Als u de gemiddelde Amerikaan over de oorlog van 1812 vraagt, zult u waarschijnlijk horen over Fort McHenry, de Star Spangled Banner en misschien de Slag bij New Orleans. Maar vraag het de gemiddelde Brit en je krijgt misschien een lege blik. De oorlog die wij onze “tweede onafhankelijkheidsoorlog” noemen, de oorlog waarin wij de Britten voorgoed van ons afschudden, staat in het Verenigd Koninkrijk niet eens geregistreerd.
Andrew Lambert, professor in de marinegeschiedenis aan het Kings College, de universiteit van Londen, zegt dat de Britten toen midden in de Napoleontische oorlogen zaten en probeerden een van de grootste generaals ooit af te houden. En ze waren er best trots op dat ze Napoleon, de ultieme moderne strijder, hadden verslagen bij Trafalgar en Waterloo. “James Madison,’ zegt hij, ‘is echt niet genoeg als het gaat om helden die we hebben verslagen. Je voelt je niet groot over jezelf door James Madison te verslaan. Hij is niet, je weet wel, het registreert niet.”
In feite waren president Madison en de VS de agressors, zegt Don Graves, een Canadese historicus. “Kom op, we deden helemaal niets. Wat deden de Canadezen? We waren met 600.000 mensen, een tiende van de bevolking van de Verenigde Staten. We hadden echt niets te maken met het ontstaan van de oorlog,” zegt Graves.
Lambert en Graves behoren tot de bijna 50 geleerden die deze week papers presenteren op “From Enemies to Allies,” een conferentie over de Oorlog van 1812 op de U.S. Naval Academy in Annapolis. Graves betoogt dat een deel van het doel van de Amerikaanse oorlog was Canada te ontrukken aan de Britten. Hij zegt dat Amerikaanse historici het idee betwisten dat Canada het doel van de oorlog was. Maar of dat nu zo was of niet, het was “de enige plek waar de Verenigde Staten een oorlog tegen Groot Brittannië konden voeren.” Met een marine die maar tien keer zo groot was als de Royal Navy, konden de VS het zeker niet opnemen tegen de Britten op volle zee.
Maar Don Hickey, professor geschiedenis aan het Wayne State College in Nebraska, zegt dat dat een van de vele mythen is rond de Oorlog van 1812. De VS trokken ten strijde vanwege het Britse maritieme beleid, stelt hij; de Orders in de Raad, die de Amerikaanse handel met landen onder de heerschappij van Napoleon beperkten, en de Britse praktijk om Amerikaanse koopvaardijzeelieden te imponeren bij de Royal Navy. “Canada was het middel om concessies te doen op maritiem gebied,” zegt hij, “niet het doel op zich. Maar als we Canada hadden veroverd, hadden we het misschien niet opgegeven. Omdat de Canadezen geen deel uitmaakten van de aanloop naar de oorlog, komt het op hen over alsof de Verenigde Staten “Canada gewoon zijn binnengevallen, in de hoop het te veroveren en te annexeren,” zegt hij.
Ondanks hun meningsverschillen over het begin van de oorlog, zijn ze het eens over het einde. De Britten wonnen, ondanks wat de Amerikanen misschien denken. De Britten behielden Canada, evenals het maritieme beleid dat volgens de Amerikanen de reden voor de oorlog was. Toch zijn bijna alle betrokkenen tevreden. De Amerikanen zijn blij omdat ze denken dat ze gewonnen hebben. De Canadezen zijn gelukkiger omdat ze weten dat ze gewonnen hebben – ze bleven deel uitmaken van het Britse Rijk. En de Britten zijn het gelukkigst omdat ze het allemaal vergeten zijn.
Naast de gesneuvelde soldaten waren de andere slachtoffers van de oorlog de inheemsen die ten oosten van de Mississippi leefden. Zij werden van hun land verdreven, ten westen van de rivier gedreven en in sommige gevallen gedwongen in reservaten te gaan wonen.
Dit verhaal maakt deel uit van onze serie “Rockets’ Red Glare: The War, the Song and Their Legacies,” mogelijk gemaakt door een subsidie van Star Spangled 200, een nationale tweehonderdjarige herdenking in Maryland.
Kijk eens naar dit oorlogsdeuntje uit 1812 van The Arrogant Worms, een Canadees cabaretgezelschap dat gespecialiseerd is in je aan het lachen maken als je dat eigenlijk niet wilt.
http://youtu.be/Ety2FEHQgwM