Abstract
Diabetes is altijd een defensief specialisme geweest voor de arts. De behandeling van insuline-afhankelijke diabetes mellitus (IDDM) is gericht op het nabootsen van de normale fysiologie, het minimaliseren van de risico’s, het verlichten van late complicaties, en het bieden van begeleiding en ondersteuning. Het is in wezen een oefening in het beperken van de schade. Met de huidige therapie kan veel worden bereikt, en microvasculaire complicaties kunnen worden voorkomen – of op zijn minst vertraagd – door een betere glycemische controle. Toch blijven de huidige middelen om een veilige normoglykemie te bereiken op zijn best beperkt. Velen van ons hopen en geloven dat, naarmate het volgende millennium nadert, het voor het eerst mogelijk zal blijken om het offensief over te nemen, hetzij door de insulinesecretie te herstellen, hetzij door het beginnende ziekteproces tot stilstand te brengen voordat IDDM klinisch begint te ontstaan. Nieuwe en veiliger middelen om de normoglykemie te herstellen staan hoog op de onderzoeksagenda voor de gevestigde diabetespatiënt, maar de vooruitgang blijft frustrerend traag. Daarentegen blijft het werk aan de pathogenese van IDDM vaart winnen, 20 jaar nadat de menselijke leukocyten antigen associaties (1,2) en islet cel antilichamen (ICAs) (3) werden ontdekt.