijn? Het is nogal dwaas om over dit onderwerp te discussiëren, want met drie spelers die elk jaar quitte spelen, is het niet zozeer een kwestie van wie het gaat halen, als wel wanneer ze het halen. Ik durf te wedden dat Hernandez ergens in de komende drie jaar zal uitkomen. En, met de hub bub dat is gebeurd in de afgelopen dagen, het zou me helemaal verbazen het is in 2021. Dankzij het honkbalseizoen dat vrijwel zeker gedoemd is om te worden gespeeld met geen fans in opkomst, zou het niet beter zijn om volgend jaar toch te worden geëerd?

Hernandez was een getalenteerde speler, daar is geen twijfel over mogelijk. Hij had daar moeten staan met Ozzie Smith, Willie McGee en Herr als we denken aan Cardinals-legendes van de door Whitey Herzog ontworpen teams van de jaren tachtig. Maar, schokkend, terwijl de Cardinals zich nog koesterden in de gloed van hun 1982 World Series kampioenschap, waren we allemaal geschokt toen we hoorden dat de gladde fielding, steady-hitting eerste honkman was verhandeld. En niet zomaar verhandeld. Hij werd verkocht aan de New York Mets, van alle teams. Die 1983 Mets waren niet de imposante ploeg met Dwight Gooden, David Cone, Kevin Mitchell en Darryl Strawberry later in de jaren 1980. Ze waren één van de slechtste ploegen in baseball, het Siberië van de National League. En hij werd eigenlijk voor niets weggegeven.

Het had geen zin. Het verkopen van Hernandez heeft St. Louis niet veel beter gemaakt. En zijn veteranen leiderschap was een sleutel tot het omdraaien van de Mets. Fans in St. Louis waren razend. Ik weet nog toen ik het nieuws hoorde. Iedereen dacht dat Whitey zijn verstand had verloren. We ontdekten pas veel later dat de reden dat Hernandez moest gaan was dat hij op het punt stond ontmaskerd te worden als een belangrijke speler in de Major League Baseball cocaïne controverse die het spel jarenlang bezoedelde. En het was niet alleen dat hij in verlegenheid zou worden gebracht dat Hernandez werd verhandeld. Jaren later onthulde Herzog dat de voorheen sympathieke Hernandez een probleem was geworden in het clubhuis en diende als een afleiding voor het team.

Uiteindelijk denk ik dat het de exit van Hernandez was die fans verzuurde op de eens zo populaire speler in St. Louis. Hoewel sommigen hebben betoogd dat iedereen een tweede kans verdient, denk ik niet dat het morele deel van de kwestie de manier waarop mensen denken over Hernandez heeft veranderd. Het is het feit dat hij van een Busch Stadium idool naar een centrale figuur van de bittere rivaal van het thuisteam ging, dat de manier waarop mensen over hem denken ten kwade veranderde. Hernandez begon echt meer bij New York te horen dan bij St. Louis nadat hij vertrok. Hij is daar tot op de dag van vandaag omroeper en hij werd gecementeerd in het nationale geweten als Mets-fan, niet alleen door jarenlang te zien in dat high profile team, maar ook door de hoofdrol te spelen als gevierde Mets-speler in Seinfeld.

Hernandez zou verder worden vervangen in de Cardinals-tijdlijn door het feit dat het team zijn plek op het eerste honk opvulde met de populaire slagman Jack Clark, die St. Louis leidde naar National League pennants in 1985 en 1987. Clark bood opwindende home run power die Hernandez niet had. Daarna speelden jongens als Mark McGwire, Albert Pujols, Matt Carpenter, Lance Berkman en anderen met spectaculaire resultaten op het eerste honk. Als Cardinals-fans een lijst zouden moeten maken van de top vijf eerste honkmannen van de laatste vijftig jaar, dan vrees ik dat Hernandez daar niet bovenaan zou staan. Hij zou blij zijn als hij in de onderste helft zou komen. Zeker als we de vraag openden naar de beste eerste honkman in de geschiedenis van de franchise en Stan Musial, Johnny Mize en Sunny Jim Bottomley aan de lijst van opties toevoegden.

Bottom line, als Hernandez ergens slachtoffer van is, is het dat de omstandigheden hem veroorzaakten om elders een grotere naam voor zichzelf te maken. Ik weet zeker dat een ster in New York City veel lucratiever is dan in St. Louis. Dus hij zou waarschijnlijk niets veranderen, zelfs als hij de tijd kon terugdraaien en de problemen kon oplossen die zijn vertrek bij de Cardinals veroorzaakten. Laten we er dus geen traan om laten dat hij een eer misloopt die hij waarschijnlijk niet echt begeert. We zullen zien, als hij over een paar jaar wordt gekozen, of hij de kans om weer in de Cardinals-familie te worden verwelkomd, omarmt.