Milwaukee BrewersEdit
Molitor begon als korte stop, maar verhuisde naar het tweede honk toen Robin Yount terugkeerde van een korte blessure. Hij maakte zijn MLB-debuut in 1978, speelde in 125 wedstrijden en sloeg .273 met 6 homeruns, 45 RBI’s en 30 gestolen honken. In 1981 bracht hij tijd door op center field en right field om de blessures te vermijden die gepaard gaan met infield play. Molitor werd voor het seizoen 1982 overgeplaatst naar het derde honk. Molitor maakte deel uit van een jong Milwaukee Brewers team dat in 1982 de World Series in zeven games verloor van de St. Louis Cardinals. Molitor sloeg .355 tijdens de reeks. In Game 1 had hij vijf hits, een World Series record. Tijdens het seizoen 1982 sloeg hij .302 en leidde de American League (AL) met 136 gescoorde punten. Op 12 mei sloeg hij drie homeruns tegen de Royals in een 9-7 verlies.
Molitor kampte een groot deel van zijn vroege loopbaan met blessures en werd tussen 1980 en 1986 zesmaal op de invalidelijst geplaatst. In 1984 kampte Molitor met elleboogproblemen, speelde slechts in 13 wedstrijden en onderging uiteindelijk een operatie in een poging zijn loopbaan te redden. Hij speelde in 140 wedstrijden in 1985 en sloeg .297 met 10 homeruns en 48 RBI’s. Hij volgde dat met een gemiddelde van .281, 9 homeruns en 55 RBI in 1986. Dat jaar raakte hij geblesseerd aan zijn hamstring, keerde een paar dagen terug, maar blesseerde zich toen opnieuw. Hij speelde in 105 wedstrijden dat seizoen.
Molitor trok nationale media-aandacht in 1987 tijdens zijn 39-game hitting streak. Tegen het einde van de streak schreef columnist Mike Downey dat “het verbazingwekkende van Paul Molitor’s recente slagman-o-rama niet is dat hij in 33 opeenvolgende wedstrijden heeft geslagen, maar dat hij in 33 opeenvolgende wedstrijden heeft gespeeld”. De reeks eindigde met Molitor in de cirkel op het honk toen Rick Manning een hit sloeg om de Cleveland Indians te verslaan op 26 augustus 1987. De fans juichten Manning uit omdat hij het winnende punt binnensloeg en zo Molitor een laatste kans ontnam om 40 wedstrijden te bereiken. De reeks staat op de vijfde plaats van de langste in de moderne honkbalgeschiedenis, en blijft de langste sinds Pete Rose’s 44-game hit streak in 1978.
Toronto Blue JaysEdit
Hoewel Molitor bij Milwaukee wilde blijven toen hij na het seizoen 1992 vrijbuiter werd, bood de franchise hem een éénjarig contract aan met een loonsverlaging van $900.000 (naar $2.5 miljoen), terwijl de Toronto Blue Jays hem een driejarig contract van $13 miljoen ($23.000.000 in huidige dollartermen) aanboden, wat leidde tot zijn ondertekening bij de Blue Jays. Agent Ron Simon zei: “Ik was ook in gesprek met Milwaukee, maar het werd ons duidelijk dat Milwaukee niet dezelfde interesse had om Molitor te contracteren, misschien vanwege hun financiële situatie.”
Molitor werd al snel een aanvallende moloch. In 1993 leidde Molitor de AL in slagbeurten (725) en hits (211) en sloeg .332 met 22 home runs en 111 RBI. Hij keerde voor het eerst sinds 1982 terug naar de play-offs en speelde een sleutelrol in het tweede wereldkampioenschap van de Blue Jays. Molitor sloeg 2 doubles, 2 triples en 2 homeruns in de Series, verdiende de World Series MVP Award en vestigde een World Series record door .500 te slaan (12-uit-24) in de zes-game series. Bovendien speelde Molitor, na het hele seizoen te hebben gedubbeld, Game 3 van de World Series op het eerste honk en Games 4 en 5 op het derde honk in de wedstrijden die in Philadelphia werden gespeeld.
In 1994, een door stakingen verkort seizoen, sloeg Molitor .341 en voerde de AL aan in gespeelde wedstrijden (115) en honkslagen (107). Hij stal dat seizoen ook 20 honken zonder ooit gevangen te worden, één minder dan het major league record van Kevin McReynolds uit 1988 (21). Molitor’s gemiddelde daalde tot .270 in 1995, zijn laagste score in meer dan tien jaar.
Minnesota TwinsEdit
Hij verliet de Blue Jays na het seizoen 1995, en sloot zich aan bij zijn geboorteplaats Minnesota Twins voor de laatste drie seizoenen van zijn loopbaan, waar hij zijn 3.000ste hit scoorde. Hij was de eerste speler die de kaap van 3.000 hits bereikte met een driehonkslag. Molitor genoot van de kans om met Twins superster Kirby Puckett te spelen, maar Puckett kreeg tijdens de voorjaarstraining van 1996 glaucoom, dat zijn carrière beëindigde, en speelde nooit meer. In 1996 werd Molitor de tweede 40-jarige, na Hall of Famer Sam Rice, die een 200-hit seizoen had, hij leidde de competitie met 225, terwijl hij ook de competitie aanvoerde in singles met 167. Molitor blijft ook de laatste MLB speler die 100 of meer punten binnensloeg in een seizoen terwijl hij minder dan 10 homeruns sloeg (9 HR, 113 RBI’s).
Molitor sloeg .305 in 1997, zijn twaalfde seizoen waarin hij eindigde met een slaggemiddelde hoger dan .300. In 1998 sloeg hij .281 met 4 homeruns, 69 RBI en 9 gestolen honken. Afgezien van zijn zeer korte seizoen in 1984, was 1998 het eerste seizoen in Molitor’s loopbaan waarin hij geen twee-cijferig aantal gestolen honken haalde. Hij ging in december met pensioen en zei: “Mijn hart zegt me dat ik gedaan heb wat ik kan doen op het veld en in dit spel”, zei Molitor. “Ik ben blij dat ik mijn laatste seizoen in een Twins uniform kan spelen… Nu ga ik mijn inspanningen heroriënteren om uit te vinden wat de toekomst nog meer in petto heeft.”