Anderhalf jaar geleden ontdekte Moe Bandy, een van de populairste traditionele sterren van de countrymuziek in de jaren zeventig, dat hij was ontslagen door CBS Records. Niet dat een CBS kaderlid hem ooit belde om hem het officiële woord te geven, maar niemand moest dat echt doen. Het nieuws was overal in de straten van Nashville. Met zijn dalende prestaties en zijn zaken gingen slecht, hij bracht meer tijd door in zijn thuisstaat Texas “slecht over de business”, herinnert hij zich. “Je weet hoe je films ziet over hoe de carrières van sterren gaan, en ze het verliezen?” vraagt hij. “Nou, ik verloor mijn familie niet of mijn gezondheid of wat dan ook, maar het was de meest deprimerende periode. Veel mensen in de muziekbusiness die ik al jaren kende, drongen zich van me af. Ze belden me niet terug.”
Zittend in Texas, herinnerde hij zich het midden van de jaren zeventig, een pop-geïnspireerd tijdperk waarin een reeks van slimme drinkin` and cheatin` songs deze ex-bladmetaalbewerker alom geprezen maakte als de redder van de traditionele country muziek.
Hij herinnerde zich ook de mening van een platenproducer uit Nashville, die hem in de nadagen van zijn CBS-contract vertelde dat hij veel goede platen had gemaakt, ”a good run,” en dat misschien zijn dag in de zon voorbij was.
Hij herinnerde zich ook zijn reactie daarop:
Weinig waarnemers zouden er op gewed hebben, maar Bandy, blijkt gelijk te hebben gehad. Een prachtig nieuw album op MCA Records – geaccentueerd door de spookachtige recente single, “Tot ik te oud ben om jong te sterven” – heeft zijn sterrendom dramatisch doen herleven.
Als gevolg daarvan heeft hij getekend bij een vooraanstaand country boekingskantoor, de Jim Halsey Co. in Tulsa, Okla; heeft optredens geboekt met regerend Country Music Association mannelijke zanger van het jaar George Strait; en, boordevol hersteld vertrouwen, is begonnen met het opnieuw schrijven van liedjes.
Deze dingen zijn niet van de ene op de andere dag gebeurd, dat wel. De zachtaardige, bedrieglijk stoere, ex-rodeo cowboy heeft zijn carrière opnieuw opgebouwd op een manier die een eerbetoon is aan de kracht van positief denken, muzikaal en anderszins.
”In principe, als je wilt winnen, moet je jezelf omringen met winnaars,” zegt hij. “Dat is een oud gezegde, maar het is waar.”
Toen hij zich realiseerde dat klagen over Nashville vanuit Texas zijn carrière niet vooruit hielp, belde hij Nashville talent manager Woody Bowles. Bowles’ eerste baan in de muziekbusiness was het verzorgen van Bandy`s public relations, en hij was de eerste manager van de Judds geworden.
Bandy vroeg hem om hulp.
”Woody zei, `Je moet je mouwen opstropen en hier bij ons komen, in plaats van daar beneden tegen ons te praten,`” herinnert Bandy zich.
”Hij zei, `We moeten een team samenstellen en jullie een paar goede platen bezorgen en dit ding weer in de goede richting krijgen.Zoals Bandy het zich herinnert, Bowles:
– Vond hem een goede advocaat.
– Zet hem bij de grote, zij het ondergewaardeerde, producer Jerry Kennedy, die niet alleen werkt op de platen van de Statler Brothers, maar ook toezicht hield op het maken van die die Reba McEntire naar het sterrendom brachten.
— Kreeg hem een contract met Dick Whitehouse van de Curb productiemaatschappij, die hem op zijn beurt bij MCA Records plaatste.
”Ik had daar een kleine inside deal,” bekent Bandy. Woody had de Judds meegenomen naar Dick.”
Dit ”team” kwam bij elkaar om een strategie uit te stippelen en was het er over eens, herinnert Bandy zich, dat wat hij moest doen was ”een album maken waarvan de mensen zouden zeggen, `Ik wist niet dat je dat kon.`”
Ze zijn zes maanden bezig geweest om dit album samen te stellen. Rond november vorig jaar vond Kennedy de eerste drie nummers, ”I Forgot That I Don`t Live Here Anymore,” ”Sunny Side Of You” en Bandy`s eerste MCA-single, een slim bruiloftsliedje getiteld ”One-Man Band.”
Bandy zegt dat ze wisten dat ”One-Man Band” niet ”dat liedje” was, maar we dachten dat het ons in ieder geval weer een beetje op de radio zou krijgen en de volgende zou introduceren.” Dat volgende nummer kwam uit onverwachte hoek: folk-country zanger Michael Johnson. “Ik zag Michael op een dag, en hij zei dat hij een nummer had waarvan hij dacht dat het bij mij zou passen,” herinnert Bandy zich. ”Het was `Til I`m Too Old To Die Young.`
”Ik nam het mee op reis en speelde de (demonstratie opname)
ervan, een hele ruwe demo, in de bus. De band zei, `Boy, wat een liedje.` Toen haalden we op een avond wat gitaren tevoorschijn – ik zal het nooit vergeten, het was na een optreden
– en we zaten in de bus akoestische gitaren te plukken, en ik begon het ding te zingen en iedereen in de band keek elkaar aan als, `Wacht eens even hier. Dit ding is sterk.`
”Ik nam het toen op en stuurde het naar Woody. We wisten toen dat we het nummer hadden. Toen het uitkwam, begonnen telefoons op te lichten in het hele land.”
De reden dat ”Til I`m Too Old To Die Young” zo’n impact had, is dat het een nieuwe, doordachte aanpak was voor Bandy.
In plaats van een droevig liedje over een arbeidersleven, of een grappig liedje over dronken worden of je vrouw bedriegen of blij zijn dat je van je ex af bent, was het een meeslepend serieus liedje over proberen ten volle te genieten van de diepere dingen zolang je er nog van kunt genieten.
”De eerste keer dat ik de demo in de bus speelde, zei een van de jongens in de band: `Misschien is het wel een beetje negatief, om zo over de dood te praten,`” herinnert Bandy zich. ”Ik zei, `Als je ernaar luistert, praat het echt over het leven.`”
De ironie hier is dat Bandy al jaren probeerde een serieuze artiest te worden, maar zijn verleden – de drink- en bedriegliedjes, plus een recent project met collega-countryster Joe Stampley om het rauwe duo ”Moe & Joe” te creëren – weerhield CBS ervan om er een deel van uit te maken.
Toen hij probeerde serieuzer materiaal op te nemen, herinnert Bandy zich, werd hem bij de platenmaatschappij verontwaardigd gevraagd of hij dacht dat hij de pop-country stylist ”Lee Greenwood of iemand anders was?” De naamloze platenbaas die hem dat vroeg, voegde eraan toe: “Dit ben jij niet. Moe Bandy drinkt, bedriegt en rooft de hel.”
”Ik zei, `Waarom? Waarom ben ik dat?’ ‘De reden dat hij het vroeg, was dat hij dat niet is. Oh, hij kan af en toe een mop vertellen, en hij dronk, maar hij is eigenlijk een rustige en nogal prive-man die veel serieuzer is dan zijn vroegere imago – een die in de laatste paar jaar is gekomen om de diepere gevoelens te koesteren “Til I`m Too Old To Die Young”
praat over. Als gevolg van ”een vlaag van de drank,” hij ”gestopt met drinken meer dan drie jaar geleden. Hij en Margaret, zijn vrouw van 24 jaar, ”kwamen door” een aantal moeilijke tijden die hij toeschrijft aan het feit dat wanneer je hits rijdt, ”iedereen over je opschept en je vertelt hoe goed je bent en je vergeet waar je vandaan komt.”
Hij merkt met stille trots op dat een 24-jarig huwelijk ”ongebruikelijk is in onze business,” eraan toevoegend dat Margaret en hun jongste dochter – Lisa, 11 – hem zijn gaan vergezellen op de weg.