Oprah accepteerde de Cecil B. DeMille Award op de 75e Golden Globes op zondag met een toespraak die zo krachtig was, dat het publiek niet kon stoppen met haar te smeken om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap.
Na het bedanken van de Hollywood Foreign Press Association en het erkennen van de pers zelf, begon Oprah’s toespraak met een aanbod van dank aan alle vrouwen die naar voren zijn gekomen om hun verhalen te delen in de nasleep van de #MeToo-beweging, waarbij ze haar wensen in het bijzonder uitbreidde naar de “vrouwen van wie we de verhalen nooit zullen horen.” Ze nam ook een moment tijdens haar toespraak om te praten over Recy Taylor, een vrouw die werd verkracht door zes blanke mannen in Alabama in 1944, wiens geest, zei Oprah, voortleeft “met elke vrouw die ervoor kiest om te zeggen ‘ik ook’ en elke man die ervoor kiest om te luisteren.”
“Ik wil dat alle meisjes die hier nu kijken, weten dat er een nieuwe dag aan de horizon gloort. En wanneer die nieuwe dag eindelijk aanbreekt, zal het zijn vanwege een heleboel prachtige vrouwen, van wie velen hier vanavond in deze kamer zijn, en een aantal behoorlijk fenomenale mannen, die hard vechten om ervoor te zorgen dat zij de leiders worden die ons naar de tijd brengen waarin niemand ooit nog ‘ik ook’ hoeft te zeggen,” zei ze.
Lees Oprah’s toespraak hieronder in zijn geheel.
In 1964 zat ik als klein meisje op de linoleumvloer van mijn moeders huis in Milwaukee te kijken naar Anne Bancroft die de Oscar voor beste acteur presenteerde tijdens de 36e Academy Awards. Ze opende de envelop en zei vijf woorden die letterlijk geschiedenis maakten: “De winnaar is Sidney Poitier.” Op het podium kwam de meest elegante man die ik me ooit herinnerde. Zijn das was wit, zijn huid was zwart – en hij werd gevierd. Ik had nog nooit een zwarte man zo gevierd zien worden. Ik heb vele, vele malen geprobeerd uit te leggen wat zo’n moment betekent voor een klein meisje, een kind dat vanaf de goedkope stoelen toekeek hoe mijn moeder door de deur kwam, moe van het schoonmaken van andermans huizen. Maar alles wat ik kan doen is citeren en zeggen dat de uitleg in Sidney’s optreden in Lilies of the Field: “Amen, amen, amen, amen.”
In 1982, ontving Sidney de Cecil B. DeMille award hier bij de Golden Globes en het is niet aan mij voorbij gegaan dat op dit moment, er een paar kleine meisjes kijken terwijl ik de eerste zwarte vrouw word die deze zelfde award krijgt. Het is een eer – het is een eer en het is een voorrecht om de avond met hen allemaal te delen en ook met de ongelooflijke mannen en vrouwen die me hebben geïnspireerd, die me hebben uitgedaagd, die me hebben gesteund en die mijn reis naar dit podium mogelijk hebben gemaakt. Dennis Swanson die me een kans gaf voor A.M. Chicago. Hij zag me in de show en zei tegen Steven Spielberg, zij is Sophia in The Color Purple. Gayle die een vriendin is geweest en Stedman die mijn rots is geweest.
Ik wil de Hollywood Foreign Press Association bedanken. We weten dat de pers deze dagen wordt belegerd. We weten ook dat het de onverzadigbare toewijding is om de absolute waarheid te onthullen, die ons ervan weerhoudt de ogen te sluiten voor corruptie en onrecht. Voor tirannen en slachtoffers, en geheimen en leugens. Ik wil zeggen dat ik de pers meer dan ooit waardeer nu we door deze gecompliceerde tijden proberen te navigeren, wat me op het volgende brengt: wat ik zeker weet is dat het spreken van je waarheid het krachtigste instrument is dat we allemaal hebben. En ik ben vooral trots op en geïnspireerd door alle vrouwen die zich sterk genoeg en bevoegd genoeg voelden om zich uit te spreken en hun persoonlijke verhalen te delen. Ieder van ons in deze kamer wordt gevierd vanwege de verhalen die we vertellen, en dit jaar werden we het verhaal.
Maar het is niet alleen een verhaal dat de entertainmentindustrie beïnvloedt. Het is een verhaal dat elke cultuur, geografie, ras, religie, politiek, of werkplek overstijgt. Daarom wil ik vanavond mijn dankbaarheid uitspreken aan alle vrouwen die jaren van misbruik en aanranding hebben doorstaan omdat zij, net als mijn moeder, kinderen te eten hadden, rekeningen te betalen en dromen na te jagen. Het zijn de vrouwen wier namen we nooit zullen kennen. Zij zijn huishoudelijk werkers en landarbeiders. Ze werken in fabrieken en in restaurants en ze zitten in de academische wereld, techniek, geneeskunde en wetenschap. Ze maken deel uit van de wereld van technologie en politiek en bedrijfsleven. Zij zijn onze atleten in de Olympische Spelen en zij zijn onze soldaten in het leger.
En er is nog iemand, Recy Taylor, een naam die ik ken en waarvan ik denk dat u die ook zou moeten kennen. In 1944 was Recy Taylor een jonge vrouw en moeder die naar huis liep van een kerkdienst die ze had bijgewoond in Abbeville, Alabama, toen ze werd ontvoerd door zes gewapende blanke mannen, verkracht, en geblinddoekt werd achtergelaten langs de kant van de weg op weg naar huis van de kerk. Ze dreigden haar te vermoorden als ze het ooit aan iemand zou vertellen, maar haar verhaal werd gemeld aan de NAACP, waar een jonge werknemer met de naam Rosa Parks de hoofdonderzoeker in haar zaak werd en samen zochten ze gerechtigheid. Maar gerechtigheid was geen optie in het tijdperk van Jim Crow. De mannen die haar probeerden te vernietigen werden nooit vervolgd. Recy Taylor stierf tien dagen geleden, net voor haar 98ste verjaardag. Ze leefde zoals wij allemaal hebben geleefd, te veel jaren in een cultuur die gebroken was door brutaal machtige mannen. Te lang zijn vrouwen niet gehoord of geloofd als ze de waarheid durfden te spreken tegen de macht van die mannen. Maar hun tijd is om. Hun tijd is op.
Hun tijd is op. En ik hoop – ik hoop alleen dat Recy Taylor is gestorven in de wetenschap dat haar waarheid, net als de waarheid van zoveel andere vrouwen die in die jaren werden gekweld, en zelfs nu nog worden gekweld, verder marcheert. Het was ergens in Rosa Parks’ hart, bijna 11 jaar later, toen ze de beslissing nam om te blijven zitten in die bus in Montgomery, en het is hier bij elke vrouw die ervoor kiest om te zeggen: “Ik ook.” En elke man – elke man die ervoor kiest om te luisteren.
In mijn carrière, wat ik altijd mijn best heb gedaan om te doen, of het nu op televisie is of door middel van film, is om iets te zeggen over hoe mannen en vrouwen zich echt gedragen. Om te zeggen hoe we schaamte ervaren, hoe we liefhebben en hoe we woeden, hoe we falen, hoe we ons terugtrekken, volharden, en hoe we overwinnen. Ik heb mensen geïnterviewd en geportretteerd die de lelijkste dingen die het leven je kan toewerpen hebben doorstaan, maar wat ze allemaal lijken te delen is het vermogen om hoop te houden op een betere morgen, zelfs tijdens onze donkerste nachten. Dus ik wil dat alle meisjes die hier nu kijken, weten dat er een nieuwe dag aankomt. En wanneer die nieuwe dag eindelijk aanbreekt, zal dat te danken zijn aan een heleboel prachtige vrouwen, van wie er velen hier vanavond in deze kamer zijn, en een aantal behoorlijk fenomenale mannen, die hard vechten om ervoor te zorgen dat zij de leiders worden die ons naar de tijd brengen waarin niemand ooit nog ‘ik ook’ hoeft te zeggen.”
Schrijven naar Mahita Gajanan op [email protected].