Funeral is wild ongelijkmatig, een landschap van uitgesproken hoogte- en dieptepunten. In waarheid, het piekt vroeg, op “Mahogany.” Te midden van een rokerige Eryn Allen Kane sample (geproduceerd door Mannie Fresh en Sarcastic Sounds), gebruikt Wayne zijn run-on sentence syndroom door de vele associatieve lijnen te traceren die weglopen van het woord ‘mahogany’: “Mahonie deurklink die past bij het vloerpaneel/ Mahonie zand, mahonie Dior sandaal.” De strijd om het slechtste nummer van het album is veel meer omstreden. Er is “Trust Nobody,” gezonken door een banale en misplaatste Adam Levine hook; “Get Out Of My Head,” verzuurd door de grote rap pedant XXXTentacion; “Sights and Silencers,” een verrassend slappe The-Dream ballad die hij gewoon aan Jeremih had moeten geven; en “Dreams,” dat klinkt als Wayne’s auditie voor een middelbare school productie van een Andrew Lloyd Webber musical. Funeral is pokdalig met duds.
Funeral is ook bezaaid met klassieke Wayne-ismen, zoals wanneer hij schreeuwt Sinead O’Connor, terloops verwijst naar de specerij Heinz 57, en kookt een beetje woordspeling geïnspireerd door Eric Snow, de voormalige NBA-speler wiens unremarkable carrière piekte in 2003. Dit zijn de typische, heerlijk willekeurige momenten waar Wayne fans sinds zijn Drought 3 dagen voor hebben geleefd. Terwijl die versie van Wayne zijn referentiële, stream-of-consciousness stijl temperde met een meesterlijke pacing en komische timing, vervallen te veel nummers op Funeral – zoals “Darkside”, “Wayne’s World”, “Mama Mia” en het titelnummer – in woord braaksel, alsof hij hele verzen in één adem probeert uit te spugen. Het simpelweg verwijderen van de acht slechtste nummers van het album zou Wayne minder als een onhandelbare brandslang en meer als een gekke rapvirtuoos hebben neergezet, wat hij ook is.
Lil Wayne’s vorige album, Tha Carter V, was ook te lang, maar het was tenminste verankerd door een zachte familiale onderstroom. Afgezien van een paar momenten, zoals “Bastard (Satan’s Kid),” dat raakt aan Wayne’s vader’s verwaarlozend ouderschap, is Funeral emotioneel stuurloos. Nu Wayne een nieuw decennium ingaat – zijn vierde als professioneel rapper – is het moeilijk om te weten waar hij met zijn hoofd zit, waar hij vandaan komt, of waar hij naartoe gaat.