Een van de verschillen tussen katholieken en protestanten is het gebruik van het kruisbeeld of het kruis. Ik werd hierop attent gemaakt toen een gelovige protestantse vriendin op een dag haar kinderen meenam naar het kantoor van Right to Life. Op een prominente plaats boven de deur van het kantoor hing mijn Sint Benedictus kruisbeeld. Toen haar zoon vroeg: “Wat is dat op het kruis?”, bevestigde mijn stamelende antwoord dat zijn onschuldige vraag mij overrompelde.
Zijn we ons er gewoon van bewust of begrijpen we het volledig?
Zo is het ook met tal van andere aspecten van ons katholieke leven. Wiegkatholieken beschouwen uiterlijke tekenen van ons geloof soms als vanzelfsprekend, omdat ze altijd al deel van ons leven hebben uitgemaakt. Hoewel we ons bewust zijn van katholieke sacramenten en symbolen, kunnen we echt zeggen dat we ze begrijpen? Welk antwoord geven wij als ons een praktijk, devotie, sacrament of geloof wordt ondervraagd?
Houden wij genoeg van het katholieke geloof om te leren?
Vele jaren geleden stelde mijn protestantse baas regelmatig vragen over het katholicisme. Hoewel mijn antwoorden voldoende waren om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen, werd ik me bewust van het feit dat mijn kennis zich niet verder had ontwikkeld naarmate ik volwassener werd. Ja, de grondbeginselen van het katholieke geloof waren er, een oppervlakkig besef van het hoe en waarom. Maar er was een diepe behoefte om een diepere kennis te ontwikkelen om genoeg te geven om te hongeren naar details.
Er wordt wel gezegd dat als iemand echt liefheeft, hij het voorwerp van zijn genegenheid intiem wil kennen. Dit geldt zowel voor wereldse belangen als voor belangen van geestelijke aard. Bijvoorbeeld, een voortdurende studie van planten en bloemen komt voort uit een diepe affiniteit voor tuinieren. Zeker, mooie kleuren en het plezier dat ze geven kunnen bevredigend zijn, maar er is een verlangen naar meer. Het is goed voor de aspirant tuinier om cultivars, groeiwijzen, milieubehoeften en seizoenen te bestuderen. Op die manier wordt de tuin goed doordacht en bloeit hij gedurende meerdere groeiseizoenen, waardoor het plezier langer wordt.
Wat zijn we bereid te doen?
Dit roept de vraag op: Wat zijn wij bereid te doen om ons geloofsleven te voeden, zodat het kan bloeien? God had de wereld zo lief dat Hij Zijn enige Zoon heeft gegeven. Welke betere illustratie van ware liefde is er op deze aarde? Het komt dus weer neer op liefde. Een onbelemmerde liefde tot God is van cruciaal belang om ons geestelijk leven te laten rijpen, want het eeuwig welzijn van onze ziel berust op voeding en zorg. De Heilige Moeder Kerk heeft zeker alles verschaft wat katholieke christenen nodig hebben om tot bloei te komen; de Bijbel, de Catechismus van de Katholieke Kerk, geschriften van de Kerkvaders, en de voorbeelden van grote heiligen zijn slechts enkele van de middelen die ons ter beschikking staan.
Net zoals een tuin voortdurende inspanning vereist, zo doet de ziel dat ook. Gewoon planten, water geven en dan weglopen resulteert in een wanordelijke, verlaten tuin. Vertrouwen op sacramenten uit de kindertijd en onze loutere aanwezigheid bij de zondagsmis heeft evenzo onbevredigende resultaten. Om te blijven groeien in genade en liefde, moet onze ziel zorgvuldig worden verzorgd. De oogst die we oogsten zal ons dan vullen met de aanwezigheid van God.
Crucifix of Kruis: Wat is het Antwoord?
Het antwoord van het jongetje dat mij die dag met zijn moeder bezocht, bevredigde zijn nieuwsgierigheid. Het was Onze Verlosser Jezus Christus aan het kruis, Die voor onze zonden gestorven was. Maar zijn moeder veranderde snel van onderwerp en helaas, een kans op evangelisatie was verloren gegaan.
Wat had ik nog meer met hen beiden kunnen delen? Katholieken dragen een kruisbeeld met daarop het lichaam van Jezus (corpus) omdat het ons herinnert aan het grootste geschenk van liefde dat ooit gegeven is. Een leeg kruis is een vereenvoudigd, christelijk symbool, maar het brengt niet het hele verhaal over. Jezus stierf voor onze zonden, een daad waarnaar we telkens terugkeren als we getuige zijn van het Heilig Misoffer. Op het moment van de Consecratie worden we teruggebracht in de tijd, naar de voet van het kruis op Golgota. We nemen deel aan het Lichaam en Bloed van Christus, zoals Hij ons opdroeg op Witte Donderdag, toen Hij zei: “Neemt en eet”.
Het kruisbeeld dient ook als een dwingende herinnering om lief te hebben zoals Hij liefheeft en om ons eigen kruis op te nemen om Hem te volgen. Daarom is het kruisbeeld een passend symbool van Zijn dood voor onze verlossing. Hij werd er aan gekruisigd, Hij stierf er, en Hij werd er na de dood van afgehaald.
Toch is het de verrezen Christus die altijd bij ons is. Misschien is een geschikter symbool voor de verrezen Christus de lege graftombe – Hij is er niet meer, Hij is verrezen. Alleluia!
En zo gaan we door met “…de verkondiging van de gekruisigde Christus.” 1 Korintiërs 1:23