De meest belachelijke oorzaak van inter-band fisticuffs gedetailleerd in nieuwe Lynyrd Skynyrd biografie “Whiskey Bottles and Brand-New Cars,” moet een meningsverschil zijn over hoe het woord “schnapps.” moet worden uitgesproken.”
Auteur Mark Ribowsky schrijft dat dit de reden was, dat Skynyrd-zanger Ronnie Van Zant, voor een show in 1975 in het Verenigd Koninkrijk, als opening voor Black Sabbath, dronken een whiskyfles over het hoofd van een roadie sloeg. En vervolgens sneed hij in de polsen van gitarist Gary Rossington met glasscherven. Verstikking, veel gemorst bloed, veel verband en een gebroken hand waren het gevolg. De groep speelde de show nog steeds.
“Eigenlijk was dat waarschijnlijk een van de meer intellectuele ruzies die die jongens hadden,” grapt Ribowsky. “Die jongens zouden overal ruzie over maken. Dat was een deel van hun aard, het zat in hun bloed, het was waar ze vandaan kwamen.”
Ribowsky’s boek – volledige titel “Whiskey Bottles and Brand-New Cars: The Fast Life and Sudden Death of Lynyrd Skynyrd” – verschijnt 1 april ($28, chicagoreviewpress.com). Het 307 pagina’s tellende boek bevat verhalen over de arena-waardige verdorvenheid van de Southern rockers (drank, coke, wiet, hasj, pogingen om een roadie uit een vliegtuig te gooien tijdens de vlucht). Het geeft ook een completer beeld van het muzikale talent van Skynyrd. En de vaak karikaturale frontman.
“Mensen hebben tijdens zijn leven nooit echt geweten wie Ronnie Van Zant was, omdat hij altijd die reputatie had van de bar-brawling redneck, good old boy,” zegt Ribowsky. “En dat was hij ook. Maar hij was eigenlijk een heel slimme, zeer getalenteerde liedjesschrijver en zanger, en ik denk dat hij zich nooit begrepen voelde, wat leidde tot veel van zijn roekeloze gedrag met drugs en drank en vrouwen.
“Het is een heel ingewikkeld verhaal dat ik heb ontdekt.”
Van Zant kwam natuurlijk om bij het beruchte vliegtuigongeluk van Lynyrd Skynyrd in 1977, samen met onder anderen gitarist Steve Gaines, op weg van Greenville, S.C. naar een show in Baton Rouge.
Een van de dingen die auteur Ribowsky zegt te hebben geleerd tijdens de ongeveer acht maanden dat hij aan “Whiskey Bottles and Brand New Cars” werkte, was dat Van Zant, “nooit iets op papier schreef. Als hij de studio inging om op te nemen zat het allemaal in zijn hoofd. En dat heb ik nog nooit gehoord over een andere zanger in mijn leven.”
Ribowsky is van plan om hierna te werken aan een Hank Williams biografie. De New Yorker is thuis in Boca Raton, Fla.
Mark, wat was het meest verhelderend aan het interviewen van voormalig Lynyrd Skynyrd gitarist Ed King en drummer Bob Burns voor je boek?
Het interviewen van Ed King was geweldig omdat Ed King altijd het buitenbeentje was, de enige niet-Southerner, maar hij was echt de man die de band professioneel maakte. En hij werd erg slecht behandeld door de zuidelijke jongens omdat hij geen zuidelijke jongen was. En er is veel bitterheid om rond te gaan omdat hij vandaag in die band wil zijn. Bob Burns, de originele drummer, leeft in totale obscuriteit en speelde op de eerste twee albums. Hij speelde op “Freebird.” Hij speelde op “Sweet Home Alabama.” Hij speelde op “Tuesday’s Gone.” Hij speelde op “Simple Man.” Hij maakte dat geluid en hij werd ook weggegooid als een emmer vuilnis.
Enig idee waarom Gary Rossington (het laatste originele lid dat nog bij de band was) niet met je wilde praten voor het boek?
Waarschijnlijk omdat er geen geld mee gemoeid was. Dit is wat Skynyrd vandaag de dag is. Het is een geldmachine. Meer macht aan hen. Maar om de muur van dat ding te kraken moet er iets in zitten voor hen, en er zat echt niets in voor Rossington, anders dan dat dit de eerste serieuze blik op de groep was in plaats van een fanzine-achtige blik. Ik beschouw de Skynyrd die nu op de weg is niet echt als Skynyrd. Het is een nostalgie band. Die band stierf in Mississippi bij het vliegtuigongeluk in 1977.
Denk je dat de redneck vibe rond Lynyrd Skynyrd hen heeft verdrongen van een rechtmatige plaats in de all-time rock hiërarchie?
Oh ja. Hoe lang heeft het geduurd voordat ze in de Rock and Roll Hall of Fame kwamen? 2006? Doe me een lol. Maar de industrie heeft ze altijd gehaat omdat ze zich gewoon niet aan de regels hielden. Ze gedroegen zich niet anders dan The Who of Rolling Stones, maar ze kwamen uit een uithoek van Jacksonville (Fla.) dus ze kregen nooit enig respect. De oosterse critici haatten hen. Ze dachten dat ze een stelletje clowns waren en vuile schoppers en zo. Dus ja, ze verdienen het om veel hoger op die trein te staan. Top 20 op zijn minst.
Als Ronnie Van Zant vandaag zou leven wat voor muziek denk je dat hij dan zou maken?
Dat is een geweldige vraag en de verleiding is groot om te zeggen dat hij echt zou zijn opgebloeid. Charlie Bruscoe, met wie ik sprak in het boek, voormalig Skynyrd manager, zei: “Oh man, als hij zou hebben geleefd zou hij op het niveau van Elton John, Mick Jagger zijn geweest.” Maar Ronnie dacht altijd dat hij voor zijn 30e zou sterven. Dus misschien propte hij alles wat hij kon in de tijd die hij had. Ik weet het niet. Toen hij stierf was er een duet dat hij zou tekenen om met Merle Haggard te doen. Zou je dat niet graag gehoord hebben?
Je hebt eerder biografieën geschreven over Phil Spector, Tom Landry, Howard Cosell, en Satchel Paige. Met wie van deze mannen had Van Zant volgens u de meeste overeenkomsten?
Ik heb nog een boek dat in juni uitkomt, het is een biografie over Otis Redding, en geloof het of niet hij staat dichter bij Otis Redding dan bij een van deze andere jongens. Otis kwam uit Macon, Georgia en hij is nooit uit Macon weggeweest, en hij stierf ook in een vliegtuigongeluk op dezelfde leeftijd als Ronnie Van Zant.
Als iemand die toegeeft dat hij in de jaren ’70 luisterde naar meer folk-georiënteerde artiesten als James Taylor en Jackson Browne, wat bracht je er dan toe om een Skynyrd biografie te schrijven?
Veel dingen die je hoort als je jong bent, waardeer je niet totdat je ouder bent. Ik heb Queen nooit gemogen in de jaren ’70. Ik dacht dat ze belachelijk en pretentieus waren, nu hou ik van ze. En ik ontwikkelde echt een voorliefde en waardering voor Lynyrd Skynyrd toen ik in mijn 40er en 50er jaren was. En je hoort de oude liedjes op de radio komen en je denkt, “God, dat is anders dan alles wat ik in die tijd hoorde, maar ik was toen niet bereid om het te analyseren.” Dus ik raakte gewoon meer geïnteresseerd.
In “Whiskey Bottles and Brand New Cars” verken je Van Zant’s gecompliceerde relatie met de mythes van de Confederatie. Wat zijn daar een paar goede voorbeelden van?
Als je het stuk over “Sweet Home Alabama” leest, kom je een paar dingen te weten, want mensen hebben wilde veronderstellingen over dat lied gemaakt – aan beide kanten van de politieke scheidslijn. De rechtervleugel beweert graag dat het een conservatief volkslied is en de linkervleugel wijst er graag op dat hij de spot dreef met George Wallace, maar die discussie zal de komende duizend jaar nog wel woeden. Het stukje over de Confederatievlag is ook interessant. Het is gelaagd en niet zo eenvoudig als je zou denken. Die jongens waren geen racisten, hoewel ze geconditioneerd waren tot racisme. De verleiding is groot om Skynyrd te zien als een stel domme jongens uit het Zuiden die muziek spelen die ze in bars zouden spelen, maar die songs zijn zo genuanceerd en Ronnie Van Zant was een ongelooflijke songwriter met een geweldig oor.