Als ik het woord commune zeg, komen er waarschijnlijk een heleboel dingen in me op: drugs, vrije liefde, een gigantische keuken gevuld met vaten stoofpot, ziljoenen gedeeltelijk geklede kinderen op blote voeten die doelloos rondrennen, ziljoenen gedeeltelijk geklede volwassenen op blote voeten die doelloos rondrennen, kroontjes gemaakt van bloemen, vrede, liefde, voorraden automatische geweren…. Ik bedoel, er worden veel beelden opgeroepen.
Maar laten we er eens een minuutje over nadenken. Denk er echt over na. Een commune. Stel dat je grote visioenen hebt om weg te komen van wetenschapsprojecten… en de constante rotatie van gebakken kip en crockpot ribbetjes die je leven opfleuren. Stel, je verzamelt zes of zeven van je beste vriendenfamilies en jullie besluiten allemaal een middelvinger op te steken naar moderne sociale constructies. Stel dat je wat geld inbrengt. Stel dat je een oude boerderij vindt of, waarschijnlijker, een dichtgetimmerd winkelcentrum uit de jaren ’80. Hoe zou je het laten werken? Wat zou je nodig hebben? Zou je gezin van vijf in een oude Benetton kunnen wonen? Zou je het voormalige foodcourt naar je biologische hand kunnen zetten?
Ja. Ja, ik wed dat je dat kan. De truc zal zijn om genoeg plaats te vinden voor iedereen. Want ook al heb je afgesproken om in een commune te wonen, je hebt niet afgesproken om boven op elkaar te zitten (tenzij dat je ding is, in welk geval, geniet van je sexy sexy commune).
Je hebt een ruimte nodig voor elk gezin, een ruimte voor alle kinderen, een ruimte voor de volwassenen om rond te hangen, een ruimte voor de vele kindermeisjes die je ongetwijfeld zult inhuren, zodat je kunt genieten van de ruimte alleen voor volwassenen, een ruimte voor school, omdat jullie kinderen allemaal genieën zijn en terwijl het moderne schoolsysteem dat verpest, zal je commune elke unieke hersengolf koesteren en vieren (zolang dat koesteren en vieren gebeurt in een op zichzelf staande ruimte die geen observatie van ouders vereist tijdens de uren van 8 uur ’s morgens en 5 uur ’s middags, want: BANEN).
Dat is nog iets. Banen. Je zult er waarschijnlijk toch een paar nodig hebben om de commune draaiende te houden. Iemand zal de elektriciteitsrekening moeten betalen voor de Sbarro-galutenvrije keuken. Dit kun je natuurlijk van te voren regelen. Misschien kun je de kunstwerken van de kinderen verkopen, of manga maken van hun fuga-state naschoolse verhalen, en deze dingen verkopen aan de hipsters die in de stad wonen. Misschien moet er ergens iemand in een gebouw gaan werken. Je komt er wel uit.
Andere beslissingen die je moet nemen over de commune zijn vrije liefde: ja of nee, en het kweken van wiet: ja of nee. Er zal een groepstuin moeten worden aangelegd, want groepstuinen maken deel uit van de Commune Bylaws van 1964. Maar maak je geen zorgen, je kunt kweken wat je maar wilt (behalve wiet als je daartegen hebt gestemd, maar laten we reëel zijn.)
Je kunt geen gezouten chocoladeamandelen van Trader Joe of grapefruitwodka in de boetiek in je tuin kweken, dus er zullen voorzieningen moeten worden getroffen. Je zou waarschijnlijk wel kunnen werken aan een benadering van deze dingen, maar of iemand van jullie ijverig genoeg is om dat te proberen is, nogmaals, aan de groep om te beslissen.
Voordat ook maar één van deze pietepeuterige beslissingen wordt genomen, moeten jullie echter allemaal samenkomen om de grote details uit te werken. (Je weet wel, waar in de stad jullie allemaal willen wonen, hoeveel geld jullie eigenlijk hebben, de belastingbesparing van het eventueel proberen om van het hele ding een soort kerk te maken, enz.
Daartoe moet een tijdstip worden gevonden waarop alle zeven families kunnen samenkomen, wat een huzarenstukje is, niet te vergelijken met het oproepen van Mars en Uranus om te zien wanneer ze kunnen samenvallen met Mercurius en Venus, en waarom is de aarde altijd zo druk op dinsdag, en wie denkt Neptunus wel dat hij is, dat we altijd naar HEM moeten gaan omdat hij zo ver weg is.
Als de planeten eenmaal op één lijn staan, kan het plannen beginnen.
Het zal zo leuk zijn om allemaal op één plek te wonen! Geen kosten, geen PTA vergaderingen, alleen vrienden en kinderen en de geest geuren van Wok en Rolls van de afgelopen jaren. Alles wat je hoeft te doen is bij elkaar te komen voor die eerste bijeenkomst. Zorg gewoon dat je schema’s kloppen zodat je…
Oh, fuck it. Misschien kun je gewoon een paar duplexen huren in hetzelfde blok? Hetzelfde verschil, toch? Je kunt het Commune 2.0 noemen en een online manifest schrijven over de vrijheid om je vuilnisbakken zoveel dagen achter elkaar buiten te zetten als je wilt, want vrienden zijn supertolerant over dat soort dingen. Je kan nog steeds naakt en blootsvoets rondlopen. Je kan zelfs nog steeds een gigantische groepstuin hebben, en vaten met stoofpot. Of op z’n minst een catering account hebben bij de dichtstbijzijnde burrito tent. Het lijkt doenbaar. Ja?