Er zijn allerlei getallen die verklaren waarom Tom Watson een van de iconische figuren van golf is.
Er zijn de acht major kampioenschappen- waaronder vijf British Open overwinningen, twee overwinningen op de Masters en, misschien wel de meest dramatische U.S. Open overwinning in de geschiedenis. Er zijn ook 39 PGA Tour overwinningen, 14 extra overwinningen wereldwijd en 14 overwinningen op de Champions Tour, waarvan zes majors.
Wacht, er is nog meer: Op de leeftijd van 59, kwam hij binnen centimeters van het winnen van een zesde British Open-een overwinning die hem de oudste man zou hebben gemaakt met Elf jaar om een major titel te winnen.
Hij was de PGA Tour speler-van-het-jaar ZES keer; de leidende geldwinnaar VIJF keer; won de Vardon Trophy voor het laagste scoringsgemiddelde op tour DRIE keer; won de seizoen-lange Schwab Cup race op de Champions Tour twee keer en is de enige man in de geschiedenis om ten minste een ronde van 67 of beter te schieten in alle vier de majors in VIER decennia. Hij maakte ook ten minste een cut op de tour – zelfs na het terugbrengen tot een zeer beperkt schema in 1999 – voor 37 opeenvolgende jaren (1971-2007).
De nummers gaan maar door en door. Maar Watson’s plaats in het golf pantheon kan niet alleen worden beschreven door het noemen van cijfers, hoe indrukwekkend ze ook zijn. Tom Watson’s ware grootheid gaat over intangibles, dingen die je niet kunt kwantificeren. Hij heeft een stijl en een gratie die je moet zien en meemaken om het te begrijpen. Een deel ervan is zijn wil; zijn vermogen om het onmogelijke te doen in de smeltkroes van momenten waarop geschiedenis wordt geschreven: de chip-in op Pebble Beach in 1972, volgens velen de meest dramatische slag in de golfgeschiedenis. Het duel in de zon met Jack Nicklaus op Turnberry in 1977 toen Nicklaus het weekend gelijk begon met Watson, 65-66 sloeg en met één slag verloor van Watson’s 65-65. Er was ook de cruciale birdie op 17 op Augusta eerder in 1977 dat gaf hem de eerste van zijn twee Masters-overwinningen.
Maar echt groot zijn gaat nooit alleen over winnen. Zelfs de beste van de beste verliezen en het is hoe ze omgaan met, zoals Kipling het zou kunnen zeggen, met die andere ‘bedrieger,’ is wat hen echt bijzonder maakt. Iedereen kan genadig zijn bij een overwinning. De atleten die we ons voor altijd herinneren, zijn degenen die met evenveel gratie met een nederlaag omgaan.
Kijk eens naar Watsons openingsopmerking voor de media na zijn bijna-ongeluk op Turnberry in 2009. “Nobody died fellas, it’s still just a golf tournament.”
Vijftien jaar eerder, na het lijden van een enorm teleurstellend verlies op de laatste holes van Johnny Miller op de AT + T Pebble Beach Pro-Am, Watson wachtte op Miller achter de 18e green. Tegen die tijd was Miller een part-time speler en een meestal tv-commentator.
“Geweldig gespeeld,” vertelde Watson Miller met een glimlach terwijl ze elkaar de hand schudden. “Now get back up in the booth where you belong!”
Fans hielden ervan om naar Watson te kijken omdat hij snel speelt en hij geeft nooit op – op een hole, een ronde of op een toernooi. Hij werd beroemd door ‘Watson pars,’ opmerkelijke saves van plaatsen waar bogey, double-bogey of erger onvermijdelijk leken.
Hij is altijd hoffelijk en eerlijk tegenover de media – hij behandelt iedereen met wie hij in contact komt met respect en verdient in ruil daarvoor hun respect en genegenheid.
En, toen zijn beste vriend en caddy voor het leven Bruce Edwards, werd geveld door ALS (Lou Gehrig’s disease) begon Watson onvermoeibaar geld in te zamelen voor onderzoek om een remedie te vinden voor, zoals hij het altijd heeft genoemd, ‘deze verdomde ziekte.’ Zijn inspanningen hebben miljoenen en miljoenen dollars voor onderzoek opgebracht.
Zelfs nu, op 66-jarige leeftijd een beperkt schema spelend, blijft hij zijn leeftijdsgenoten verbazen. In 2015 werd hij de oudste man die par brak in een ronde op de Masters (71) en schoot 65-67 de laatste twee rondes van de First Tee Challenge op Pebble Beach in september AVERAGING schieten zijn leeftijd voor 36 holes.
Hij woont op een boerderij van 400 hectare buiten Kansas City met zijn vrouw Hilary en heeft twee kinderen (Meg en Michael) drie stiefkinderen (Kyle, Kelly en Ross) en vier kleinkinderen.
Watson’s naam staat in de eerste alinea van elke afrekening van de grootste spelers van golf. Zijn buitengewone cijfers plaatsen hem daar. Maar dat geldt ook voor al die dingen die men moet zien en horen om te begrijpen. Uiteindelijk is het nummer dat Tom Watson het best omschrijft één: hij is werkelijk uniek.”