In 1991 voerde ABC News een onderzoek uit naar Tilton (evenals naar twee andere televangelisten uit Dallas, Grant en Larry Lea). In het onderzoek, dat werd bijgestaan door Ole Anthony, voorzitter van de Trinity Foundation, en dat op 21 november 1991 werd uitgezonden op ABC’s Primetime Live, werd beweerd dat Tilton’s bediening gebedsverzoeken weggooide zonder ze te lezen en alleen het geld of de kostbaarheden bewaarde die de kijkers naar de bediening stuurden, waardoor zijn bediening naar schatting 80 miljoen dollar per jaar binnenhaalde.
Beschuldigingen van uitbuiting van kwetsbare mensenEdit
Anthony, een christelijke predikant wiens organisatie werkt met daklozen en armen aan de oostkant van Dallas, kreeg voor het eerst interesse in Tilton’s bediening in de late jaren tachtig nadat hij behoeftige mensen had ontmoet die hem vertelden dat ze al hun geld hadden verloren door donaties te doen aan high-profile televangelisten, met name Tilton. Nieuwsgierig geworden door de omvang van het probleem, kwam de Trinity Foundation op de mailinglijsten van verschillende televangelisten, waaronder Tilton, en begon met het bijhouden van de vele soorten verzoeken die zij bijna dagelijks van verschillende bedieningen ontvingen.
Voormalig Coca-Cola directeur Harry Guetzlaff kwam naar Trinity nadat hij was weggestuurd van Tilton’s kerk toen hij na een echtscheiding in zwaar weer terecht was gekomen. Hij was al heel lang donateur en had slechts enkele weken eerder zijn laatste $5.000 afgestaan als een “gelofte van geloof”. De ervaring van Guetzlaff, gecombineerd met de enorme omvang van de mailings van Tilton’s bediening, zette Anthony, een voormalig inlichtingenofficier van de luchtmacht en gediplomeerd privé-detective, ertoe aan een volledig onderzoek in te stellen naar Tilton’s bediening. Guetzlaff sloot zich aan bij Anthony bij het verzamelen van details over Tilton’s operatie en deed later veel van het werk bij het blootleggen van het papierspoor voor het ABC News onderzoek.
Undercover onderzoekEdit
In een promotieoptreden op 21 november 1991 in Live met Regis en Kathie Lee, zei Sawyer dat ze toevallig naar verschillende televisie-evangelistenprogramma’s had gekeken, waaronder Success-N-Life, en dat ze er zowel “gefascineerd” als “gestoord” door was. Sawyer benadrukte de gevoeligheid van het publiek voor verslaggevers die godsdienst in twijfel trekken en zei dat zij met andere journalisten sprak en uiteindelijk met de producers van ABC, die toen besloten hun eigen onderzoek naar Grant, Lea en Tilton in te stellen. De ABC producers vernamen over mogelijke bronnen die beschikbaar waren bij Anthony en Trinity, en contacteerden hen voor informatie. Na hun verzamelde nota’s, gegevens en details vergeleken te hebben, besloten de twee groepen hun krachten te bundelen en begonnen ze het undercover gedeelte van het verhaal te plannen. Anthony stemde ermee in zich voor te doen als een in Dallas gevestigde dominee met een kleine kerk die onderzocht hoe TV-ministeries zo snel konden groeien, en de ABC-producenten zouden zich voordoen als Anthony’s “media consultants.”
Vergadering met Response MediaEdit
Het team, gewapend met verborgen camera’s en microfoons, arriveerde voor een vergadering bij Response Media, het in Tulsa gevestigde marketingbedrijf dat de massamailings van Tilton afhandelde, om een voorstel te bespreken dat Anthony naar Response Media had gestuurd over fondsenwerving voor een religieus gebaseerde TV-talkshow. De directeur van Response Media, Jim Moore, beschreef voor Anthony en de verborgen camera’s (verstopt in de brillen en handtassen van de undercover Primetime Live producers) vele technieken die Tilton gebruikte om fondsen te werven voor zijn bediening. Moore zei ook dat Tilton het “veel beter deed dan iedereen weet” en beschreef de belangrijkste strategie die Tilton toepaste om zo’n hoog percentage van zijn mails terug te krijgen, namelijk de ontvanger een “gimmick” sturen die hem ertoe dwong iets terug te sturen, en de meeste ontvangers stuurden er wat geld bij. Moore weigerde bekend te maken hoeveel Response Media werd betaald voor zijn diensten of hoeveel geld de mailings opleverden voor het Tilton-ministerie.
Als onderdeel van zijn verkooppraatje met Anthony onthulde Moore echter dat de antwoordbrieven die werden gegenereerd door de fondsenwervende mailings die Response Media voor zijn klanten verstuurde, nooit bij de klant werden afgeleverd; in plaats daarvan werden ze ongeopend verzonden naar de financiële instelling van de klant of naar andere instellingen van keuze. “Je hoeft het nooit aan te raken”, voegde Moore eraan toe in antwoord op een verduidelijkende vraag van Anthony over het omgaan met de gimmick-voorwerpen die naar de potentiële donoren worden gestuurd in de mails. Eén van de ABC producers vroeg of dit een standaard praktijk was – “Dus de post gaat rechtstreeks naar de bank?” – en Moore bevestigde dat dit het geval was: “De post gaat naar de bank, en zij zetten het geld op je rekening. Wij krijgen gewoon het papier met de naam van de persoon en hoeveel ze gegeven hebben.”
1991 Primetime Live documentaire (“The Apple of God’s Eye”)Edit
Trinity leden, handelend op basis van deze informatie, begonnen te graven in vuilnisbakken buiten Tilton’s vele banken in het Tulsa gebied evenals in vuilnisbakken buiten het kantoor van Tilton’s advocaat, J. C. Joyce (ook gevestigd in Tulsa). In de volgende dertig dagen vonden de “garbologists” van Trinity, zoals Anthony hen noemde, tienduizenden weggegooide gebedsverzoeken, bankafschriften, computeruitdraaien met de codering voor hoe Tilton’s “gepersonaliseerde” brieven werden gegenereerd, en nog veel meer, die allemaal in detail werden getoond in het Tilton segment van de Primetime Live uitzending, getiteld “The Apple of God’s Eye”. In een vervolguitzending op 28 november 1991 zei Sawyer dat Trinity en de medewerkers van Primetime Live in een periode van dertig dagen bij veertien verschillende gelegenheden gebedsverzoeken in bankcontainers hadden gevonden.
OntkenningEdit
Tilton ontkende de beschuldigingen ten stelligste en ging op 22 november de ether in, in een speciale aflevering van Success-N-Life, getiteld “Primetime Lies”, om zijn kant van het verhaal te laten horen. Hij beweerde dat de gebedsverzoeken die in de vuilniszakken zaten die op Primetime Live te zien waren, gestolen waren van de bediening en in de vuilniscontainer gestopt waren voor een sensationele camera-opname, en dat hij over elk ontvangen gebedsverzoek gebeden had, tot op het punt dat hij “zo vaak over die gebedsverzoeken heen lag dat ‘de chemicaliën eigenlijk in de bloedbaan terechtkwamen, en… twee kleine herseninfarcten had.” Tilton bleef zich verzetten tegen beweringen over het gebruik van donaties aan zijn bediening om verschillende aankopen te financieren, en vroeg: “Mag ik dan niets hebben?” met betrekking tot het feit dat hij meerdere landgoederen van vele miljoenen dollars bezit. Tilton beweerde ook dat hij plastische chirurgie nodig had om capillaire schade aan zijn onderste oogleden te herstellen van inkt die in zijn huid sijpelde van de gebedsverzoeken.
Verdere onthullingenEdit
Nadat de leden van Trinity wekenlang de details van de documenten die zij en ABC hadden blootgelegd, bestudeerden, sorteerden en onderzochten zij elk gebedsverzoek, elk bankafschrift en elke computeruitdraai met betrekking tot de codes die Tilton’s banken en juridisch personeel gebruikten bij het categoriseren van de teruggestuurde items, Anthony riep in december 1991 een persconferentie bijeen om wat hij het “Rad van Fortuin” van Tilton noemde voor te stellen, waarbij hij gebruik maakte van een grote vitrine met echte gebedsverzoeken, kopieën van ontvangstbewijzen voor documenten en andere informatie die aantoonde wat er gebeurde met het geld en de gebedsverzoeken die de gemiddelde kijker van Tilton’s televisieprogramma hem toezond. Toen Tilton en zijn advocaat J.C. Joyce op het nieuws reageerden met de bewering dat de voorwerpen die Anthony tentoonstelde op een of andere manier gestolen waren door “een insider”, antwoordde Anthony in een later interview dat “Joyce onze mol was – veel van deze spullen kwamen uit de vuilnisbak buiten zijn kantoor.”
Het oorspronkelijke onderzoek van Primetime Live en de daaropvolgende updates omvatten interviews met verschillende vroegere werknemers en kennissen van Tilton. In het oorspronkelijke onderzoek beweerde een van Tilton’s vroegere medewerkers van de gebedshotline dat de bediening zich weinig aantrok van wanhopige volgelingen die om gebed vroegen, en dat Tilton in juli 1989 een computer had laten installeren om ervoor te zorgen dat de telefonistes met geen enkele beller langer dan zeven minuten zouden spreken. De voormalige medewerker onthulde ook dat hen zeer specifieke instructies werden gegeven over hoe ze met de bellers moesten praten en dat hen werd gezegd dat ze altijd minimaal om een “gelofte” van 100 dollar moesten vragen. In het oorspronkelijke verslag beweerde een vroegere studievriend van Tilton (die anoniem bleef en in silhouet werd afgebeeld) dat zowel hij als Tilton als “sport” tentopwekkingsbijeenkomsten bijwoonden en beweerden dat zij op de bijeenkomsten gezalfd en genezen waren. Hij voegde eraan toe dat de twee dikwijls hadden gesproken over het idee dat zij na hun afstuderen hun eigen zwervende opwekkingsbediening zouden opzetten “en door het land zouden rijden en rijk worden”. In een update van het onderzoek in juli 1992 interviewde Primetime Live Tilton’s vroegere dienstmeid, die beweerde dat gebedsverzoeken die door de bediening naar Tilton’s huis werden gezonden stelselmatig werden genegeerd tot hij haar zei ze uit het huis naar de garage te verplaatsen; volgens de dienstmeid “stapelden ze zich op en stapelden zich op” in de garage tot Tilton ze liet weggooien. In hetzelfde interview kwam Tilton’s voormalige secretaresse naar voren en beweerde dat Tilton fragmenten uit “word snel rijk”-boeken optilde en ze gebruikte in zijn preken, en dat ze hem nooit normale pastorale taken zag uitvoeren, zoals het bezoeken van zieken en het bidden met leden.
OverheidsbemoeienisEdit
Ondanks Tilton’s herhaalde ontkenningen van wangedrag, raakten de staat Texas en de federale overheid betrokken bij latere onderzoeken, waarbij zij met elke nieuwe openbaring meer redenen vonden voor bezorgdheid over Tilton’s financiële status. Nadat in februari 1992 bijna 10.000 pond gebedsverzoeken en brieven aan de Tilton-bediening waren gevonden in een afvalbak bij een recyclingbedrijf in de omgeving van Tulsa, samen met gespecificeerde ontvangstbewijzen van hun bezorging door Tilton’s hoofdpostbezorgingsdienst in Tulsa in plaats van door de kerkkantoren in Farmers Branch, gaf Tilton in een verklaring aan het bureau van de procureur-generaal van Texas toe dat hij vaak bad over gecomputeriseerde lijsten van gebedsverzoeken in plaats van de eigenlijke gebedsverzoeken zelf, en dat gebedsverzoeken in feite routinematig werden weggegooid nadat ze waren gecategoriseerd.
Terwijl elke onthulling steeds schadelijker werd, liepen kijkcijfers en donaties dramatisch terug. De laatste aflevering van Success-N-Life werd nationaal uitgezonden op 30 oktober 1993. Tegen die tijd was het kijkersaantal met 85 procent gedaald en gingen de maandelijkse donaties van 8 miljoen dollar naar 2 miljoen dollar.
Mislukte smaadzaakEdit
In 1992 klaagde Tilton ABC aan wegens smaad vanwege haar onderzoek en verslag, maar de zaak werd in 1993 geseponeerd. Rechter Thomas Rutherford Brett verklaarde in zijn afwijzing van de zaak op 16 juli 1993 dat de informatie in de logboeken van Trinity over gebedsverzoeken die naar verluidt op 11 september 1991 in vuilniscontainers waren gevonden, “toen niet gevonden konden zijn omdat de datum van de poststempel na 11 september 1991 lag”, maar merkte ook op dat Anthony de foutieve vermeldingen in een latere beëdigde verklaring had herroepen. Tilton ging in 1993 in beroep tegen de beslissing; hoewel de bevindingen van de oorspronkelijke rechtbank in 1995 werden bevestigd, bekritiseerde rechter Michael Burrage in zijn oordeel ABC en de Primetime Live producenten voor hun bewerking van het verhaal en merkte op dat ABC gewaarschuwd was door hun eigen godsdienstredacteur, Peggy Wehmeyer (die Anthony kende van haar werk als godsdienstverslaggever bij ABC-filiaal WFAA-TV in Dallas), dat “Mr. Anthony niet te vertrouwen was en geobsedeerd was door zijn kruistocht tegen …”. Tilton ging opnieuw in beroep tegen de beslissing, ditmaal bij het Amerikaanse Hooggerechtshof in 1996, maar het hof weigerde de zaak te behandelen.
Tilton aangeklaagd wegens fraudeEdit
Verschillende donateurs van Tilton’s televisie ministry klaagden Tilton aan in 1992-1993, beschuldigend van verschillende vormen van fraude. Een van de aanklagers, Vivian Elliott, won in 1994 1,5 miljoen dollar toen werd ontdekt dat een crisiscentrum voor gezinnen waarvoor zij een donatie had gedaan (en een getuigenis had opgenomen) nooit gebouwd was of zelfs maar de bedoeling had gebouwd te worden. Het vonnis werd later in hoger beroep teruggedraaid.
Als onderdeel van de verdedigingsstrategie in de fraudezaken klaagde Tilton Anthony, Guetzlaff en vier aanklagersadvocaten aan die de fraudezaken tegen hem hadden aangespannen in de federale rechtbank in Tulsa. Deze tactiek staat bij critici bekend als een “SLAPP”-aanklacht (strategic lawsuit against public participation). Tilton beweerde dat de personen samenspanden om zijn rechten als lid van het Eerste Amendement te schenden onder een federale wet die ontworpen is om zwarte burgers te beschermen tegen de Ku Klux Klan. (42 U.S.C. Sec. 1985.) De verdedigende advocaten Martin Merritt uit Dallas en ACLU-advocaat Michael Linz, eveneens uit Dallas, hebben samen met anderen in de federale districtsrechtbank de verwerping van de aanklacht voor de zes beklaagden afgedwongen. In hoger beroep, in Tilton v. Richardson, 6 F.3d 683 (10th Cir.1993), bevestigde het 10th Circuit Court of Appeals de verwerping op grond van het feit dat 42 U.S.C. Sec. 1985 een persoon die geen minderheid is niet beschermt tegen een zuiver particuliere samenzwering, als die al bestaat. De fraudezaken gingen door totdat het Hooggerechtshof van Texas uiteindelijk oordeelde dat de eisers geen schadevergoeding konden bewijzen omdat zij niet konden aantonen dat, als Tilton daadwerkelijk over de gebedsverzoeken had gebeden, de gebeden zouden zijn verhoord.
De neergang van Success-N-Life leidde ook tot het einde van Tilton’s 25-jarige huwelijk met zijn vrouw Marte, die administratief hoofd van de Word of Faith Family Church and World Outreach Center was geweest, in 1993. De advocaat van Dallas, Gary Richardson, die vele partijen vertegenwoordigde die Tilton wegens fraude aanklaagden, trachtte tussen te komen in de echtscheiding van de Tilton’s, omdat de regeling van de echtscheiding zou kunnen worden gebruikt om financiële activa te verbergen die momenteel deel uitmaakten van de vele fraudezaken; Richardson’s verzoek om de echtscheiding uit te stellen tot na de regeling van de fraudezaken werd afgewezen. Marte kwam tussen in Tilton’s tweede echtscheiding van Leigh Valentine, die de rechtbank had verzocht de kerk en al haar bezittingen als gemeenschapsgoed in de procedure op te nemen. Volgens de Texaanse wet worden bezittingen die tijdens een huwelijk zijn vergaard als gemeenschapsgoed beschouwd en dus bij een echtscheiding onder de partijen verdeeld. De jury besliste uiteindelijk tegen het verzoek.