Alyssa Krieger leidt een van de oudste en grootste asielen van Amerika, MSPCA-Angell, en ze heeft in de loop der jaren een enorm verloop van personeel en vrijwilligers gezien, meldt The Dodo.
Bron: MSPCA Angell
Ze denkt te weten waarom mensen altijd komen en gaan.
Een medische term ervoor
Het medeleven dat men voor een dier begint te voelen als men het verzorgt, kan een zware last zijn. Het is een grote last om te dragen, dag na dag, en om mee naar huis te nemen na het werk.
Bron: MSPCA Angell
Ze noemen het compassiemoeheid. Het is de stress die zijn tol eist van het lichaam en de geest van de verzorger, wanneer die persoon zich verbonden voelt met een dier en geen nee kan zeggen tegen dieren in nood.
Het is niet altijd duidelijk – als een verzorger er last van heeft, merkt hij of zij het misschien niet omdat de spanning zich in de loop van de tijd opbouwt. Alle gevoelens stapelen zich op wanneer men ziet dat dieren worden achtergelaten, gedood, mishandeld of afgemaakt.
Bron: MSPCA Angell
Elizabeth Strand, stichtend directeur van het veterinair sociaal werkprogramma van de Universiteit van Tennessee, vertelde National Public Radio:
Een van de kenmerkende tekenen van is dat je niet ongedaan kunt maken waaraan je bent blootgesteld, en je wereldbeeld is voor altijd veranderd.
Bron: MSPCA Angell
Volgens Kieger is het belangrijk om de perfecte balans te vinden tussen werk en vrije tijd. Te gehecht raken aan het leven van elk dier in het asiel kan desastreuze gevolgen hebben voor het welzijn van een verzorger.
Bron: MSPCA Angell
Kieger vertelde The Dodo:
Het eerste jaar werkte ik tijdens mijn lunchpauze door en bleef ik twee uur te laat en ik vond het geweldig, maar het was vermoeiend. Nu ben ik beter in naar huis gaan en lunchen. Als je het iedereen vraagt die met me werkt, roep ik voortdurend dat ze moeten gaan lunchen of naar huis moeten gaan.
Durend afscheid nemen
In elk opvangcentrum eindigen elke dag levens om allerlei redenen. Ouderdom, ziektes, verwondingen en verloren reddingspogingen of juridische gevechten. De cirkel van het leven moet worden omarmd op elke plaats waar mensen in contact komen met zoveel verschillende dieren. Tammy Thies, oprichtster van The Wildcat Sanctuary in Minnesota, sprak met The Dodo over compassiemoeheid:
Het is zeker een echte ziekte. Wanneer onze katten overlijden en gecremeerd worden, doen we een asvrijgaveceremonie. We vieren hun leven. Vergelijkbaar met wat je bij mensen zou doen als je het rouwproces volgt.
Bron: MSPCA Angell
Depressieve statistieken
Dood onder de dieren is te verwachten, maar in veel gevallen treft het hun verzorgers tot een punt dat ze het niet meer aankunnen. De American Veterinary Medicine Association (AVMA) geeft aan dat één op de zes dierenartsen een zelfmoordpoging heeft overwogen.
Bron: MSPCA Angell
Het is een tragische statistiek voor een beroepsgroep die als belangrijkste taak heeft levens te redden. Het is noodzakelijk dat dierenartsen en andere dierenverzorgers empathisch zijn om goed te zijn in hun werk, maar tegelijkertijd is het belangrijk om te praten over de gevaren van compassiemoeheid.
Bron: MSPCA Angell
Bewustwording
Gelukkig lijkt er nu meer bewustzijn over het onderwerp te zijn dan ooit tevoren. Mensen praten over hun gevoelens, mensen leunen op hun vrienden en familie voor steun en mensen niet bottelen hun gevoelens binnen. Ze knippen de draad door als ze hun werkplek verlaten.