Overleven van de zuivelallergie van je baby tijdens het geven van borstvoeding

door Parent Co. July 29, 2017

“Niet flippen. Don’t freak out. Niet gek worden.” Dat bleef ik tegen mezelf zeggen toen ik volledig doordraaide. Er zat bloed in de luier van mijn baby. Ik dacht dat ik iets verdachts had gezien in de laatste paar luiers, maar niets zoals dit. Dit was bloed, en ik was volledig in paniek. Worden kinderen wel eens ziek tijdens de week? Of zelfs overdag tijdens de week? Nope. Het is alsof ze een kopie van het kantoor van de kinderarts in hun rompertjes hebben zitten. Dus zondagmiddag waren we op weg naar de eerste hulp – mijn man reed, ik zat op de achterbank, alsof naast mijn baby zitten de situatie zou helpen. Mijn man zette ons af terwijl hij parkeerde, zodat ik met het inchecken kon beginnen. Ik schommelde nerveus in de draagzak terwijl ik de papieren invulde. Hij huilde niet. Hij zat daar maar, heel klein en hulpeloos. Sinds we Jacob thuisbrachten uit het ziekenhuis, had hij “buikproblemen” van de een of andere soort. Buikproblemen betekende ook slaapproblemen en eetproblemen en huilproblemen en mama-huilproblemen en papa-kijkt-naar-mama-alsof-ze-een-gek-persoon-is. Maar we hadden de laatste vijf maanden doorstaan. Tot nu. De ER-arts kwam binnen om met ons te praten, en liet ons in principe voelen als overbezorgde nieuwe ouders, nam een monster om wat tests te doen, en vertelde ons dat we de kinderarts de volgende dag moesten bellen. Oh, en ze gaven hem een enkele dosis ibuprofen dat ongeveer 60 dollar kostte. Onze kinderarts is de beste en toen ik Jacob maandag binnenbracht met de meest walgelijke foto’s van elke luier die hij de voorbije 24 uur had gehad (ik had trouwens grote problemen om die van de Cloud te halen, dus er duiken af en toe nog steeds bloederige vieze luierfoto’s op), was ze zo aardig. Ze werd ook boos toen ze ontdekte dat het monster dat het ziekenhuispersoneel had genomen blijkbaar gewoon in de prullenbak was verdwenen, omdat er geen test was gedaan om erachter te komen wat er mis zou kunnen zijn met mijn kind.Haar boosheid maakte me zo blij. Het betekende dat iemand anders het erg vond dat er iets mis was met het lichaam van mijn kind en dat het tijd werd om dat uit te zoeken. Ze nam nog een monster en deed wat testen om de engere opties uit te sluiten (allemaal negatief), maar ze vertelde me ook dat er een goede kans was dat dit een allergie was voor iets wat ik at en dat zuivel een waarschijnlijke boosdoener was. Ze stelde voor dat ik het helemaal zou schrappen en kijken of dat zou helpen. Waarom geen flesvoeding? Nou, er waren een paar redenen waarom dat niet mijn eerste keus was. De gezondheidsvoordelen van moedermelk waren natuurlijk een overweging, maar Jacob en ik hadden eindelijk een goede verstandhouding gevonden wat borstvoeding betreft, en ik vond het prettig dat ik niet midden in de nacht allerlei voorbereidingen hoefde te treffen als hij wilde eten. (Borstvoeding was ook een van de beste hulpmiddelen in mijn arsenaal om hem in slaap te krijgen. Maar de kosten waren voor ons ook een belangrijke factor. Hadden we formule kunnen gebruiken als dat nodig was? Natuurlijk. Maar ik was nu een thuisblijfmoeder en we waren een gezin van drie met een krap budget. Als we borstvoeding konden laten werken, dan wilde ik dat. (Dus, om samen te vatten: lui en goedkoop.)Een tweede kanttekening voor moeders die borstvoeding geven: Doe wat werkt voor jou en je kind, en verwacht geen oordeel van mij. Cool? Toen ik op onderzoek uitging, besefte ik hoe allesomvattend “zuivel” was, en ik vroeg me even af: Hoeveel hou ik echt van dit kind? Ik bedoel, hij huilde wel veel, maar hij was best wel leuk, dus ik begon. Geen melk, geen zure room, geen kaas, geen boter. Zelfs zuivelvrije koffiemelk, hoewel lactosevrij, bevat melkeiwitten die ik moest vermijden. Zuivel zit overal in, en het heeft een miljoen verschillende namen in de voedingsindustrie. Ik moest mijn manier van koken totaal veranderen, wat betekende dat ik mijn manier van boodschappen doen totaal moest veranderen. Ik bracht Jacob naar oma en bracht twee en een half uur door in de kruidenierswinkel met het lezen van etiketten. Ik vond websites, veel ervan veganistisch, en begon dingen uit te proberen. Ik vond echt veel goede receptideeën in “Koken voor Isaiah: Gluten-Free & Dairy-Free Recipes for Easy, Delicious Meals” van Silvana Nardone. Wonderbaarlijk genoeg namen zijn buikklachten af, eerst langzaam, maar daarna steeds duidelijker. Ik weet zeker dat een deel van de verbetering kan worden toegeschreven aan zijn darmen die zich ontwikkelen met de leeftijd, maar het verwijderen van zuivel maakte echt een enorm verschil. Het bloeden was een van de eerste dingen die ophielden (gelukkig maar), maar hij spuugde ook niet meer zo vaak, huilde minder, had minder last van winderigheid en sliep beter.Er waren een paar dieptepunten in onze reis. Mijn favoriete koekjesrecept – de koekjes die ik af en toe tijdens mijn lunchpauze thuis maakte omdat ze zo snel, makkelijk en lekker waren – gebruikte een hele klont boter en een half kopje zure room. Dus probeerde ik wat variaties. Olie in plaats van boter. Amandelmelk in plaats van zure room. Prullenbak in plaats van mijn mond. Dan de keuken ontsmetten met Febreze om van de geur af te komen. Het spijt me te moeten zeggen dat ik nooit een goede manier heb gevonden om die koekjes zuivelvrij te maken. Maar er waren ook een paar successen. Ik vond een goed pannenkoekenrecept (in “Koken voor Isaiah”), en ik vond een aantal pastabakken die niet afhankelijk zijn van kaas om ze bij elkaar te houden. We hebben zelfs de feestdagen overleefd. Mijn familie was zo lief en probeerde een botervervanger te gebruiken voor een aantal van onze traditionele familierecepten, en op de een of andere manier voelde ik me beter in de wetenschap dat alle anderen ook sperziebonen aten die smaakten alsof ze in een bandenfabriek gekookt waren. (Zuivelvrij kan je in het begin een beetje gemeen maken.) Gelukkig ontgroeien de meeste baby’s hun zuivelallergie, en Jacob was geen uitzondering. De kinderarts liet me een paar keer opnieuw zuivel introduceren om te zien hoe hij reageerde, en uiteindelijk, toen hij ongeveer een jaar oud was, had hij geen reacties meer. Ik maakte koekjes om het te vieren. We gaven hem nog een tijdje borstvoeding, en toen hij iets ouder was dan 13 maanden, zijn we eindelijk gestopt. Het was de juiste tijd voor ons. Zoals zo vaak sinds ik moeder ben geworden, was zuivelvrij worden niet iets wat ik gepland had, maar je doet wat je moet doen voor je baby’s, zelfs als dat betekent dat je een tijdje geen koekjes meer mag eten.Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op de blog Motherhood Collective.