Hij was de Justin Bieber van zijn tijd met zijn dikke lok haar, bijenlippen en een overduidelijke jongensachtige charme. Maar een soort stilte daalt neer op Peter Noone – voorheen van de jaren zestig band Herman’s Hermits – bij de vergelijking.
Zowel Bieber als Noone verkochten vrachtwagenladingen albums toen ze nog in hun tienerjaren waren, maar Noone zegt: ‘Herman’s Hermits verkochten miljoenen platen voordat iemand ons zelfs maar zag, wat nu gewoon niet meer gebeurt.
‘Ik wist niet wat ik deed: mijn podiumpersoonlijkheid was een verlegen jongetje, wat ik in feite ook was.’
De miljoenen platen van het verlegen jongetje waren onder meer I’m Into Something Good, No Milk Today en There’s A Kind of Hush (All Over the World).
Noone en zijn collega’s Hermits raapten meer dan 20 hitplaten bij elkaar, braken door in de States en verkochten de Beatles in 1965.
Tegen 17 jaar had de band een platencontract van een miljoen dollar getekend en ze waren zo beroemd dat Elvis Presley Noone een geïmproviseerd optreden gaf van een van de grootste hits van de band, I’m Henry the Eighth, I Am, toen Herman’s Hermits in 1965 voor het eerst door de VS toerden. ‘Hij hield me voor de gek, maar wat maakt het uit’, zegt Noone. ‘Het was Elvis!’
Maar ondanks het cleane imago van de Hermits, leefde Noone de rock ‘n’ roll levensstijl tot het uiterste. Hoewel zonder het drugsgedeelte,’ benadrukt hij. Dat was nooit mijn ding.
Maar de rest dan? Zeker. We waren 16, 17 en we konden makkelijk de hele nacht opblijven, tekeergaan en dan de volgende ochtend weer opstaan om interviews te doen en naar optredens te gaan. Het was een briljante tijd.
En nu is Noone, een jeugdig uitziende 64, weer op pad, voor het eerst in bijna tien jaar op tournee door Groot-Brittannië als onderdeel van de populaire Solid Silver 60s Show – zonder de Hermits, maar met een paar jaren zestig-maatjes, waaronder Brian Poole van The Tremeloes (wiens hits onder meer Do You Love Me en Twist And Shout waren) en Brian Hyland (Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini).
‘Je krijgt nooit genoeg van de buzz van het toeren,’ zegt Noone, die al sinds de jaren zeventig in Californië woont, ‘en het is goed om te weten dat we nog steeds een publiek kunnen trekken. Mensen komen naar me toe en zingen alle oude liedjes in mijn gezicht, hoewel ik nooit echt weet hoe ik daarop moet reageren.’
Noone heeft de gezond-leven-cultuur van zijn geadopteerde thuisland van ganser harte omarmd.
‘Niet veel mensen hebben de losbandigheid van de jaren zestig overleefd,’ zegt hij, ‘dus ik voel me erg gelukkig en probeer goed voor mezelf te zorgen.
‘Toen ik negen jaar geleden naar de begrafenis van Mickie Most ging, waren er niet veel mensen meer over. Het zet je wel aan het denken.’
De band behaalde hun eerste UK No 1 in 1964 met I’m Into Something Good en een jaar later bereikten ze de States waar ze de best verkopende popact waren in 1965. De cherubisch uitziende Noone was toen nog niet zo schoon geleefd.
‘Ik herinner me dat ik naar het huis van een van de Moody Blues ging en het werd beschouwd als een echt hol van ongerechtigheid,’ zegt hij. ‘Geen van de meisjes rookte dope, dus ik hing altijd met hen rond. Ik was een vlieg op de muur.
‘Ik dronk graag – ik ging altijd uit met Richard Harris en probeerde meer te drinken dan hij,’ lacht hij.
‘Ik hield van de Beatles en de Stones en ik wilde altijd met ze optrekken, ook al waren ze zeven jaar ouder.
‘We gingen naar de Ad Lib club in Londen, en John Lennon zou mijn drankjes kopen omdat hij wist dat ik pas 16 was en ik niet dronken zou worden en zou proberen iemand in elkaar te slaan.’
Noone – die opgroeide in Manchester en Len Fairclough’s zoon Stanley had gespeeld in Coronation Street voordat hij bij de Hermits kwam – geeft toe dat een deel van zijn reden om te drinken was ’to fit in, because I wanted to be liked and didn’t feel that interesting’.
Toen hij op 19-jarige leeftijd een Anonieme Alcoholisten-bijeenkomst bijwoonde met zijn accountantvader, die ook een zware drinker was – besloot hij te stoppen. Ik zou mezelf niet als alcoholist hebben geclassificeerd, maar je moet gevoelig zijn voor de gevoelens van mensen en in staat zijn om het werk op het podium te doen, dus daarna besloot ik te minderen. Ik moest het doen voor mijn eigen bestwil en ik heb al 16 jaar geen druppel meer aangeraakt.
‘Ik sta erop dat mijn vrouw nog steeds drinkt als ze dat wil – ik zou andere mensen in mijn omgeving er niet van weerhouden het te doen.
Hij is al 43 jaar met Mireille getrouwd, “en als er al een geheim in ons huwelijk is, dan is het dat we elkaar leuk vinden en elkaar nog steeds aan het lachen maken … ook al is het mijn lichaam waar ze om lacht!
Ze ontmoetten elkaar toen Noone 20 was, hoewel hij toegeeft dat hij daarvoor al ‘ronddartelde’ – inclusief een kuise liaison met de zangeres Lulu. Hij zei: ‘Ze was een leuk meisje en ik was niet in voor leuke meisjes toen dus we waren nooit minnaars.
Maar de ontmoeting met Mireille was een keerpunt. ‘Ik denk dat het bij Mireille waarschijnlijk lust op het eerste gezicht was’, geeft hij toe. ‘Toen ontdekte ik hoe aardig ze was en sloeg het om in liefde.
‘Ze bleef me afwijzen, maar ze was met haar moeder op vakantie op Ibiza, dus huurde ik het appartement naast hen. Haar moeder mocht me omdat ik respectvol was. Ik heb Mireille afgewimpeld.
Ze trouwden in 1968 (en hebben een dochter, Natalie, 25), en hij verliet de band in 1971, slechts 24 jaar oud. Ook al waren we in het begin allemaal close in de band, tegen het einde waren we al zo lang samen en wilden we andere dingen doen.
Na de Hermits stagneerde Noone’s solocarrière tot de jaren tachtig, toen hij op Broadway verscheen met een productie van The Pirates Of Penzance, en een stint als gastheer van de hit Amerikaanse muziekshow My Generation introduceerde hem in de jaren negentig bij nieuwe fans. Vijf jaar geleden trad hij op als mentor in American Idol en zei tegen zijn kandidaten: “Denk eraan, het is een stemwedstrijd en geen zangwedstrijd.
Hij zegt: ‘Als de Beatles aan een tv-competitie hadden meegedaan, hadden ze waarschijnlijk verloren. Simon Cowell lijkt een heel aardige vent, maar ik denk dat hij een tweedehands Mickie Most is om eerlijk te zijn.’
Niemand is vol van bonen over de tournee. Hij zegt: ‘Ik zou waarschijnlijk een bediende worden bij de plaatselijke NatWest. Hoe gelukkig ben ik dat ik dit nog steeds doe op mijn 64ste? Ik weet nu ook wat ik doe. Ik ben niet meer dat verlegen kind.
Dan bederft hij zijn imago, door toe te voegen: ‘Ik ben meer als Norman Wisdom.’