De beste manier om te waarderen waar je nu bent, is te zien hoe ver je gekomen bent. LANY, een indie-pop band uit Los Angeles, hebben nu hun derde album uit, mama’s boy, en het komt in een tijd waar de wereld in wanorde lijkt te zijn. Velen zijn op zoek naar inhoud, richting, en een houvast om op te staan. Artiesten gaan vaak door dezelfde verovering. Soms, om te kunnen komen waar je naar op weg bent, moet je de klok terugdraaien en onthouden waar je vandaan kwam.
“Ik heb de laatste paar jaar geobsedeerd door het idee van de beste band of de grootste band, maar dat is zo subjectief,” frontman van LANY, Paul Jason Klein vertelde EARMILK. “Maar weet je wat? Wie is de meest verbeterde band? Dat zijn wij. 100 procent.” Met opgeheven hoofd is de leadzanger trots op de mate van groei die de band in slechts vier jaar heeft laten zien. “Er is absoluut geen ego in deze band. Ik denk dat we meer van elkaar houden dan ooit tevoren. Het stelt ons in staat om ongelooflijk kritisch en eerlijk te zijn tegen onszelf.”
Album nummer drie is hier en LANY heeft afgeleverd wat gemakkelijk hun meest aangrijpende LP van hun carrière is.
Ik ben in het verleden kritisch geweest op de veelbelovende band, omdat ze hun carrière begonnen met homerun na homerun voor elke EP gedropt tussen 2014-2016, en gevolgd met het uitbrengen van een paar frustrerende breakup-albums – frustrerend niet omdat het breakup-albums waren, maar omdat ze consistentie misten in de kwaliteit waartoe ze hebben bewezen in staat te zijn. Het titelloze debuut, LANY, had misschien een aantal cuts die merkbaar opvullers waren. Met 16 tracks, ontbrak er een saamhorigheid. Hun vervolgalbum bevatte weliswaar een handvol prachtige nummers met een paar moedige momenten op zowel tekstueel als sonisch vlak, maar miste sterke melodieën en had waarschijnlijk gewoon de verkeerde single als lead. Niettemin, LANY ging vooruit en zegevierde.
Ze toerden de wereld rond. Ze werkten ook samen met Julia Micheals en later verbonden ze zich met Lauv vorig jaar met “Mean It”. Na hun laatste tour voor hun tweede album, Malibu Nights, nam de band een twee weken durende reis naar de stad waar ze oorspronkelijk waren opgericht, Nashville. Daar begonnen ze te schrijven en te werken aan hun volgende LP.
Het goede nieuws is dat waar albums als hun laatste de plank missloegen, dit album recht in de roos spijkerde. Een samenhangende vibe is om het album gewikkeld als een boekomslag. De traditionele akoestische gitaar wordt nu meer gebruikt dan ooit in een LANY project, en het werkt. De jongens hebben zich niet ingehouden om met volle kracht in het centrale thema van hun project te duiken. Het voelt alsof Paul, Jake, en Les al hun grootste kwaliteiten hebben genomen, in de kamer zijn gegaan met de juiste geesten, en een aura hebben gecreëerd dat mama’s boy bedoeld is om in te leven en te blijven.
Paul vertelde ons dat het album tot op zekere hoogte ging over het volledige cirkel moment dat gebeurt na het verlaten van je geboortestad om je dromen na te jagen en als je eenmaal begint met het bereiken van een aantal van die dromen, je te herinneren hoe belangrijk en integraal je opvoeding voor je betekent. De dankbaarheid van Pauls geografische identiteit is de esthetische basis voor de uitrol van het album.
Bekijk deze post op Instagram
Het songschrijven van Paul Klein, wat aantoonbaar zijn sterkste wapen is, schittert enorm in de 14-track reis. Hij houdt zijn kwetsbaarheid op de voorgrond – net zoals hij altijd heeft gedaan. Echter, in deze plaat, LANY opent over veel meer dan romantische liefdesverdriet.
Ze werkten samen met country muziek zanger, songwriter Shane Mcanally, Sasha Sloan, en King Henry gedurende het album. Een van de meer in-your-face momenten van zelfreflectie en luciditeit komt op track 5. In “i still talk to jesus” omvat het songmateriaal het begrip genade – onverdiende genade die ons wordt geschonken als we “proberen het beter te doen dan gisteren”. Klein hangt al zijn vuile was buiten voor de wereld om te zien. Hij laat het publiek toe in een intieme bekentenis van hem die echt is met zichzelf. Klein groeide op in een christelijke omgeving en lang voor LANY, als tiener, was hij betrokken bij muziek in de kerk. Dus, met transparantie, zingt hij over alle dingen die hij heeft gedaan die kunnen worden beschouwd als “regelovertredend”. Toch wordt dit ietwat uiterlijke gebed beantwoord met een sterke, ijzingwekkende brug, ondersteund door een prachtig 8-koppig koor.
“De brug is zo krachtig. Het is gewoon echt geweldig geweest, dude, om te zien hoe dat nummer mensen raakt,” zei Paul terwijl hij nadacht. “Of ze nu geloven of niet, ik denk dat de boodschap is dat we allemaal gebroken zijn. Doe rustig aan met jezelf en geef jezelf een gevoel van genade.”
Dit persoonlijke nummer werd geschreven met Sasha Sloan en Shane Mcanally. Paul geeft toe dat voordat hij Mcanally ontmoette, hij niet wist wie hij was. “Sasha had zoiets van: ‘hé, Shane wil echt met je schrijven, en ik ga met je mee.’ Ik wist gewoon echt niet wie Shane was en het is maar goed dat ik dat niet wist,” zei Klein over Mcanally. “Als ik dat had gedaan, zou ik een beetje nerveus zijn geweest. Maar hij is gewoon de meest nuchtere kerel ooit.” De uit LA afkomstige zangeres, songwriter, Sasha Sloan heeft ook songwriting credits op 9 andere tracks waardoor het 10/14 in mama’s boy is wat mogelijk bijdraagt aan die merkbare saamhorigheid in het album.
voelt alsof we in een droom zitten tbh!! je weet nooit echt hoe de muziek ontvangen gaat worden, maar de feedback is gewoon zo overweldigend positief. love y’all ? #askLANY https://t.co/FBEEPglBtu
– LANY (@thisisLANY) 6 oktober 2020
“Ik heb dat nummer gedemoot en toen heb ik het naar Jake en Les gestuurd, en Jake belde me gewoon huilend aan de telefoon. Ik heb Jake nog nooit horen huilen. Dus, ik wist dat het liedje belangrijk was voor ons,” herinnerde Klein zich. “Maar, ik wist het niet omdat… het is echt interessant man. Het is zo grappig. Mensen die tolerantie prediken zijn gewoon zo interolant ten opzichte van het christendom. Ze zijn tolerant ten opzichte van elk ander geloof en elk moreel kompas en systeem, maar, vaak, zo intolerant ten opzichte van alles wat ze niet geloven.”
Op de eerste dag van hun twee weken, begon de band te werken aan een van de singles uit mama’s boy, “if this is the last time”. Het is een echte tranentrekker.
Dit is weer een persoonlijk nummer voor heel LANY waar ze nadenken over familie. De tweede single van het album is een brief aan hun geliefden nu ze allemaal ouder worden. Het lied fixeert zich niet te veel op sterfelijkheid, maar eerder op dankbaarheid. Song na song op deze plaat, bracht de band knallende melodieën samen, gekoppeld aan eerlijke teksten die niet eenvoudiger gezegd konden worden.
De bounce back is echt. De productie is scherp en creatief. De melodische variëteit die ze in het geheel wisten uit te vinden is een andere verfrissende realisatie. Bijvoorbeeld, hoewel het refrein op “good guys” misschien wat cheesy overkomt, herstelt het zich met de meest lumineuze, oplichtende, Coldplay-achtige brug van het album. Het aanstekelijke “when you’re drunk” pre-chorus is een ander opmerkelijk hoogtepunt, omdat het gemakkelijk is om de tekst mee te zingen, “you don’t want me like I want you.”
Klein erkent zowel Coldplay als John Mayer als enorme invloeden in de muziek. “Voor mij groeide ik op met John Mayer en zijn songwriting. Eén ding valt me op bij John Mayer: elke solo – je kunt het zingen. Dat is de sleutel tot zijn succes als gitarist. Daarbovenop, bij Coldplay, hun muur van geluid die ze hebben uitgevonden met de stijgende gitaarlijn die als het ware de hoofdkloof wordt. Ik heb mijn hele leven die twee bestudeerd en om die twee samen te brengen… ik denk dat je dat echt kunt horen.”
De LANY jongens zijn gewend om electrificerende shows te geven waar ze zich fysiek kunnen bezighouden met hun fanbase. Dat element van het droppen van een album is helaas veranderd als gevolg van het klimaat van de wereld met betrekking tot de COVID-19 wijdverspreide pandemie en veiligheidsmaatregelen. De band heeft echter besloten om met de stoten mee te gaan en nog steeds manieren te vinden om hun fans te ‘raken’. De band is zeer actief in het uitbrengen van nieuwe merchandise, een album zine, en song visuals. Paul sprak over een samenwerking in de maak met Levi’s.
“Ik ben bezig met een LANY Levi’s trucker jack, dat is denim en heeft ‘LANY’ geborduurd over de rug schouder,” zei Klein. “Ik ontwerp een heleboel patches op dit moment.”
Het album, mama’s boy overtreft wat de band in staat is geweest om samen te stellen voor zover full-length lichamen van het werk. Het is echt een testament van nederigheid en ijver. Met vallen en opstaan heeft de band zijn potentieel bereikt en, optimistisch, ik geloof niet dat ze hun volledige potentieel nog niet bereikt hebben. Voor nu, eindig ik dit met hoe Paul het tegen me zei. LANY is “de meest verbeterde band op de planeet. Punt.”
Mama’s boy is nu verkrijgbaar via Polydor Records.
Connect with LANY: Spotify | Twitter | Youtube | Instagram | Website | Store