Transcript
NARRATOR:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog stuitten Amerikaanse sonaronderzoekers op een mysterie – een echo van wat leek op de oceaanbodem, maar op diepten waar geen bodem zou moeten zijn.
En nog vreemder – de valse bodem bewoog. Overdag diep, kroop het dichter naar de oppervlakte als de zon onderging.
Was deze “spookbodem” vijandelijke onderzeeërs? Waterstromingen? Of misschien iets mysterieuzers?…
Opsporing van de diepten met netten en duiken met vroege onderzeeërs onthulden het antwoord: vissen. Triljoenen en triljoenen van hen. Het sonarmysterie onthulde leven in een deel van de oceaan waarvan men dacht dat het er niet was: de mesopelagische zone.
De open oceaan – alles behalve de kust en de bodem – is niet hetzelfde op verschillende dieptes. Hij bestaat uit leefgebieden die worden bepaald door stromingen, druk en temperatuur, maar vooral door licht. Van het oppervlak tot ongeveer 200 meter is de epipelagische zone. Hier kan genoeg zonlicht doordringen voor fotosynthetische organismen om te gedijen, en overvloedig leven voedt zich met deze organismen.
Het mesopelagische gebied ligt daaronder, van ongeveer 200 tot 1000 meter. Hoewel de oceaan vaak veel dieper is, is dat diep genoeg dat er bijna geen licht doordringt, waardoor het zeer moeilijk te verkennen is – tot voor kort.
Nieuwe technologie die door verkenningsschepen zoals NOAA’s Okeanos Explorer wordt gebruikt, begint te helpen de mysterieuze wezens van het mesopelagicum bloot te leggen.
Het water kan leeg lijken…maar op afstand bediende voertuigen’ met geavanceerde camera’s onthullen een wilde rel van kleuren, vormen, en bioluminescentie.
- kwallen…
- Siphonophores…
- Ctenophores…
- Hydromedusae…
Deze geleiachtige dieren overleven nettenonderzoek niet, zodat hun gedrag vaak voor het eerst wordt gezien.
Krill en vele soorten inktvisjes zijn er in overvloed… op sommige plaatsen verbazend veel.
Er zijn ook vissen – zoals deze zaagtandalen die verticaal in het water zweven, bijna onzichtbaar wachtend op prooien die boven komen. In feite zijn er hier zoveel vissen dat recente studies schatten dat tot 10 miljard ton vis – of 90% van de vis in de wereld, naar massa – wordt gevonden in het mesopelagische gebied.
Een enkele familie van vissen, de borstelhonden, telt misschien wel een quadriljoen, dat is duizend triljoen!!! Dit maakt hen de meest talrijke gewervelde dieren in de wereld.
Hoewel veel van de vissen hier piepklein zijn, komen ze in enorme aantallen voor, en ze zijn altijd in beweging.
Deze dieren – vissen en ongewervelden – maken de op en neer reis die onderzoekers ontdekten, twee keer per dag.
Wat echt verbazingwekkend is, is dat we nu weten dat het deel uitmaakt van de grootste migratie ter wereld!
Deze migratie helpt enkele ontbrekende schakels in het inzicht van wetenschappers in het voedselweb van de oceaan aan te vullen.
Mesopelagische dieren stijgen ’s avonds op, omdat ze zich voeden met plankton aan het oppervlak.
Als de zon opkomt, zakken ze terug in het donker om zich voor roofdieren te verbergen.
Het lukt ze niet allemaal. Een van de redenen waarom zeezoogdieren zoals zeeolifanten, konings- en keizerspinguïns, en sommige grote vissen zoals grootoogtonijn en zwaardvis zo diep duiken, is om zich hier met dieren te voeden.
Inzicht in het verband tussen sommige vissen die wij graag eten en mesopelagische wezens toont ons dat we voorzichtig moeten zijn met een te grote impact op deze habitat.
En wij zouden niet de enigen zijn die erdoor worden getroffen. Wanneer kleine mesopelagische wezens afval maken, en wanneer ze sterven, produceren ze wat “zeesneeuw” wordt genoemd. In de totale duisternis van de diepe oceaan is vallende zeesneeuw DE belangrijkste voedselbron voor veel bodemdieren zoals koralen en sponzen die hun eigen verbazingwekkende ecosystemen vormen.
Dieren in het mesopelagische gebied waren tot voor kort relatief veilig voor grote menselijke invloeden, maar toenemende vervuiling en overbevissing kunnen enorme gevolgen hebben. Sommige visserij-industrieën ontwikkelen nu manieren om tonnen kleine mesopelagische wezens te oogsten, wat de voedselketen zou kunnen verstoren.
Maar door nu dit belangrijke onderzoek te doen naar de mysteries van het mesopelagische gebied, krijgt de wetenschap een kans om de commerciële exploitatie voor te zijn. Als we blijven zoeken, zullen goede gegevens de basis vormen voor een slim beleid ter ondersteuning van een duurzaam gebruik van deze vrijwel onontgonnen grens.